Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Θέματα - The Seed Of The Desolate

Σελίδες: [1]
1
Θυμάσαι όλους εκείνους τους δρόμους που περπατήσαμε;
θυμάσαι τότε που μου κράταγες το χέρι. Και γελούσες. Και με αγκάλιαζες.
Θυμάσαι;
Κοιτούσες ψηλά ψάχνοντας εκείνα τα αστέρια που κρύβοταν στο κόκκινο-θυμάσαι;-
και τότε δεν γελούσες και σε κρατούσα, ένα αστέρι ανάμεσα στα χέρια μου να πάλλεται και να φωτοβολεί.
Θυμάσαι;
Θυμάσαι εκείνα τα βράδια κάτω απο το παράθυρο, τότε που άφηνες το φώς σου να με χαρακτηρίζει, τότε που
μου χάριζες λίγο απο εκείνο το χαμόγελο, εκείνο που μοίραζες απλόχερα στους δρόμους στη Θεσσαλονίκη.
Θυμάσαι;
Πόσες φορές σε σκέφτηκα, ξανά κάτω απο εκείνο το παράθυρο, να γίνεσαι δική μου. Πόσες φορές σε σκέφτηκα στους δρόμους,
στη Θεσσαλονίκη, να περπατάς και να γελάς, να είσαι δική μου, κι ας έκρυβε το κόκκινο τα αστέρια, κι ας είχαμε στις τσέπες μας μόνο τσιγάρα.
Θυμάμαι ήσουν εκεί.
Τώρα εδώ, ένα άλλο κόκκινο μου κρύβει κάθε αστέρι που μπορεί να υποδείξει την ύπαρξη σου. Άλλοι δρόμοι κυλούν και ψάχνω αποτυπώματα απο τα βήματα σου, την αμυδρή ηχώ του γέλιου σου.
Θυμάμαι.
Η μόνη μου πληγή η θύμηση. Η μόνη μαχαιριά η θύμηση. Ο πόνος μου σημαία πια και προχωρώ. Και ελπίζω ποτέ να μην ξεχάσω να θυμάμαι.
Θυμάμαι...
Θυμάσαι;

2
Είμαι όλη την ημέρα καθισμένος σε ένα γραφείο, με ένα τσιγάρο στο στόμα μονίμως να κρέμεται απειλητικό πάνω απο σελίδες και αράδες. Βγάζω το κεφάλι μου στο παράθυρο, κοιτάζω έξω. Κάνει κρύο απόψε, σκέφομαι, και τραβάω μια τζούρα, σαν να μην κάπνισα ολόκληρη την ημέρα. Υπάρχουν ξέρετε κάποιοι τύποι που μιλάνε για τη ζωή, μιλάνε για τον άνθρωπο, τον κόσμο, τον ουράνο και ό,τι είναι πέρα απο αυτόν. Καμμιά φορά σκέφτομαι γιατί αυτοί οι άνθρωποι κάθησαν και ξόδεψαν τα χρόνια τους ψάχνωντας να βρούνε βολικές και ευκολόπεπτες απαντήσεις για όλους εκείνες που δεν είχαν την τόλμη ή τη δύναμη να σηκώσουν ψηλά το κεφάλι τους. Σε μια γωνιά κάποιου πανεπιστημιακού κτιρίου, όχι πολύ μακριά απο δω, στέκονται τέσσερα αγάλματα, τέσσερις άνθρωποι του πνεύματος, των επιστημών...τέσσερις άνθρωποι που πράγματι ξόδεψαν τη ζωή τους. Σκέφτομαι καμιά φορά πως δεν απέχω πάρα πολύ απο μια τέτοια κατάσταση, απο μια αγαλματοποίηση. Δεν είμαι κανένας σπουδαίος ασφαλώς ώστε να σταθώ ψηλά σε κάποιο κτίριο και να ατενίζω, ως ανδριάντας πλέον, φερέλπιδες νέους. Αγαλματοποίηση, δηλαδή στατικότητα, απάθεια απέναντι σε εκείνα που επιμένουν να ομορφαίνουν τον κόσμο. Δεν απέχω πολύ, σκέφτομαι. Το΄χω αποδείξει και στον εαυτό μου και σε εκείνη. Ίσως έπραξα καλώς, δεν ξέρω...δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να περιμένει εναν παράξενο να τελειώσει τις βουτιές του στις αποτυπωμένες σκέψεις μερικών αρχαίων. Πολύ περισσότερο, δεν είχε κανέναν λόγο να υπάρχει με έναν άνθρωπο που δεν προσπαθεί να φέρει την αλλαγή, δεν προσπαθεί να φέρει νέες ιδέες. Προσπαθεί να εξηγήσει τις παλιές. Ενας παλαιοπώλης...χωμένος μες στη σκόνη, στις αντίκες,που πλέον φαίνονται τόσο υπερβολικές αλλά πάντα διαθέσιμες για να ικανοποιήσουν εκείνα τα ελάχιστα γούστα. Για κάποιους ακόμα αυτή η αρχαιολατρεία είναι μια μορφή αντίστασης. Για κάποιους άλλους αναχρονισμός. Μην με ρωτήσετε, σας παρακαλώ, με ποιά άποψη συντάσσομαι. Ειλικρινά, δεν ξέρω...ακόμα.

3
Θέλησα να με ξέχασεις, αλλά πάντοτε προσπαθούσα να μη λησμονηθώ. Είμαι εκεί, βόρεια, μακριά απο εσένα...δεν με φτάνεις, δεν μπορείς να με φτάσεις. Δεν ξέρω αν με θυμάσαι, αν με σκέφτεσαι...γιατί πάντοτε η αγάπη να είναι η μεγαλύτερη πληγή;

Σελίδες: [1]