Στα μονόκλ των πειρατών

[ivikos]

Έκλεινες του έρωτα κρατήρες
 μην εκραγούν με αγάπης λάβα
 κι απ’ της καρδιάς τους μονωτήρες,
πέρασες στων λυγμών τη διάβα

 Πέτρωνες τη βροχή στο αλώνι
 και η τρικάταρτη γαλέρα
 μ’ άγρια κύματα μαλώνει
 και μ’ έναν φοβερό αέρα

 Με τα φτερά των αετών σου
 φτερούγιζες τον αμανέ σου
 και στα μονόκλ των πειρατών σου
 ζωγράφιζες τις ηδονές σου

 Κι όταν σου είπα: «Πιάνω πάτο,
που άγριος πόθος με υφαίνει…»
μου είπες: «Άντε παρα-κάτω
 άλλος κουρσάρος με….πεθαίνει…..»