ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ

[marthaxan]

Κάποτε ήθελα να έχω διαβατήριο
Τώρα μου αρκεί να έχω ένα εισητήριο
Μακριά, κοντά, βουνό ή ρεματιά
Στα μάτια πλέον δε μετρά

Είναι η ψυχή που θέλει πια να φύγει
Θαρρείς και η ζωή που απομένει είναι λίγη
Σ’ ένα απέραντο λιβάδι να ξαπλώσει
Την ηρεμία την κρυφή λίγο να νιώσει

Κανείς σας δεν μπορεί να με κρατήσει
 Η φλόγα μου για πάντα έχει σβήσει

Αυτή η ψυχή δεν ξέρει γράμματα πολλά
Σε μια ζωή έμαθε μόνο ν’ αγαπά
Το σ’ αγαπώ μπορεί να τ’ άκουσε φορές
Μα το δε φεύγω ούτε μία, τί τα θες;

Πόνεσε, έκλαψε, πικράθηκε πολύ
Κι ακόμα κλαίει στα βουβά, σαν προσευχή

Κάποτε ήθελα να έχω διαβατήριο
Να φύγω απ’ της ζωής μου το μαρτύριο
Το σκηνικό μου να αλλάξω στη στιγμή
Καινούριο δρόμο να χαράξω απ’ την αρχή

Θα ‘ρθει μια μέρα πιο νωρίς ή πιο αργά
Που θα πετάξει σαν πουλί εκεί ψηλά
Εκεί που δεν υπάρχει πόνος, σπαραγμός
Και οι ψυχές αγαλλιάζουν μες στο φως.....