Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Armando_5 στις 13/02/06, 02:15
-
Τη ζωή μου ψάχνωντας, σε κάδο απορριμάτων,
με έρωτες που έφτιαξα με το μυαλό μου για παρέα,
οι φίλοι μου μιλούσανε περί ανέμων και υδάτων,
και τέλειωναν κάθε πρόταση με το "Η ζωή είν' ωραία."
Αυταπάτες! Μόνος μου έζησα χρόνια πολλά,
κανείς δε γύρισε για μένα να νοιαστεί,
μόνος από έρωτες και πέρασαν χρόνοι δεκαεφτά,
με την καρδιά μου να ψάχνει άκρη να πιαστεί.
Που είναι οι φιλοσόφοι φίλοι,
τι απέγιναν αυτοί που έλεγαν: Είμαστε εδώ?!
Χάθηκαν, και χάθηκε και η ελπίδα η λίγη,
όπως, χαθήκανε και τόσα σ'αγαπώ.
~Cheers!
-
...έχει κάτι καλό ο στίχος σου κατά τη γνώμη μου αλλά επέτρεψέ μου να σου πω ότι είσαι ακόμα μικρός για να σκέφτεσαι αυτά. Μπορεί απλά να τα γράφεις αλλα αν τα νιώθεις παράλληλα, να σου πω ότι κάπου εκεί βρίσκονται άτομα που θα σε μαγέψουν και θα σε κάνουν να νιώθεις μόνο καλά. Όλοι περνάμε απο ανόητες παρέες και συζητήσεις χωρίς κάτι να σου δώσουν. Τελικά σου δίνουν: σε κάνουν να εκτιμάς τα επόμενα και καλύτερα άτομα στη ζωή σου.
Φιλικά, Χαρά
Υπομονή και έρχεται (στα λέω εκ πείρας)
-
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια άλλα έπαψα να ονειρεύομαι πλέον.
Να ονειρεύομαι καλύτερες παρέες, καλύτερες αγάπες, καλύτερες μέρες.
Γράφω ποιήματα για να περάσει πιο γρήγορα ο χρόνος και να φτάσει η ώρα να
πεθάνω. Αυτό. Όχι πως γενικά όλα είναι μάται... Απλά έτυχε να είμαι εγώ
ο άτυχος.
-
http://www.metanoia.org/suicide/
-
Armando_5 > Είναι όμορφο το ποίημά σου!! και συμφωνώ απόλυτα με τη xaraaaa σ' αυτά που λέει! Καλή συνέχεια σε ότι κι να κάνεις.. Μια συμβουλή από μένα .... μην πάψεις να ονειρεύεσαι ποτέ.....