1
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΑΝΑΜΝΗΣΗ
« στις: 08/01/09, 20:04 »
Ενα ακόμη απο το συρτάρι...
ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Σήμερα κάθησα λιγάκι να σκεφθώ
τις αναμνήσεις που με φέρνουν πάλι πίσω
στα παιδικά μου χρόνια να σταθώ
μνήμες που πέρασαν εκεί να ξαναζήσω
θυμάμαι σαν να ήταν μόλις χθές
την πρώτη αγάπη μου το πρώτο χτυποκάρδι
όρκους και όνειρα για μιά ζωή αν το θές
που χάθηκαν σ’ενός καλοκαιριού τη ζάλη
ηταν παιδούλα εκείνη όμορφη , γλυκειά
και γω εν’αδύνατο χλωμό παληκαράκι
σαν ανταμώσαν οι ματές μας μια βραδυά
άναψ’αμέσως της αγάπης λυχναράκι
ώρες ατέλειωτες καθόμασταν μαζί
αφήνοντας τα μάτια μόνο να μιλάνε
κι άλοτε πάλι περπατούσαμε βουβοί
με τις καρδιές μας μόνο να κτυπάνε
ήταν εκείνη απο μια πόλη μακρυνή
και θα μας χώριζε μια απόσταση μεγάλη
σαν θάφευγε μοιραία ένα πρωί
στην σκέψη αυτή θολώναν όλα στό κεφάλι
πέρασαν έτσι οι μέρες των διακοπών
μες του νησιού την άγια ηρεμία
χαιρόμασταν την θάλασσα κι οι δυό
και την αγάπη μας χαρά μα κι αγωνία
κάποτε ήρθ’ η ώρα του αποχωρισμού
κλάμα βουβό στα στήθια μας κρυμένο
σβήναν στα βάθη της καρδιάς μας οι λυγμοί
νοιώθαμε τ’όνειρο που ζήσαμε σβησμένο
ήρθε ο χειμώνας με την άγρια ερημιά
κι ένοιωσα αυτήν την ερημιά μες την ψυχή μου
δεν την ξανάδα, χρόνια πέρασαν πολλά
μα μένει πάντα ζωντανή στην θύμησή μου
η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται όπως λέν
κι ίσως αλήθεια ειν’ αυτό ίσως και ψέμα
όμως κρατάει μιά γωνίτσα στις καρδιές
και φέρνει θόλωμα η ανάμνηση στο βλεμμα
ΑΝΑΜΝΗΣΗ
Σήμερα κάθησα λιγάκι να σκεφθώ
τις αναμνήσεις που με φέρνουν πάλι πίσω
στα παιδικά μου χρόνια να σταθώ
μνήμες που πέρασαν εκεί να ξαναζήσω
θυμάμαι σαν να ήταν μόλις χθές
την πρώτη αγάπη μου το πρώτο χτυποκάρδι
όρκους και όνειρα για μιά ζωή αν το θές
που χάθηκαν σ’ενός καλοκαιριού τη ζάλη
ηταν παιδούλα εκείνη όμορφη , γλυκειά
και γω εν’αδύνατο χλωμό παληκαράκι
σαν ανταμώσαν οι ματές μας μια βραδυά
άναψ’αμέσως της αγάπης λυχναράκι
ώρες ατέλειωτες καθόμασταν μαζί
αφήνοντας τα μάτια μόνο να μιλάνε
κι άλοτε πάλι περπατούσαμε βουβοί
με τις καρδιές μας μόνο να κτυπάνε
ήταν εκείνη απο μια πόλη μακρυνή
και θα μας χώριζε μια απόσταση μεγάλη
σαν θάφευγε μοιραία ένα πρωί
στην σκέψη αυτή θολώναν όλα στό κεφάλι
πέρασαν έτσι οι μέρες των διακοπών
μες του νησιού την άγια ηρεμία
χαιρόμασταν την θάλασσα κι οι δυό
και την αγάπη μας χαρά μα κι αγωνία
κάποτε ήρθ’ η ώρα του αποχωρισμού
κλάμα βουβό στα στήθια μας κρυμένο
σβήναν στα βάθη της καρδιάς μας οι λυγμοί
νοιώθαμε τ’όνειρο που ζήσαμε σβησμένο
ήρθε ο χειμώνας με την άγρια ερημιά
κι ένοιωσα αυτήν την ερημιά μες την ψυχή μου
δεν την ξανάδα, χρόνια πέρασαν πολλά
μα μένει πάντα ζωντανή στην θύμησή μου
η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται όπως λέν
κι ίσως αλήθεια ειν’ αυτό ίσως και ψέμα
όμως κρατάει μιά γωνίτσα στις καρδιές
και φέρνει θόλωμα η ανάμνηση στο βλεμμα