Λυχνος

[ivikos]

Λύχνος, στης άβυσσου τη γη, το φως του δεν σκορπίζει
ούτε απλώνει αναλαμπές, σε άβυσσου κονάκι,
σε μονοπάτια δύσβατα, ακτίνες του ξακρίζει
για νιό που χρόνια κυνηγούν του κόσμου οι βρυκολάκοι

Όταν ο άνεμος φυσά απ’ τα βαθιά πελάγη
η φλόγα του αμύνεται με απάνεμο φανάρι
κι αν τον χτυπούν με βάσκανα της καταχνιάς οι μάγοι
κρατά κρυφά ένα χαϊμαλί, με άρωμα από θυμάρι….

Κυνηγημένους….δυστυχείς….παράνομους αλήτες
από τους τόπους της οργής, απ’ τα κακά τα μέρη
που ήταν η ζήση τους καημός….που γνώρισαν τις ήττες,
τους δείχνει που να βρουν φωλιά, κι απόκρυφο λημέρι….

Κι εκεί στο κακοτράχαλο στρατί που ρίχνει μπόρες
οι μόνοι νιοί παρακαλούν: «Χριστούλη μου αγάντα,
άσε το λύχνο αναφτό, ως να βρεθούν οι κόρες,
κι ύστερα σβήστον…….οι αγκαλιές, θα φέγγουνε για πάντα….»

Λύχνος που μεσοπέλαγα λαμποκοπά σαν φάρος
δεν σβήνει…..κι ούτε δέχεται του σκότους τα φιρμάνια,
χτυπά της φύσης τα θεριά, αμύνεται με θάρρος
και μοιάζει μ’ αστροφέγγαρο, που απλώνεται στα ουράνια!!!!!