Σου το 'χω πει.

[kuiper]

Σου το ’χω πει.

Της θάλασσας των βράχων ανεμώνη,
σου είχα πει, είναι η ζωή πολύ μικρή
κι' εγώ ανεμόδαρτο σκαρί χωρίς τιμόνι,
σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα πικρή.

Τα χέρια μου 'δωσες, μα πως να τα κρατήσω,
με μια ελπίδα δανεικιά απ' τη ζωή,
δεν το μπορώ στον κόσμο σου να ζήσω,
πίκρα στα χείλη σου θ' αφήσω ένα πρωί.

Μικρή μου ανεμώνη της αβύσσου,
είμαι ένα όστρακο λερό, λεηλατημένο,
μουντό απόβραδο σου το' χα πει, θυμήσου,
του παρελθόντος ένα τσόλι πεταμένο.

Είμαι ψευδαίσθηση, ένα φάσμα σκοτεινό
κι' εσύ το χάδι του γιαλού μοσχολουλούδι,
είσαι ένα όραμα, γλυκό παιχνίδι εωθινό
κι' εγώ είμαι ρίμες που δεν γίνονται τραγούδι.

Είμαι το χτες κι' είσαι το σήμερα χαρά μου,
για μιά ανάδυση αέρα έχω θαρρώ,
φθαρτό, γυμνό ολόγραμμα τα όνειρα μου
ένα απολίθωμα ο άσος σου είμαι ο καρό.

[Aganippi]

Γιάννη μου, καλέ μου φίλε,
Καταρχάς, σε έψαχνα -όταν το άγχος για τα παιδιά μου είχε φύγει - αλλά δεν σε βρήκα να μιλήσουμε. Στεναγχωρήθηκα αλλά εμείς μιλάμε ψυχικά κι αυτή είναι η ανώτερη συζήτηση μεταξύ ανθρώπων που μπορεί να τους χωρίζουν οι ηλικίες αλλά τους δένουν τα συναισθήματα. Και όταν τους ενώνουν τα συναισθήματα, ο χρόνος είναι δειλός και αφανής.
Αλλά δεν είναι όλα τα παραπάνω, που απαντώ στο δημοσίευμα σου αλλά είναι ακριβώς το δημοσίευμα σου, που για ακόμη μια φορά με σαγήνευσε.

είμαι ένα όστρακο λερό, λεηλατημένο,
του παρελθόντος ένα τσόλι πεταμένο.
κι' εγώ είμαι ρίμες που δεν γίνονται τραγούδι

Πόσο θα αισθάνεσαι, ακόμη, έτσι; Πόση αγάπη μπορεί να φωλιάζει μέσα σου; Και πόσο αγνά και όμορφα μπορείς να βλέπεις την αγάπη και την ανάμνηση; Κι όμως μπορείς και χαίρομαι γι' αυτό.

Όμορφες εικόνες απο μια όμορφη ψυχή και συμπεράσματα που μια γουλιά απ' αυτά έχουμε πιει όλοι.

Γιάννη μου, χάρηκα πολύ... που σ' ένα βλέμμα μπορεί να χωρέσει ολόκληρη η ψυχή... χάρηκα που σε γνώρισα... χάρηκα που σε διαβάζω.

Την βαθιά εκτίμηση μου!

[kuiper]

Γεια σου Φωτεινή

Για τα λόγια σου τα όμορφα, σ’ ευχαριστώ πολύ.
Ευχαριστώ και για το χαμόγελο των ματιών σου.

Καλή σου μέρα.

[ivikos]

Γιάννη
πανέμορφο!!!!
κι αυτό το:
.....είμαι ένα όστρακο λερό, λεηλατημένο,......ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!!!!!!!

Να 'σαι πάντα καλά και να γράφεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[kuiper]

Καλημέρα Θανάση.
Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Όπως βλέπεις εμείς του κύκλου των ...ήντα, έχομε περιορισμένες δυνατότητες επιλογής θεμάτων, δεν γράφομε κατά παραγγελία, παρά για τον χρόνο, για το χθες, για μια αλήθεια, όπως η παραπάνω, που πονάει, πονάει πολύ.
Όμως δεν το μπορείς να κάνεις αλλιώς, ή ίσως τώρα ναι, μα σε λίγο... ο οίκτος, η περιφρόνηση για το όστρακο αυτό, το λερό, το λεηλατημένο. 
Ας είναι.
Στις αναμνήσεις μας.  ... Πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια, λες και ήταν χθες... λες κι’ η ζωή ήταν διακοπές...

Αφιέρωση.
Από το ''ΤΗΣ ΤΣΙΚΟΥΔΙΑΣ ΤΑ ΔΡΩΜΕΝΑ''
Οι δικές μου μαντινάδες.

Του χρόνου να 'ταν το προχθές, να τη θωρούσα πάλι,
να ξανανιώσω την καυτή, της τσικουδιάς τη ζάλη.

Να παίξω με τα θέλω της, τα μουρμουρίσματά της,
να ξανανιώσω μιαολιά, τα παιχνιδίσματά της.

Του χρόνου να 'ταν το προχθές, στο σ’ αγαπώ να ξαναζήσω,
πάνω στα χνάρια τα παλιά, ζωή να σε μεθύσω.