4 Εποχές

[Stergios Kourou]

το καλοκαίρι ζει στην άκρη κάποιας νήσου
εκεί φθαρμένη σε μια χούφτα αναμνήσεις
σε μια παραίσθηση κι απόψε θα αφήσεις
σ’ ένα ρεσό να τρεμοσβήνει η φωνή σου

κι η απουσία έχει αφήσει κλειδωμένο
πίσω απ’ τα τείχη του ωχρού της ανακτόρου
σε κάποιο δείπνο στο αχνοφώς του φθινοπώρου
ένα χαμόγελο δικό μου προδομένο

είχε προλάβει ο χειμώνας να απλώσει
σ’ όλη την πόλη τη λευκή του τη μπουγάδα
όταν η σκέψη μου τρελή σε μια νιφάδα
τον έρωτα σου προσπαθούσε να παγώσει

με μια αγκαλιά λογιών ολάνθιστες τουλίπες
βουτά η άνοιξη στον κόρφο της ρουτίνας
κι εγώ κοιτώ πίσω απ' το κύμα της κουρτίνας
πώς αχρηστεύει τις μονόχρωμες μου λύπες

[monalizagreen]

''...είχε προλάβει ο χειμώνας να απλώσει
    σ’ όλη την πόλη τη λευκή του τη μπουγάδα
    όταν η σκέψη μου τρελή σε μια νιφάδα
    τον έρωτα σου προσπαθούσε να παγώσει

    με μια αγκαλιά λογιών ολάνθιστες τουλίπες
    βουτά η άνοιξη στον κόρφο της ρουτίνας
    κι εγώ κοιτώ πίσω απ' το κύμα της κουρτίνας
    πώς αχρηστεύει τις μονόχρωμες μου λύπες...''


   παιδί του Φθινοπώρου το μέλλον μου μόνο ''Χειμώνες'' και ''Άνοιξες'' θα μπορούσε να ΄ναι...
   κι όπως είπε κάποτε ένας φίλος ''στον προορισμό μου πάντα αργεί το Καλοκαίρι''.

   Στέργιο   

   

[Αλκιβιάδης]

Εξαιρετικοί, πλήρεις εικόνων οι στίχοι σου. Συγχαρητήρια!

[Stergios Kourou]

Ευτυχία, με τη νευρολογία ούτε που θα καταλάβεις πότε θα έρθει το καλοκαίρι...

Αλκιβιάδη, σ' ευχαριστώ πολύ! Θέλω πολύ δουλειά ακόμα....

[συννεφάκι]

Αααχ...
Μού φτιαξες τη μέρα..!!
Πολύ όμορφες, χρωματιστές λέξεις..! 

[founio]

Είναι πάρα πολύ όμορφες οι εικόνες. τα λόγια είναι περιττά. Συγχαρητήρια.

[Symeon]

ψιτ...παιδι...παλι τα ιδια αρχισαμε;;; θα γραψεις καμια βλακεια να γράψουμε και καμια απαντηση διαφορετικη;;; Αντε Στεργιο...τι να πω...περιττα...

[pinelopi]

Ναι βρε συ...επανάληψη στην επανάληψη δε λέει...θα τρελαθεί το αναγνωστικό κοινό από το χασμουρητό...τι να σχολιάσω η γυναίκα ξανά και νάμαι και πρωτότυπη;
Εμ κι ασχολίαστο πως να τ' αφήσω το διαμαντάκι σου; Και τούτο δε λέει...

Να πω μονάχα κάτι για τις μονόχρωμες λύπες. Αν είναι μονόχρωμες αλλάζουμε πλεύση τάχιστα. Γιατί ακόμα και οι λύπες μας έχουν δικαίωμα στο χρώμα!! 

[trivial]

"σ' ένα ρεσό θα τρεμοσβήνει η φωνή σου..."

πολύ όμορφοι στίχοι...

το βρήκα καλύτερo κι απ΄τις 4 εποχές του Vivaldi...
 

συγνώμη αλλά τι άλλο να πω, κάθε φορά επαναλβάνομαι κι εγώ... μπράβο σου, απλά... 

[Μαργαρίτα Π.]

με μια αγκαλιά λογιών ολάνθιστες τουλίπες
βουτά η άνοιξη στον κόρφο της ρουτίνας
κι εγώ κοιτώ πίσω απ' το κύμα της κουρτίνας
πώς αχρηστεύει τις μονόχρωμες μου λύπες[/i]

Όμορφο όλο, αλλά το φινάλε... !!! 

[pimami]

Αλκιβιάδη, σ' ευχαριστώ πολύ! Θέλω πολύ δουλειά ακόμα....

δούλευε εσύ και κράτα μας ενήμερους για τα αποτελέσματα της εργασίας σου... τα απολαμβάνουμε!

[Shu_Ji]

παρότι οι δικές μου λυπες μονο μονοχρωμες δεν είναι...
πολυ ομορφο το ποίημα!

[kuiper]

Δε θα μπορούσαν βέβαια τα ζάλα σου να πάρουν διαφορετική  (ποιητική) κατεύθυνση.
Και πάλι ένα υπέροχο ποίημα
Μπράβο Στέργιο.

[Stergios Kourou]

Γιαννη, τα ζάλα μου, ξερά σαν την κεφάλα μου!!!  Σ' ευχαριστώ!

Φιλουμένα, σ' ευχαριστώ θερμά....χαθήκαμε...

Δημοσθένη, Θα σε κρατω ενήμερο... σ' ευχαριστώ!!!

Μαργαρίτα, σ' ευχαριστώ περυσιόθεν και συνεχίζω και φέτο...

trivial, να σ' ακουγε ο vivaldi....  .... σ' ευχαριστώ!!!

Κατερίνα, η επανάληψη είναι μητέρα της μαθήσεως  σ' ευχαριστώ!!!

Σίμο, είσαι πολύ αντρας! δεν αντέχω θα στο πώ....σ' αγαπώ!!!

founio, καλώς ήλθες και σε ευχαριστώ!!!

Συνεφάκι, Ντάνκε, θενκιου, μερσί, γκρατσιε, σπασίμπα, ευκαριστώ!!!