Καταλαβα

[ivikos]

Να ‘ρθείς να μ’ αγκαλιάσεις στη γωνιά
 σου είπα χαμηλόφωνα ένα βράδυ
 ν’ ανοίξουμε του έρωτα πανιά
 να νοιώσω της ανάσας σου το χάδι.

Της άρνησης δεν είδα τα σπαθιά
 του όχι σου δεν άκουσα τον βρόντο
 τα μάτια σου με κοίταξαν βαθιά
 και είχαν της υπόσχεσης το φόντο

«Υπάρχουν», μου ‘χες πει «ανατολές,
καρδιές δεν τις αγγίζουν κι είναι κρίμα»
μ’ αινίγματα τα λόγια σου μου λες
 μα δίσταζες να κάνεις ένα βήμα.

Περνούσανε οι μήνες κι οι καιροί
 της προσμονής με κένταγε το βέλος
 κι ενώ έλεγες θ’ ανάψεις το κερί
 φυσούσε, και δεν τ’ άναβες στο τέλος

 Κουράστηκα καιρό να καρτερώ
 και είπα στην καρδιά μου: « δεν θ’ αντέξεις» ,
σταμάτησα στη μέση το χορό,
κατάλαβα πως ήθελες να παίξεις.