BLIND GUARDIAN - At the Edge of Time (2010)

[YmiRLinG]

Μα γιατί κοιμάται επιτέλους η metal κοινότητα του κιθάρα? Τι λύθαργος είναι αυτός που έχει πέσει τον τελευταίο χρόνο? Βγαίνουν δισκάρες και δεν ασχολείται κανείς. Ας βάλω λοιπόν άλλο ένα θέμα για μια νέα κυκλοφορία που πιθανότατα να αποτελέσει μια απο τις κορυφαίες αν όχι την κορυφαία της χρονιάς.

Οι Γερμανοί speed/power metallers επέστρεψαν πιό δυνατοί από ποτέ. Με ένα άλμπουμ-επιστροφή στις ρίζες, απομακρυνώμενοι, αλλά όχι απόλυτα, από το ύφος των 2 τελευταίων δίσκων, πατάνε δυνατά πάνω στα imagination και nightfall και φτιάχνουν ένα καινούριο έπος που περιστρέφεται γύρω απο τη θεματολογία του χρόνου. Ο δίσκος δεν είναι concept αλλά όπως προέκυψαν τα τραγούδια ασχολούνται πάνω κάτω με το ίδιο θέμα.

Το cd ξεκινάει με το επικό Sacred Worlds, ένα 9λεπτο (πλέον, μιας και είχα βγει μια μικρότερη έκδοση για video game) τραγούδι που σε πιάνει με το ορχηστρικό του άνοιγμα και σε κάνει να νιώσεις το μεγαλείο που θα ακολουθήσει. Συνέχεια με το Tanelorn(Into the Void) και ο δίσκος απογειώνεται. Η επιστροφή στα μονοπάτια του Imagination είναι φανερή. Το Bardsong του δίσκου, Curse my Name, ξεκινάει με τον κλασσικό τρόπο που ακολουθούν σε τέτοια κομμάτια οι Γερμανοί αλλά εξελίσεται τελείως απρόσμενα σε άλλο ένα έπος.

Η αλήθεια είναι πως αν καθόμουν να γράψω για το κάθε κομμάτι θα έγραφα ένα τεράστιο ποστ για αυτό καλύτερα να αφήσω τον καθένα να ακούσει τον δίσκο και να αφομοιώσει τις δικές τους μαγικές στιγμές.

Η 5άδα του 2010 έχει έναν ακόμα υποψήφιο νικήτη.

[TheVrachnoprofiter]

Από τις πρώτες, πρόχειρες ακροάσεις φαίνεται τρελή δισκάρα. Δεν έκατσα ακόμα να το ακούσω προσεκτικά για να έχω ολοκληρωμένη άποψη. Πάντως το single Voice in the Dark είναι έπος.

[Eagle Of Kamelot]

Εμενα, παλι, δε με εντυπωσιασε...δειχνει πιο συμπαγες απο τα δυο προηγουμενα, αλλα απουσιαζει ο "δυναμιτης¨...αλλα θα περιμενω να το ακουσω μερικες φορες ακομα, προτου δωσω οριστικα την ετυμηγορια μου.

[Μητσάκος]

To Valkyries είναι ΠΟΛΥ μπροστά.

[faser]

Οι Blind Guardian αποτελούν για μένα ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του metal όχι μόνο λόγω των ποιοτικών δίσκων που κυκλοφορούν ανά συνεπή χρονικά διαστήματα, αλλά διότι ακόμα και να μην σου αρέσει κάποιος δίσκος τους, δεν μπορείς να μη παραδεχθείς ότι χύνουν τόνους ιδρώτα σε κάθε recording session.. Όλοι τους οι δίσκοι είναι δουλεμένοι στην εντέλεια και αρκεί μόνο κάποιος να ακούσει τα απίστευτου αριθμού και ποικιλίας layers των φωνητικών ή τα 5-6 διαφορετικά solos του Olbrich σε κάθε κομμάτι..

Το συγκεκριμένο δίσκο τον είχα πρωτακούσει   αρχές Αυγούστου χωρίς να μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση.. Αν και δεν είχα   προλάβει παρά μόνο 2 αποσπασματικές ακροάσεις πίστευα και εγώ αυτό που έγραψε   ο Kamelot ότι έλειπε το κομμάτι εκείνο που θα βάλεις να παίζει back to back 5 φορές.. Για παράδειγμα στο Tales έλιωνες άνετα το Lost in the Twilight Hall, το Imaginations είχε 2-3 κομμάτια (I'm Alive, Bright Eyes, The Script for my Requiem) που ήταν πραγματικά απίστευτης ποιότητας, στο Nightfall έπαιζες όλο το δίσκο, στο Twist έβαζες το Fly, κλπ..

Η "μοίρα" το έφερε τελικά το συγκεκριμένο δισκάκι να μπει στο ipod μου και στις διακοπές να το ακούσω αρκετές φορές.. Αν και για χάρη του θυσίασα την ανάγνωση ενός πολύ καλού βιβλίου περί μίξης, το Edge αποδείχθηκε αρκετά καλό και σίγουρα ξεπέρασε τα standards που έχουμε συνηθίσει να θέτουν οι BG..

Εν ολίγοις:

Sacred Worlds: Απλά ακούστε το..  Ποτέ δεν περίμενα να ακούσω μια τόσο έυπεπτη, μα συνάμα σωστά δομημένη ορχήστρα σε ένα metal δίσκο.. Δεν μιλάμε εδώ για ορχηστρικά patchworks τύπου Kamen στο S&M.. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κονσέρτο για ηλεκτρική μπάντα.. Δεν υπάρχουν λόγια..

Tanelorn: Δυστυχώς οι BG επέλεξαν μόνο το πρώτο και το τελευταίο κομμάτι να συνοδεύονται από ορχήστρα οπότε τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου ακούγονται λίγο "γυμνά".. Παρόλα αυτά το Tanelorn έχει πορωτικό refrain και ακούγεται ευχάριστα.. Θυμίζει λίγο 90s..

Road of no Release: To Road είναι μια προσπάθεια της μπάντας να αποδώσει φόρο τιμής σε ένα δίσκο που τους μεγένθυνε σε τεράστιο βαθμό το κοινό τους.. Μιλάμε βέβαια για το Nightfall in Middle Earth και τους στίχους-αφηγήσεις του Sismarillion.. Η συνθετική φόρμα θυμίζει πάρα πολύ τα κομμάτια αυτού του δίσκου, απαρτιζόμενη από πολλές γέφυρες, πολλά verses, πολλές αλλαγές ρυθμού και λοιπά.. Το refrain είναι αρκετά "λυπητερό" με το πιάνο να του δίνει μια μοναδική πινελιά..

Ride Into Obsession: Το πρώτο κλασικό power κομμάτι.. Δίκαση στο τέρμα και κοφτερά riffs.. Ίσως το πρώτο κομμάτι του δίσκου που σε κάνει να ψάξεις τους στίχους για να το τραγουδήσεις..

Curse my Name: Αρχίζει με μεσαιωνικό μοτίβο, αλλά μετά απογειώνεται.. Ενορχήστρωση και μίξη για σεμινάριο! Η φωνή του Hansi δίνει ρέστα.. Μετα το Sacred Worlds, το καλύτερο κομμάτι του δίσκου..

Valkyries: Πολύ δυνατό refrain, αλλά πέραν τούτου δεν μπορώ να βρω κάποιο άλλο σημείο του κομματιού που να με κάνει να το ξανακούσω ιδιαίτερα ευχάριστα..

Control the Divine: Η ακουστική στη γέφυρα φέρνει αρκετές αναμνήσεις στο νού (βλ. Somewhere far beyond), αλλά το κομμάτι σε γενικές γραμμές είναι μέτριο..

War of the Thrones: Ένα απλό κομμάτι με ιδιαίτερα ευχάριστο και αισιόδοξο refrain.. Προσωπικά δεν μου "είπε" πολλά πράγματα.. Θα μπορούσε και να λείπει από το δίσκο..

A Voice in the Dark: Εκεί που έχεις πιστέψει ότι μετά από τα αδύναμα Control και War ο δίσκος έχει τελειώσει, έρχεται το Voice για να σε κάνει να δεχθείς για ακόμα μια φορά ότι όταν μιλάμε για γερμανικό power οι BG είναι το πρώτο συγκρότημα που σου έρχεται στο μυαλό.. Κλασικό power κομμάτι με δυνατό refrain και γρήγορα riffs.. Παρόλα αυτά δεν το βαπτίζεις "δυναμίτη".. Κάτι του λείπει..

Wheel of Time:  Ή αλλιώς η επιστροφή της ορχήστρας.. Η μόνη διαφορά με το πρώτο κομμάτι είναι ότι η ενορχήστρωση αυτή τη φορά είναι λίγο επιτηδευμένη και όχι τόσο ανάλαφρη όσο του πρώτου κομματιού με τα parts των βιολιών να είναι πολύ πυκνογραμμένα.. Δεν έκανα δα και αρμονική ανάλυση, αλλά κάποια ορχηστρικά σημεία μου ακούγονται λίγο off.. Πολύ ωραίο σημείο, κάπου στο μέσο του κομματιού, όπου το mood γίνεται πολύ ανατολίτικο (προσωπικά αν ήμουν σπίτι θα έβαζα για λιγο κάποια saves του Diablo 2 στα levels της ερήμου ).. Γενικά το κομμάτι είναι εντυπωσιακό, καλογραμμένο αλλά δεν είναι Sacred Worlds..

Γενικά ο δίσκος είναι αρκετά καλύτερος από το A Night at the Opera, ενώ κινείται στα ίδια επίπεδα (ίσως λίγο πιο κάτω) με το Twist in the Myth.. Ακούγεται πάντως ευχάριστα και όντως βάζει δυνατή υποψηφιότητα για δίσκος της χρονιάς στο power παρακλάδι..

[let me know 796]

Μα γιατί κοιμάται επιτέλους η metal κοινότητα του κιθάρα? Τι λύθαργος είναι αυτός που έχει πέσει τον τελευταίο χρόνο? Βγαίνουν δισκάρες και δεν ασχολείται κανείς.

+100


δεν εχω προλαβει να το ακουσω ακομα το καινουργιο των Blind
θα δειξει οταν ερθει η ωρα.

[Neikos]

faser, για μενα καλυτερος δισκος απο το Night at the opera ειναι μονο ο Nightfall... και ο Immaginations... δεν νομιζω οτι ο τωρινος μπορει να συγκριθει με το παρελθον των Blind. Να πουμε οτι ειναι καλυτερος απο τον προηγουμενο ναι...

[blackmorefan]

Με μια λεξη: ΤΡΟΜΕΡΟΣ!!! 

Τρομερα καλα δουλεμενη παραγωγη, παααρα πολυ καλες συνθεσεις, ετη φωτος καλυτερος απο τον προηγουμενο και σε καμια περιπτωση δν δειχνει σημαδια κουρασης η επαναληψης οπως συμβαινει συνεχεια σε δισκους συγκροτηματων που ξεκινησαν δισκογραφια εκει γυρω στα 80s (τα παραδειγματα λιγο πολυ τα ξερετε ολοι)

Πολυ καλη η φωνη του Hansi, τα σολο του Olbrich ταιριαζαν πολυ με καθε κομματι (με πρωτη ακροαση παντα), πολυ καλο το rythm section και η δικαση στα ντραμς πωρωνει ασχημα

Μολις τον ακουσω μερικες φορες ακομα θα επανελθω με ξεχωριστο review για καθε κομματι

[Eagle Of Kamelot]

Εγω, απο την αλλη, οσες φορες και να τον ακουσα, δε μου εμεινε κατι...ενας δισκος λιγο πανω απο το μετριο, ετσι, για να πουμε οτι υπαρχουμε...

[spider3]

Μιας και το 2010 είναι παρελθόν, ιστορικά πλέον, οι Blind Guardian θα είναι ικανοποιημένοι με το At the Edge of Time να φιγουράρει στα 10 καλύτερα albums της Metal μουσικής.
Κατόπιν ακροάσεως, σήμερα το αγόρασα, είμαι απόλυτα ευχαριστημένος γιατί επιτέλους άκουσα κομμάτια που με έκαναν να αγαπήσω τους BG πριν από 15 χρόνια. Σίγουρα δεν είναι όπως το Imaginations from the other side ή το Nigthfall in Middle-Earth, αλλά και αυτό έχει πολύ καλά τραγούδια όπως τα: Sacred Works, Road of no Release, Ride into Obsession, Curse My Name, A Voice in the Dark.

Απόσπασμα από το Road of no Release
...Here on this road of no release, pale reign of misery, that even time cannot erase, on through my sorrows, life is go on...
και απογέιωση μετά με τη κιθάρα του olbrich!!!

[Αυτάρεσκο Καθίκι Isnogood]

Mε εξαίρεση το Ride into Obsession δε με εντυπωσίασε...

Απο την άλλη όλα θα κριθούν 6-7-8 Μάη. Οι 2 πρώτες μέρες στο Fuzz και η 3^η νομίζω στο Principal.

[spider3]

Σωστός φίλε, δεν κάνεις λάθος και έγω ελπίζω να μην μας προδώσουν στο live