ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

[Τίμος Ζούμπος]

ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

 Βαδίζοντας σ’ αντάμωσα στα κύματα τ’ Αιγαίου
Θεία μορφή του άγνωστου τ’ ασύγκριτου τ’ ωραίου
Φιλί από της θάλασσας μου δωσες την αρμύρα
Κι  εγώ σφιχτά το κράτησα σαν το φιλί σου πήρα

Αγάπη μου ηλιόλουστη μες απ’ τα παραμύθια
Πηδάς και ανταμώνεσαι με την σκληρή αλήθεια
Αγάπη μου αποκύημα ενός καημού πηγαίου
Να περπατήσεις τόλμησες  στα κύματα τ’ Αιγαίου

 Βαδίζοντας σε γνώρισα στα όρια τ’ απείρου
Άυλη και ανέγγιχτη θεότητα τ’ ονείρου
Τ’ άσπρο σου πέπλο φόρεσες και τ’ άρπαξε ο αγέρας
Φως το κορμί σου κι έλαμψε το πρόσωπο της μέρας

Αγάπη μου ηλιόφωτη πολύτιμη μου αλήθεια
Σαν μύθος φανερώνεσαι και γίνεσαι συνήθεια
Σκέψη και δημιούργημα  ενός καημού δικαίου
Να περπατήσεις μπόρεσες στα κύματα τ’ Αιγαίου