ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΛΩΝΙΑ

[Fusalida]

"ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΛΩΝΙΑ"


στα παλιά, στα παλιά τ' αλώνια
κάτι σκιάχτρα με τρύπια παντελόνια
στοιχειώνουνε τα ανέραστά μας χρόνια
με των πόθων μας χορεύουν τα τελώνια

στα χρυσά, στα χρυσά χωράφια
αλαργεύουν πάντοτε τα μάτια
μαζεύουνε στης μνήμης τα καλάθια
κάτι αγάπες, πατημένα στάχυα

μα όλο γλυστράν εκείνες, σα μικρά χαλίκια
κι ένα κορίτσι που βαστάει τον αγέρα μεσ' τα στήθια
πρίγκιπες ανήξερο ζητά στης νύχτας τα ενύπνια
ωσπού να μάθει πως όλα είναι του θανάτου τερτίπια

στα παλιά αλώνια έχω αφήσει το όνειρό μου
μα που είν' τα φτερά, τα φτερά του κόσμου;
μια μεθόριος νιώθω να υψώνεται εντός μου
που με ρίχνει σκληρά στο τέναγός μου

[Stergios Kourou]

Εικόνες παλιές...
Τόσο παλιές, όσο και η πρώτη σελίδα της μνημης μου, τότε στο χωριό της μάνας μου...
Κι εσύ έρχεσαι να τις συνδυάσεις με την αγάπη και το όνειρο, κάτι πολύ μεταγενέστερο.

Η σειρά μου να σε ευχαριστήσω....

[DEROS]

Kαλησπερα Κυρια μου !!!! Ενα τραγουδι απο αυτα που θα ηθελα να τ' ακουω οταν ξεκινα η μερα μου, μακαρι καποια στιγμη να το ακουσω απο το ραδιο...γλυκο νοσταλγικο και...

Εικόνες παλιές...
Τόσο παλιές, όσο και η πρώτη σελίδα της μνημης μου, τότε στο χωριό της μάνας μου...
Κι εσύ έρχεσαι να τις συνδυάσεις με την αγάπη και το όνειρο, κάτι πολύ μεταγενέστερο.

τα σεβη μου !!!!!

[pimami]

ναι, όντως μου σφυρίζει μελωδία... εδώ θα γίνω "μουσικός" -όπως και στην στιχουργική μου δραστηριότητα- κατά παράβαση και θα προσπαθήσω να δώσω "σάρκα και οστά" στην μελωδία που μου σφύριξε.... 

[Fusalida]

ναι, όντως μου σφυρίζει μελωδία... εδώ θα γίνω "μουσικός" -όπως και στην στιχουργική μου δραστηριότητα- κατά παράβαση και θα προσπαθήσω να δώσω "σάρκα και οστά" στην μελωδία που μου σφύριξε....

δεν έχεις ιδέα πόσο θα με ευχαριστούσε κάτι τέτοιο...

ευχαριστώ αγαπητοί μου κύριοι...δε ξέρετε πόσο έχω ανάγκη λόγια σαν και τούτα...
είναι όντως εικόνες πολύ παλιές και μακρυνές...εικόνες από τα δικά μου παιδικά χρόνια που μπλέκονται με αισθήματα, λαχτάρες, συνειδητοποιήσεις...

[trivial]

πάρα πολύ όμορφο... μου έφερε συνειρμικά στο μυαλό το αμοργινό μου πέραμα, αν και δε μιλάει για νησί, απλά ως προς τη μελωδία που μου σφύριξε, όπως είπαν και τα παιδιά. Μπράβο φυσαλίδα, θέλουμε κι άλλα!

[ερεβος]

Στα παλιά, στα παλιά τ αλώνια
μια κοπέλα γράφει στιχους
όμορφους σαν πράσινη μπιγκόνια

στα χρυσά, στα χρυσά χωράφια
λόγια ψιθύρισες γλυκά
με κοίταξες με της ψυχής τα μάτια


(*είμαι εντελως ακυρος, ετσι???*)

[vert]

   ... έλεος ! ! !

[old_lion]

   ... έλεος ! ! !

Τι θα γίνει τώρα ?
Θα σας κυνηγούμε , κύριε Θοδωρή - Πράσινε ,  από  "χωρίον εις χωρίον"
κι από ποιήμα εις ποιήμα ,
για να σάς αρνηθούμε το έλεος ?

Εμείς το πήραμε ?

Φυσαλίδα , καλή μου , συγχώρεσέ μου την παρέμβαση .
Το ποιήμα σου όντως παραπέμπει σε παλιές εποχές ,
σε στάχυα που κιτρινίζουν στον ήλιο και τρέμουν στο φύσημα τού ανέμου ,
και προπάντων σε αυτόν τον ήλιο τον καλοκαιρινό που καίει , καίει ,
πάνω από τα κεφάλια μας το μήνα Ιούλη , τον Θεριστή .

Παραπέμπει σε στάχυα που σκεπάζουν και κρύβουν και προστατεύουν
τα πιο αγνά και τα πιο όμορφα συναισθήματά μας .
Κι ύστερα παραπέμπει σ' εκείνα τα όνειρα που μαζί με τα στάχυα ,
σαν ήρθε ο Σεπτέμβρης ,
κιτρίνισαν , στέγνωσαν , ξεράθηκαν ,
και μαζί με τα στάχυα θερίστηκαν .


 

[pinelopi]

Ελπίδες από ηλιόφεγγες μέρες
από κείνες που λάμπουν σαν βέρες
σε μιας κόρης λευκής την παλάμη
που απ΄ όνειρα έχει πια αποκάμει...

Fusalida μου, είναι μελωδικότατο...μονάχα με στιχάκια ήθελα να σου ''απαντήσω" 

[Fusalida]

"Τα "πρέπει" και τα "μη" με χτυπάνε με τ' αμόνι
και του παραμυθιού το τέλος με έναν
βάτραχο που τον πρίγκιπα σκοτώνει

Αχ, πρώτη μου γνώρα ερωτική
πως να φιλιώσει η αγάπη με
τούτη τη παράξενη εποχή;"

της στιγμής...καθώς διάβαζα τα σχόλια σας που είναι διαφορετικά από άλλες φόρες...το 'χώ ξαναπεί:η καλύτερη απόδειξη ότι έστω και ένας στίχος μου αξίζει είναι όταν αυτός ο στίχος γίνεται η αφορμή για άλλους δικούς σας...'Ερεβε και Πηνελόπη...

που απ΄ όνειρα έχει πια αποκάμει...[/i]

Παραπέμπει σε στάχυα που σκεπάζουν και κρύβουν και προστατεύουν
τα πιο αγνά και τα πιο όμορφα συναισθήματά μας .

  Με νιώθετε, μου το δείχνειτε κι ευχαριστώ γι' αυτό...

Ερώτηση:το "...έλεος" που το βλέπω συχνά-πυκνά τι σημαίνει; ας μου πει κάποιος...Vert;;

Ευχαριστώ από καρδιάς όλους σας και μόνο για το χρόνο σας...
 Υγιαίνετε και Αισιοδοξήτε όσο μπορείτε κύριοι και κυρίες μου...


Υ.Γ.Έρεβε "έγινα" αφορμή για κάτι πιο αισιόδοξο ή είναι η ιδέα μου;μόνο που τα μάτια της ψυχής μου είναι κάπως δακρυσμένα...ίσως γιατί είναι διψασμένα, ίσως γιατί είναι σάπιο το νερό...

[vert]

Ερώτηση:το "...έλεος" που το βλέπω συχνά-πυκνά τι σημαίνει; ας μου πει κάποιος...Vert;;

   θεώρησέ το άκυρο... ώς σαν να μην ειπώθει ποτέ... γερνάω και παραξενεύω μάλλον.

Όμορφο το ποίημά σου... γλυκό.

[monalizagreen]

...πολύ όμορφες οι εικόνες...
πραγματικά είναι πολύ ''ζωντανό'' το δημιούργημά σου!

(ένα μου παράπονο μονάχα,δεν ξέρω προς ποιόν:
           ...γιατί να μην έχω κι εγώ ένα χωριό;...γιατί είναι μεγάλη υπόθεση να έχει κανείς χωριό...
                                                                                      κομμάτια ζωής και μνήμης....)

[old_lion]

"...ένα μου παράπονο μονάχα ,
    δεν ξέρω προς ποιόν,
    γιατί να μην έχω κι εγώ ένα χωριό ? ..."
     
"...διότι είναι μεγάλη υπόθεση να έχεις ένα χωριό..."

Γιατί να μην έχω κι εγώ ένα χωριό ?
Και πώς στην ηλικία μου να εκφράσω παράπονο ?
Μετά τα  40 το κάθε παράπονο είναι μια παιδιάστικη ανοησία .

Γιατί να μην έχω ένα μέρος να πάω όπου τα ανθρώπινα πλάσματα
θα είναι ανθρώπινα πλάσματα ?

Ένα μέρος όπου η αγάπη θα είναι ανθρώπινη αγάπη ,
και όλες οι φιλίες θα είναι μονάχα φιλίες και όχι κάτι άλλο μπερδεμένο και κρυφό ,
ένα μέρος όπου θα μπορώ να ακουμπήσω με πολλή φιλική αγάπη
στον ώμο και στην αγκαλιά μιας κοπελλιάς
δίχως να πρέπει πιο πριν να έχω ξαπλώσει μαζί της  ,
δήθεν και τάχα μου φιλικά  .

Ένα μέρος όπου τα αισθήματα παραμένουν και είναι αγνά
και όχι λόγια στο στόμα , λόγια άδεια και τελικά χαζά .


Για το ποιήμα σου έγραψα ήδη "Φυσαλίδα" .
Εδώ τώρα και με αφορμή το σχόλιο τής Ευτυχίας γράφω και για μένα .

Φιλία , "Φυσαλίδα' .

[Spilios]

Τριζόνια, θροΐσματα, τρίλιες φλογέρας κι ανεμοπλαντάγματα...Πολύ όμορφα τραγούδησες, κυρά μου !

[Fusalida]

Το πλατύ χαμόγελο της γριούλας από το απέναντι μπαλκόνι έρχεται σε τόση αντίθεση με το γρήγορο σαν λέιζερ βλέμμα του ένοικου της διπλανής πόρτας σε κάποια ογκώδη πολυκατοικία...Η καλημέρα των άγνωστων περαστικών με τα απρόσωπα προσωπεία κάθε πρωί σε κάποια στάση της Κηφισίας...Το θρόισμα των φίλων με την βασανιστική βοή των τετράτροχων...τα αμέτρητα αστέρια με τα θολά φώτα της πόλης...

Όμως νομίζω ότι αν δεν υπήρχε αυτή η πόλη με την χαμένη κοινωνικότητά της, με τα θεόρατα θεριά της που σου κρύβουν τον ουρανό δε θα ένιωθες ποτέ σου την αξία όλων αυτών...Κι άλλωστε αν ψάξεις,σίγουρα θα βρεις κάτι...μια μικρή μαργαρίτα που ξεπετάγεται ανυποψίαστη ανάμεσα από τις πλάκες κάποιου γκρίζου πεζόδρομου, τη ευωδιά του απόβροχου κάπου κοντά στο Θησείο, τη μελωδία που σε μπερδεύει απο την κιθάρα κάποιου τροβαδούρου στο Μοναστηράκι...τις πανσέληνες νύχτες του χειμώνα που το φεγγάρι παίζει κρυφτό με τα σύννεφα σε μια πλαγιά του Λυκαβητού..Τά φεγγάρια αυτά που δεν "εξυμνούνται" απο τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων (καθώς οι ρεπόρτερ μας το χειμώνα ασκούνται στο στήβο των "πολιτικων ασκήσεων"...Λες και μόνο τον Αύγουστο έχουμε ουρανό!) είναι μια μικρή "εξοχή" μέσα στην πόλη, μια μικρή ομορφιά σαν κι αυτές κάποιου χωριού...Αρκεί να ψάξεις...

Ουφ!Ξεφεύγω εντελώς απ' το θέμα...Συγχωρέστε με γι' αυτό...
Ευχαριστώ όλους για το χρόνο, τα σχόλια, για τους στίχους και τους συλλογισμούς σας που επέφεραν τους δικούς μου...
 φιλιά,
    Γιώτα

 

[geni]

Να 'σαι καλα φυσαλιδα...
Εγω νιωθω τυχερη που εχω ενα χωριό βαθιά βουνίσιο κι ενα θαλασσινό...

Λαθος να περιμενουμε μονο τα καλοκαιρια ομως,οταν ολοι γυριζουμε "στα παλια αλωνια"<πολλα απ' αυτα πια εχουν θεριστει...δυστυχως...> για να ζησουμε αληθινες στιγμες που μπλεκονται με ονειρα και ήλιο...που γινονται νοσταλγικες καθε Σεπτεμβρη. Λαθος,αλλα τι να γινει...?.