Κυνικά καύματα

[Ιππαρχος]

α  Σ’ ένα γαλάζιο του Ιούλη σκηνικό  η ζέστη γίνεται θηλιά που σφίγγει  ο τζίτζικας με ύφος κυνικό  αιώνια κοροϊδεύει το μυρμήγκι   β  Το πέλαγος αρχαίο ελληνικό  σε λήθαργο βαθύ ο Ποσειδώνας  το κύμα στην ακτή ασθενικό  άπιαστο όνειρο φαντάζει ο χειμώνας    γ  Τα νέφη μάγισσες σε κρίση πανικού  πετάνε βιαστικά προς τη σελήνη  η φήμη καύματος τα διώχνει κυνικού  ή της Αρτέμιδος τα έλκει η σαγήνη;   δ  Χαράματα ανατέλλει το αστέρι του Κυνός  το πιο λαμπρό που Σείριο αλλιώς το λένε  ο πόθος για δροσιά στα πλάσματα κοινός  καθώς τα βράχια αρπάζουνε φωτιά και καίνε    ε  Αφόρητο του Ιούλη είναι το κάμα  βράζει ο τόπος σαν τεράστιο μαγκάλι  οι πέτρες και το χώμα ένα κράμα  και πού να βρει κανείς μια σκιερή αγγάλη ;    ζ  Οι ακτίνες φωτεινή βροχή πυκνή  ασφυκτική σε κάθε ανάσα η αύρα  κάτω απ’ το βράχο αναπαύεται οκνή  παραλλαγμένη στη σκιά μια σαύρα    η  Τα πάντα ακινητούν υπό τον ήλιο  ατάραχα κοιμούνται τα παράλια  θα έδινα – αν είχα -  ένα βασίλειο  να κράταγα στο χέρι μια βεντάλια    θ  Βράζει ολόκληρος τριγύρω μου ο πόντος  πανύψηλο το δέντρο δέκα μέτρα  όμως ο ίσκιος που προσφέρει ούτε πόντος  καθώς ζαρώνω καθιστός σε μία πέτρα    ι  Την ώρα που το κυνικό με λιώνει καύμα  θα είναι –το ξέρω- πιο αφόρητο το βράδυ  προσεύχομαι να γίνει κάποιο θαύμα  λίγη δροσιά στο σώμα, στην ψυχή ένα χάδι   κ  Προβάλλει στο στερέωμα ο Μέγας Κύων  και κοκκινίζει το τοπίο της αυγής  μου λείπει η δροσιά χειλιών οικείων  λίγη ανυπόκριτη αγάπη και αμιγής

[Ιππέας]

Απλά εξαιρετικό , ύμνος θαρρώ στο ελληνικό , αιγαιοπελαγίτικο και μη καλοκαίρι ...

[Βραζίλης]

Αχ καλοκαίρι... Η αγαπημένη μου εποχή. Ωραία η περιγραφή του. Αντιθέτως από τον Ίππαρχο, εγώ χαίρομαι με την ζέστη...