Αύγουστος 2003

[old_lion]

 
 Αυτό το κείμενο γράφτηκε ένα αυγουστιάτικο βράδυ τού 2003
 στο Νησί τής Κύπρου για να σταλεί ως γράμμα
 στη δεύτερη σύζυγό μου που είχε επιστρέψει στην Ελλάδα .
 Από εδώ σήμερα τής στέλνω την αγάπη μου
 και τούτο το γράμμα που τελικά δεν τής έστειλα ποτέ .


                                 Αύγουστος 2003

 Τώρα πού έφυγες κι έφυγα τόσο μακρυά
 και τα σώματά μας χώρισαν ,
 οι ψυχές μας έδωσαν κιόλας το επόμενο ραντεβού τους ,
 η πληγή ήρθε κι έγινε κρατήρας ηφαιστείου ,
 και μέσα στις στάχτες κάτι νέο γεννιέται .
 
 Τώρα όλα εδώ μοιάζουν με τούς νεκρούς τής Πομπηϊας ,
 σώματα απολιθωμένα ,
 καμμιά φωτογραφία ή γραφτό σου δεν απέμεινε γύρω μου
 τα έκαψα όλα τα δικά σου .

 Τα μωρουδιακά χαμόγελα , οι πιπίλες ,
 κι όλες εκείνες οι τρυφερές μωρουδιακές αγκαλιές ,
 γίνανε στοιχειά στα όνειρά μου ,
 τα όνειρά μου έγιναν μωρουδιακά ,
 κι ύστερα ξαφνικά έπαψα να κοιμάμαι ,
 τι , βρέθηκα ξεβρασμένος σε νησιά αβύθιστα ,
 σε νησιά τής λησμονιάς .
 
 Αυτά που ήρθαν , κάψιμο από σφαίρα ,
 αύριο θα τα έχω ξεχάσει  ,
 και στα στήθη σου επάνω θα με βρεις να κοιμάμαι
 όταν πάλι γεννηθείς .
 
 Στη ζωή ετούτη το μηδέν και το ένα
 γέννησαν ξανθογάλανο λουλούδι ,
 για να γίνει μια μέρα η Σεχινάχ ,
 έτσι όπως την είδες κάποτε σ' ένα όνειρό σου .
 
 Τώρα που ήρθε η βαθύτερη νύχτα ,
 ομορφιά και συντρόφι μου , καϋμέ μου και φέγγος μου ,
 τώρα με μαχαίρι και πηρούνι τρώω την καρδιά μου ,
 το χέρι σου μέσα στο χέρι μου τρέχει σαν ένα ρυάκι ,
 κι ο χωρισμός μας ας μην ακουστεί .

 Τώρα που κόκκινο κουμπί και κάποιος το πάτησε ,
 θυμάμαι αυτό που μού 'χες πει ,
 όμως δεν είν' απλώς παράλογο το να είμαστε χώρια ,
 είναι εξωφρενικό ,
  - πού ακούστηκε η Σελήνη να πεθαίνει ? -
 και κρατώ διαρκώς την κουρτίνα τραβηγμένη ,
  - φύσα υγρέ άνεμε τής Κύπρου -

 Κάηκαν όλα , τα 'καψε τούτος ο νότιος ήλιος ,
  - φύλλα διάφανα , φύλλα απ' αχάτη -
 χίλιοι και ένας ήταν οι εχθροί μας ,
  - απ΄ άκρη σ' άκρη έν' αστέρι πυρπολεί τον ουρανό -
 λέξεις που λες με άλλο νόημα ,
  - Ανατολικός-Δυτικός άνεμος -
 η Περλ Μπακ θηλάζει το μωρό μας ,
  - φωτάκι , φάρε μου ,  εσύ μη σβύσεις -
 διαμάντια σκίζουν τις κόρες τών ματιών .

 Γνέψε μου όμως τώρα ,
 στο μέσα μέρος τού μπράτσου σου ένα σημάδι
 σκούρο κόκκινο σαν τον έβενο ,
 σαν τον Αλντεμπαράν τού Ταύρου ,
 και στον αστερισμό τού Λιονταριού 
 λάμπει πάντα ο χρυσός Βασιλίσκος ,
 σαν όπως έλαμπε και 'κείνον τον Αύγουστο...

 Σε φιλώ , σ' αγαπώ ,
 το Μαρινάκι θα μείνει παντοτινός δεσμός μας ,
 κι ας δραπέτευσε η αγάπη μας στον ουρανό .