Η αρμονία του χέβυ μέταλ

[Metaldon]

Συχνά διαβάζουμε πως το "τάδε" μέταλ συγκρότημα κάνει χρήση δυσαρμονιών κατά την εκτέλεση των ορχηστρικών του μερών.


"Παραβιάζει" λοιπόν το μέταλ τις αρχές της κλασικής αρμονίας;


Αν ναι,τότε μήπως η τεχνική του πολυπλοκότητα είναι και ο μόνος λόγος που  τελικά "μιλάει" στους εκλεκτικούς ακροατές;

[freemind]

Αν και τα ειδη της metal ειναι αρκετα, κατα κυριο λογο τα πιο κλασσικα ειδη εχουν μια ιδιαιτερη αγαπη προς τον κλασσικισμο, παρολο που κανεις metal-ας δε θα το παραδεχοταν ποτε.  Οποτε δε ξερω ποια ειδη παραβιαζουν τις "Αρχες" της αρμονιας, ομως γενικοτερα η μουσικη δεν υφισταται ευκολα παρθενογεννεση και ειδη οπως η rock ή η metal ειναι αμεσα επηρρεασμενα απο προηγουμενα ειδη.

Οσον αφορα τη "τεχνικη" και την "πολυπλοκοτητα", θα ηθελα μια επιπλεον διευκρινιση για ποιο ειδος μιλαμε, γιατι δεν ειναι ολα τα ειδη πολυπλοκα, ουτε η metal απαιτουσε ποτε εκλεκτικους ακροατες!!

[Fourier]

Όλα τα είδη της mainstream μουσικής (μεταξύ αυτών και το metal), βασίζονται πλήρως στις αρχές της "κλασσικής" αρμονίας, με κύρια αρχή αυτή της τονικότητας, την ύπαρξη δηλαδή μιας κύριας συγχορδίας/νότας για το κομμάτι.

Κάποια είδη metal όπως το black ή το death απλά κάνουν πολύ έντονη χρήση δυσαρμονιών, π.χ., diminished συγχορδιών, αλλά πάντα υπάρχει η αίσθηση της τονικότητας (αν κάποιος γνωρίζει διαφορετικά ας με διορθώσει, γιατί η εμπειρία μου είναι ελάχιστη σε αυτά τα είδη).

Σε κάθε περίπτωση, την αρμονική κατασκευή των metal κομματιών θα την χαρακτήριζε κανείς απλή/απλοική σε σχέση με αυτά της κλασσικής. Και πράγματι, οι περισσότεροι δημιουργοί της metal δεν γνωρίζουν "κλασσική" αρμονία. Αυτό όμως δεν είναι "μείον" της μουσικής μιας και το "ατού" της είναι άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν το μουσικό αποτέλεσμα, πέραν της αρμονίας, όπως ο ρυθμός, η χροιά των οργάνων, κ.τ.λ.π.

Οι αρχές της κλασσικής μουσικής (μέχρι μέσα 19ου αιώνα) έχουν παραβιαστεί από την ίδια την κλασσική μουσική. Οι συνθέτες κλασσικής μουσικής των αρχών του 20ου αιώνα εγκατέλειψαν την τονικότητα και προχώρησαν σε συνθέσεις που συνδυάζουν ταυτόχρονα δύο τονικότητες ή καμία, συγχορδίες που προκύπτουν "στην τύχη", κ.α.

Ίσως η μόνη "παραβίαση" που κάνει η mainstream μουσική είναι η χρήση των modes. Η κλασσική μουσική κάνει χρήση μόνο της major και της harmonic minor κλίμακας. Πλέον, τα περισσότερα minor κομμάτια είναι πιο κοντά στον Aeolian mode (φυσική minor) ενώ υπάρχουν και κομμάτια που είναι ξεκάθαρα γραμμένα πάνω σε κάποιο Mode (π.χ., Lydian - βλέπε Vai, Satriani). Με αυτό τον τρόπο η αίσθηση της τονικότητας δεν είναι τόσο ισχυρή αλλά δεν παύει να υφίσταται. Και πάλι, αυτές οι τακτικές υιοθετήθηκαν πρώτα από τους σύγχρονους κλασσικούς συνθέτες.

Αν ναι,τότε μήπως η τεχνική του πολυπλοκότητα είναι και ο μόνος λόγος που "μιλάει" στους εκλεκτικούς ακροατές;

Προφανώς κάνεις σύγκριση με την pop και τους ακροατές της. Όπως έγραψα και παραπάνω, η μουσική δεν είναι μόνο αρμονία. Η metal προσφέρει κάποια στοιχεία, π.χ., ενέργεια, ένταση, κ.τ.λ.π., που την κάνουν ελκυστική για μία κατηγορία ακροατών. Ταυτόχρονα την κάνουν αποκρουστική για κάποια άλλη. Όταν θα ωριμάσεις μουσικά μάλλον θα διαπιστώσεις ότι όλα τα ήδη μουσικής είναι ελκυστικά, απλά το κάθε ένα έχει "την ώρα του", που είναι κατάλληλο για να το ακούσεις. 

[freemind]

Ίσως η μόνη "παραβίαση" που κάνει η mainstream μουσική είναι η χρήση των modes. Η κλασσική μουσική κάνει χρήση μόνο της major και της harmonic minor κλίμακας.

Παντως και οι εθνικες σχολες του 20ου αιωνα εχουν στηρικτει σε καινουριους τροπους, απαραιτητους για να εκφρασουν τοσο το εθνικο στοιχειο, οσο και το προγονο του contemporary classical Ασχετα εαν πολλοι συνθετες φροντισαν να δωσουν κι ενα perfomance στοιχειο στο συνολικο αποτελεσμα, ωστε οι κλασσικοι-κλασσικοι συνθετες να απεχθανονται τους τροπους και τη κλασσικη μουσικη του 20-21ου αιωνα