Σελίδες:
  • #1 από Μιχάλης13 στις 27 Jun 2009
  • Χαράματα θα ‘ταν
    σαν με ξύπνησαν φωνές παιδιών που παίζαν μπάλα
    σε δρόμους που δεν έχω ταξιδέψει .
    Στο ιδρωμένο βλέμμα τους
    αντιφέγγιζε ο ουρανός .
    Στα πόδια τους είχαν φτερά
    αφού φορούσαν την ελπίδα κατάσαρκα
    κάτω από το αθλητικό τους μπλουζάκι .
    Χαρούμενες ιαχές , αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα ,
    φιλίες αιώνιες δεμένες με τα χρώματα μιας πλατείας .
    Τότε σε αναγνώρισα μέσα στην αθωότητα
    αυτού του πλήθους .
    Ήσουν εσύ , δεν μπορεί να μην ήσουν εσύ .
    Βέβαια είχες βάλει το πιο αληθινό σου χαμόγελο
     (κάπου θα το ‘χες ξεχάσει για καιρό )
    και τα μάτια σου έλαμπαν σαν τα σήκωνες ψηλά
    χωρίς να φοβάσαι να αντικρίσεις τον ήλιο .
    Αλλά σίγουρα ήσουν εσύ .
    Μετά με είδες .
    Το κατάλαβα πως με είδες 
    αφού ένιωσα πόσο τρόμαξες στην όψη
    κάποιου εφηβικού σου εφιάλτη .
    Το κατάλαβα πως ήθελες να κλάψεις .
    Κι είναι νωρίς ακόμα για να αρχίσεις τα δάκρυα .
    «Κύριος μας δίνετε τη μπάλα ; »
    μου φώναξε κάποιος από την ομήγυρη
    μιας και η μπάλα τους είχε κάπου μπερδευτεί
    με τα όνειρά μου .
    Κύριος ; Καμια φορά λέξεις που δεν το περιμένεις
    σε τιμωρούν .
    Χαράματα θα ‘ταν
    σαν με ξύπνησαν φωνές παιδιών .
    Ύστερα ξαναγύρισα στο λήθαργό μου .

  • #2 από gkou στις 27 Jun 2009
  • Όμορφο Μιχάλη, σαν αγνό ψυχογράφημα... :)
  • #3 από Μιχάλης13 στις 28 Jun 2009
  • Σε ευχαριστώ πολύ Γεωργία ! Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε !
  • #4 από ΧΩΡΙΑΤΗΣ στις 28 Jun 2009
  • Ξεχειλίζει από ευαισθησία, πολύ όμορφο
    μπράβο φίλε Μιχάλη
  • #5 από Μιχάλης13 στις 28 Jun 2009
  • Φίλε μου σε ευχαριστώ ειλικρινά που μπήκες στον κόπο να το διαβάσεις και φυσικά για το σχόλιο σου!
Σελίδες: