1
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Θεσσαλονίκη
« στις: 09/11/07, 13:14 »
Θυμάσαι όλους εκείνους τους δρόμους που περπατήσαμε;
θυμάσαι τότε που μου κράταγες το χέρι. Και γελούσες. Και με αγκάλιαζες.
Θυμάσαι;
Κοιτούσες ψηλά ψάχνοντας εκείνα τα αστέρια που κρύβοταν στο κόκκινο-θυμάσαι;-
και τότε δεν γελούσες και σε κρατούσα, ένα αστέρι ανάμεσα στα χέρια μου να πάλλεται και να φωτοβολεί.
Θυμάσαι;
Θυμάσαι εκείνα τα βράδια κάτω απο το παράθυρο, τότε που άφηνες το φώς σου να με χαρακτηρίζει, τότε που
μου χάριζες λίγο απο εκείνο το χαμόγελο, εκείνο που μοίραζες απλόχερα στους δρόμους στη Θεσσαλονίκη.
Θυμάσαι;
Πόσες φορές σε σκέφτηκα, ξανά κάτω απο εκείνο το παράθυρο, να γίνεσαι δική μου. Πόσες φορές σε σκέφτηκα στους δρόμους,
στη Θεσσαλονίκη, να περπατάς και να γελάς, να είσαι δική μου, κι ας έκρυβε το κόκκινο τα αστέρια, κι ας είχαμε στις τσέπες μας μόνο τσιγάρα.
Θυμάμαι ήσουν εκεί.
Τώρα εδώ, ένα άλλο κόκκινο μου κρύβει κάθε αστέρι που μπορεί να υποδείξει την ύπαρξη σου. Άλλοι δρόμοι κυλούν και ψάχνω αποτυπώματα απο τα βήματα σου, την αμυδρή ηχώ του γέλιου σου.
Θυμάμαι.
Η μόνη μου πληγή η θύμηση. Η μόνη μαχαιριά η θύμηση. Ο πόνος μου σημαία πια και προχωρώ. Και ελπίζω ποτέ να μην ξεχάσω να θυμάμαι.
Θυμάμαι...
Θυμάσαι;
θυμάσαι τότε που μου κράταγες το χέρι. Και γελούσες. Και με αγκάλιαζες.
Θυμάσαι;
Κοιτούσες ψηλά ψάχνοντας εκείνα τα αστέρια που κρύβοταν στο κόκκινο-θυμάσαι;-
και τότε δεν γελούσες και σε κρατούσα, ένα αστέρι ανάμεσα στα χέρια μου να πάλλεται και να φωτοβολεί.
Θυμάσαι;
Θυμάσαι εκείνα τα βράδια κάτω απο το παράθυρο, τότε που άφηνες το φώς σου να με χαρακτηρίζει, τότε που
μου χάριζες λίγο απο εκείνο το χαμόγελο, εκείνο που μοίραζες απλόχερα στους δρόμους στη Θεσσαλονίκη.
Θυμάσαι;
Πόσες φορές σε σκέφτηκα, ξανά κάτω απο εκείνο το παράθυρο, να γίνεσαι δική μου. Πόσες φορές σε σκέφτηκα στους δρόμους,
στη Θεσσαλονίκη, να περπατάς και να γελάς, να είσαι δική μου, κι ας έκρυβε το κόκκινο τα αστέρια, κι ας είχαμε στις τσέπες μας μόνο τσιγάρα.
Θυμάμαι ήσουν εκεί.
Τώρα εδώ, ένα άλλο κόκκινο μου κρύβει κάθε αστέρι που μπορεί να υποδείξει την ύπαρξη σου. Άλλοι δρόμοι κυλούν και ψάχνω αποτυπώματα απο τα βήματα σου, την αμυδρή ηχώ του γέλιου σου.
Θυμάμαι.
Η μόνη μου πληγή η θύμηση. Η μόνη μαχαιριά η θύμηση. Ο πόνος μου σημαία πια και προχωρώ. Και ελπίζω ποτέ να μην ξεχάσω να θυμάμαι.
Θυμάμαι...
Θυμάσαι;