Ύστατο σημάδι

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Ήσουν θεός αυτόνομος,
μα απόμεινες φιγούρα,
ατέλειωτη φαγούρα
και φάλτσο μουγκριτό

και τώρα είσαι αδύναμος,
μικρός σε μαύρη τρύπα,
απότιστη τουλίπα
και άχρηστο ρητό.

Ήσουν φεγγάρι απείθαρχο
και δάμαζες τη νύχτα,
σου 'λεγαν όλοι ''ρίχτα''
και έμενες ταπί,

σου πήραν το χαμόγελο,
οι προδωμένες μνήμες,
χιλιοπαιγμένες ρίμες
περνούν σαν αστραπή.

Ήσουν μια σπίθα άσβηστη,
ανόθευτο χρυσάφι,
μα πήγαν όλα στράφι,
έπεσε σκοτεινιά,

και το μυαλό δεν άντεξε
αμείωτες πιέσεις,
αδιάκοπες ενέσεις
με θλίψη και ερημιά.

Τώρα κοιτάς το άπειρο,
με ανενεργές αισθήσεις,
σε ζουν οι παραισθήσεις,
του νου σου οι χαρακιές,

ζητάς το ακαθόριστο,
τις ώρες ψηλαφίζεις,
τους ίσκιους ζωγραφίζεις
και φτιάχνεις Κυριακές.

Τώρα κοιτάς το άπειρο,
το νοητό σου ρήγμα,
το τελευταίο δείγμα
που φέρνει αναπνοή,

ζητάς το ακαθόριστο,
το ύστατο σημάδι,
το ξεχασμένο υφάδι
που πλέκει τη ζωή.