Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ΠΟΙΟΣ στις 27/06/17, 14:53
-
ΑΙΟΛΟΣ
απο ενα συνεφο ξεπεζεψε μπροστα μου
με ενα ασκο πισω στην πλατη κρεμασμενο
του ειπα'' ελα γερο και σε περιμενω
και ασε τον ανεμο να ανοιξει τα πανια μου''
κοιταει με θλιψη το σκαρι μου το σπασμενο
που ως επανω με νερα ειχε γεμισει
και το καταρτι που'χε σπασει και σαπισει
και το πανι που σε κομματια ηταν σχισμενο
''πες μου'' μου λεει ''ποιος αερας εχει ευθυνη
για ολο τουτο το κακο που εχεις παθει?''
''δεν φταιει του λεω η τρικυμια,μα η γαληνη
που εχω στης ξερας βυθιστει τα απατα βαθη''
λυνει τους κομπους τον ασκο που εχουν δεμενο
την τραμουντανα απ'τα μαλλια εξω τη βγαζει
και το σκαρι μου που ηταν στη στερια σπασμενο
κομματια τωρα μες στο πελαγο βουλιαζει
απο το ονειρο ξυπνω πριν ξημερωσει
εξω ο αερας τα παραθυρα κτυπαει
λες στα αληθεια να εχει ο Αιολος θυμωσει
και γιατι στη ξερα ειμ' ακομη να ρωταει?
Α.Π.
-
Πολύ καλός - όνειρο - ο διάλογος με τον Αίολο , τόσο στην ξηρά όσο και στη θάλασσα . Άντε και καλά " ποιητικά " ταξίδια !!!
-
Πολύ καλό! Και ξεφεύγει από το συνήθες "θαλασσοδαρμένο σκαρί ψάχνει απάνεμο λιμάνι", είναι κάτι αντίθετο, κάτι σαν "προσαραγμένο σκαρί που σαπίζει από την ακινησία ψάχνει τρόπο να σαλπάρει ξανά, κι ας είναι για τελευταία φορά". Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε λίγη περιπέτεια (που μπορεί να είναι και επικίνδυνη), που θα ταράξει την ηρεμία (και ίσως έτσι θα την εκτιμήσουμε περισσότερο όταν την έχουμε).
-
βουλιαζουμε στην σιγουρια της ρουτινας απο φοβο μην βουλιαξουμε στο ταξιδι