Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Θέματα - Len2

Σελίδες: [1]
1
20 χρονών, άθεος προφήτης, παλεύει με τα πάθη  του, να μην τα χάσει,
να μην του πουν ότι συνήθισε…
μέσα στην πόλη του τη φωτισμένη
-η Ιερουσαλήμ του πουλημένη στους τουρίστες- δε πονάει πια μαζί του
κι εκείνος
πνιγμένος μες στις στάλες μιας βροχής
που τόσα χρόνια δεν τολμάει να ξεσπάσει…
Τινάζει τα μαλλιά του να τρομάξει τους εφιάλτες
Κοιτάζει τις ζωγραφιές στο κορμί του
τις χρειάζεται για να νιώθει ζωντανός
ρίχνει το χρώμα τους στο μαύρο του σημάδι μες στο σύμπαν
που όλο μικραίνει….


Κάπου βαθιά η ψυχή του κόσμου  τρεμοπαίζει ριγώντας τη δικιά μας λήθη….


Περπάτησε στην πλατεία όπως παλιά…
Αποφεύγοντας τα γνωστά πρόσωπα, τρέμοντας μην τον χαιρετήσουν….
Ψάχνει να βρει σε ποιο πεζούλι σπατάλησε όλο του το πάθος σε μια κιθάρα γεμάτη ξένες μελωδίες
Σε ποια φευγάτα χαμόγελα σπατάλησε όλη του την αγάπη;
Ψάχνει τα μπράτσα του για σημάδια- ήταν σίγουρος πως ήταν εκεί
Ψάχνει την καρδιά του για λαβωματιές… μα δεν βρίσκει τίποτα. Μόνο κενό.
Και  τρομάζει… «γιατί;»
Γιατί γελούσε; Γιατί δεν κλαίει; γιατί……


Η ψυχή του κόσμου θρηνεί τους ήρωες ντυμένη στα λευκά
Μα τώρα φορά μαύρα και προσπαθεί μάταια να αλλάξει τα θαμπά συνθήματα γραμμένα σε  ένα πανό γεμάτο αίματα….


Κάπου μακριά, του είπαν, τα αηδόνια κελαηδούν ακόμα


Ξημερώνει…



2
"Αυτή η σιωπή μπορεί έναν άνθρωπο να τον τρελάνει…"
 έγραφε… φανταζόταν, Ζούσε, φώναζε!
Περίμενε, περίμενε, περίμενε…

Κραυγή-σιωπή, Πάθος και Δύναμη, Επανάσταση
(για ποιόν άγνωστο σκοπό μου;)
"Αυτή η σιωπή σε λίγο θα με πνίξει"…
Ένα παιδί στη μέση μιας έρημης πόλης, ξέρει τι ζητά?

Αγάπη, Έρωτες, Τρέλλα λαμπρή σαν τα νιάτα σου
Η σιωπή σαν πάπλωμα το καλοκαίρι
Το οξυγόνο λίγο, η δίψα σου απέραντη

Τα ρολόγια δε σταματούν ποτέ…
Οι ερωτευμένοι πεθαίνουν το φθινόπωρο…
Νιώθεις το χρόνο να νοτίζει τον αέρα με αγωνία.
Τι δέ θα προλάβεις να γνωρίσεις;

Ένα παιδί στη μέση μιας έρημης πόλης ξέρει τι ζητάς μα δε σε ξέρει…
Ποιος Θεός? Φωνάζει, Ποια η Ελπίδα σου?
Ένα αγόρι που ξέρει πως η ομοιοκαταληξία δε μετρά...

Η ζωή χρειάζεται ήρωες, το ξέρεις είναι λάθος.
Εσύ θέλεις τους ήρωές σου, για να κρατηθείς
Μα Αυτοι-που-είναι-πάνω-απ-όλα ξέρουν!
..οτι όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία…

3
Είναι η ζωή ένα παιχνίδι που σου τάχθηκε
Μα εσύ τη θάλασσα καλείς ή τα άγρια βράχια της;…

Άσε με να πιστεύω πως η ανάσα μου
Θα φέρει ανέμους τόσο δυνατούς…
Τα μάτια μην τραβάς από τα αινίγματα
Τα δάκρυα μην τραβάς απ’ την ψυχή μου….

Διαβάζεις στίχους για τρελούς, εραστές της ζωής
Λες «ο επόμενος θα γράφει και για μένα»…

Άσε με να ελπίζω ξένα ψέματα
Άσε με να σκοντάφτω στο σκοτάδι
Τα λόγια σου μη σπαταλάς (γι αυτούς που δεν ακούνε)
Το γέλιο μου μη μου το κλέβεις απ΄ τα χείλη…

Είναι η ζωή ένα παιχνίδι για όσους ξέρουνε να χάνουν
Μα εσύ το ξέρεις πως δεν είσαι απ’ αυτούς…

Άσε με να πιστεύω ξένα όνειρα
Άσε με να σκοντάφτω στο σκοτάδι
Τα μάτια μην τραβάς από τα αινίγματα
Τα λόγια σου μη σπαταλάς για μένα…

4
Μες στο μυαλό μου οι μνήμες μπλέκονται
Η μοναξιά και το σκοτάδι να βαθαίνει
Οι λέξεις σου μικρές πνοές του ανέμου
Χαρίζω το όνομά σου σε φαντάσματα
Μπερδεύω τα στιχάκια μου μ αινίγματα

Χλωμό φεγγάρι απ έξω τρεμοσβήνει
Η ζέστη σφίγγει γύρω από τα βλέφαρα
Η ευωδιά από μαραμένα τριαντάφυλλα…
Ανάμεσα στη ζάλη μου σαν σπίθα στην ομίχλη
«Αυτό το βράδυ μέθυσα για σένα»…

Πότε θα μάθω πως δέ σ αγαπω?
Νομίζω μου ψιθύριζες αλήθειες κάθε βράδυ…
Τώρα δεν ξέρω αν ήταν άλλο παρά μύθοι
Βγαλμένοι απ το ποτήρι ενός άλλου ποτού…
Κι η νύχτα πιο βαθιά από ποτέ…


Ο στρόβιλος θα λήξει το ξημέρωμα?
Αυτή η Οδύσσεια ποτέ δεν τελειώνει….

5
Ως ποτε;
Ως πότε θα αντιγράφω στίχους άλλων;
Ως πότε θα ζηλεύω την ταραχή τους;

Ως πότε θα λέω πως θα δω τον ήλιο στην αυγή
μα θ' αποκοιμιέμαι στο σκοτάδι;
Κι ως πότε ακόμα θα υποκρίνομαι πως τον είδα;...

Ως πότε θα παλεύω να πιστέψω
ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει μ' ένα τραγούδι
που ποτέ μου δεν τραγούδησα, δεν ζωγράφησα τους στίχους του στους τοίχους των Μεγάλων;

Ώς πότε θα λαχταρώ για ένα δάκρυ
να μου θυμίσει πως ακόμα η ψυχή μου ζεί, ζητάει,
τρέχει, παλεύει με την λογική για να με φτάσει;

Ως πότε, Κύριε, θα αντιγράφω στίχους άλλων
που σαν τρελή ζηλεύω,
ως πότε θα ποθώ λίγες νότες ζωής και στην δική μου πένα;.....

6
Σημερα θ'αγοράσω
λίγη άνοιξη απ'τη χαρά σου
λίγη θάλασσα απ'τα μάτια σου
Να τα φορέσω και να βγώ στους δρόμους.
Να φωνάξω πως ακόμη ζώ.

Δε θα πιστέψω πια
στις σκιές που δαίμονες μου πούλησαν για όνειρά
Δεν πιστεύω πια.

Η ζωή προχωρά
και δε σε ακούει όταν την φωνάζεις απ' το μπαλκόνι
Κι εγώ
Παραληρώ μες στα μέσα του Μάρτη
για όσα δέ θέλω να πιστέψω πως δεν έχουν πνοή...

Σελίδες: [1]