Άτιτλο

[Iced Jacob]

...

Σ’ αγάπησα...
Είχες πάντα τον τρόπο να μετατρέπεις τον πόνο σ’ ευτυχία
Στην ευτυχία του πόνου ίσως...
Σ’ ένα ταξίδι δίχως γυρισμό
Σ’ ένα τρελό χορό αφέθηκα μαζί σου
Μια αχτίδα φωτός στο μουντό μου τοπίο
Μια ανάμνηση παγερή τωρα...

Έφυγες με ένα χαμόγελο...(πάντα χαμογελούσες)
Μέσα μου αργεί να ξημερώσει...
Οι αναμνήσεις πυκνά σύννεφα μου κρύβουν τον ήλιο
Ένα ήλιο που σχηματίσαμε στην άμμο
Να μας κοιτά περήφανος ένα καλοκαίρι τρελό
Έναν ήλιο που έκαιγε...

Φοβάμαι να κατανοήσω που έχεις πάει
Της καρδιάς μου οι χτύποι αρρυθμούν σαν σε θυμάμαι
Σε πιο κορμί αναζητάς τώρα τα ματωμένα μας ταξίδια;
Σε πια γωνιά του παραδείσου κρύβεσαι;
Σατανικά να καις τη θλιμμένη μου ψυχή
Εσύ μορφή αγγελική...

Αφήνομαι να πέσω στον πάτο...
Ίσως ανακαλύψω εκεί κάτι που σου ανήκει
Ίσως (ποιος ξέρει άραγε;) να βρω και κάτι για ‘μένα
Και καταθέτω στον τάφο της δικής σου αγάπης
Ότι θλιμμένο μου απέμεινε...
Το τελευταίο μου δάκρυ...

[pinelopi]

Πολύ , πολύ, πολύ όμορφο

[Iced Jacob]

Πολύ , πολύ, πολύ όμορφο

eyxaristw poly...

[Iced Jacob]

vasika dn 3erw an to a3ize ayti pou graftike gia ekini
ki ayto pligwnei perissotero...

[Autumn]

Αυτό είναι καλύτερο από το προηγούμενο, κατά τη γνώμη μου.
Μην ξεχνάς, πως οι ποιητές γράφουν πάντα πιο αυθεντικά, όταν έχουν περάσει από διάφορες εμπειρίες και έχουν νιώσει, έχουν χαρεί, έχουν πονέσει, έχουν κλάψει. Μπορεί να πληγώνει, μπορεί να μην το αξίζει, αλλά αυτός ο πόνος που εσύ νιώθεις, απελευθερώνεται με την ποίηση. Και αυτό είναι πολύ καλό. 

Υ.Γ. χαίρομαι που βλέπω πως υπάρχουν κι άλλοι Κύπριοι στο φόρουμ 

[Βραζίλης]

Μέσα σε μια συναισθηματική σύγχιση της στιγμής (την οποία κατανοώ), βγήκαν σκόρπιες και άτακτες σκέψεις από έναν πληγωμένο εραστή. Το ποίημα δεν μ'άρεσε. Δακρύβρεχτο. Χωρίς μέτρο και ρίμα.
Και δεν υπάρχει ρήμα "αρρυθμώ".