ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

[gkou]

"Desert kisses" από Siouxsie And The Banshees

Desert kisses in the sand
Engulfing joints, engulfing land
Tidal fingers cling to rocks
A deadly grip, a deadly lock

Cursed and pissed into the ocean
Wilfully caused a great commotion
But only for a stifled moment
Then it was back to still life motion

A sideways crawl, a sideways scrawl
The cancer crab is on us all
I kissed your face, I kissed the sand
I heard you sigh
There was no sound

Thrashed and spat back at the ocean
But there was nothing, no commotion
Just my lonely stupid notions
Trapped again in still life motion

Sinking down-with just my sound
Sinking down-running on the moving ground sinking down
Sinking down-without a sound
Sinking down-sleeping on the moving ground sinking down

Desert kisses in the sand
Engulfing joints, engulfing land
Tidal fingers cling to rocks
A deadly grip, a deadly lock

Sinking down-the world is round
Sinking down-there’s no-one around
Standing on the moving ground
Sinking down-the world is flat
There’s no-one here to question that
Sinking down-without a sound
Sinking down
Sinking down-the world was round
Sinking down-there was no-one around
Sinking down.

[Justelene-Πιωμένο Κρίνο]

Κώστας Κουτσουρέλης-Απουσία
Κι αν σ’ άλλες μνήμες τώρα ακροβατώ
Είναι που αλλιώς δεν γίνεται παρά βουβός
Ν’ αφεθώ στη σιωπή σου      τόσο αναπότρεπτα
Τυφλός μπρος σ’ ότι δεν μπορώ να δω
Μα με κρατάει μαζί σου.


Διονύσιος Καψάλης-Ιοκάστη
Καλύτερα ποτέ σου να μη μάθεις,
Ψιθύρισα, ποιος είσαι να μη μάθεις.
Και μπήκα τρέχοντας στο σπίτι σαν τρελή,
Ο πόνος κι η ντροπή με κυνηγούσαν,
Με πρόφταιναν, με τύλιγαν –η φλόγα
Μου έκαιγε το πρόσωπο, τα μάτια,
Τα πόδια μου, τα χέρια μου, τα σωθικά,
Όλα τα έκαιγε η φλόγα της ντροπής,
Βοούσε μέσα μου ο βυθός του κόσμου,
Και στο μυαλό μου έσφυζε η τρέλα.
Καλύτερα ποιος είσαι να μη μάθεις,
Τη φρίκη που κοιτώ να μην τη μάθεις.
...
Κοιμάμαι κι ονειρεύομαι τον κόσμο,
Τον κόσμο αυτό της λύπης δίχως λύπη,
Τον κόσμο αυτό του πόνου δίχως πόνο,
Τον κόσμο που αρρωσταίνει την ψυχή μου
Χωρίς αρρώστια μέσα στην ψυχή μου.

[Aganippi]

Μεθυσμένο Κρίνο υπέροχο η "Ιοκάστη"...!

Κιθάρες - Κώστας Καρυωτάκης

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Απόσπασμα από την "Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων" του ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Του κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει
κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί.
στην τραγικήν απάτη τους δομένοι
πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,
παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.
Μα ξέροντας πως όλοι, τους ξεχνούνε,
νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλλάντα στους ποιητές άδοξοι πού 'ναι.

[Amylo]

νομιζα οτι η Ρεα γραφει αποασπασματα και οχι τραγουδια...
που εχει χαθει οεο;;

[gkou]

[ …Μπα! Από αντράκια που κτυπάνε τις γυναίκες δε γλυτώνεις εύκολα, γιατί μετά ξαναγυρίζουν κλαίγοντας. Κατά τα μεσάνυχτα κατέφθασε και ο Θωμάς. Εγώ μόλις είχα γυρίσει από ένα καλοκαιρινό σινεμαδάκι που είχε πάει μετά το μπαρ κι είχα δει «Η περιπέτεια είναι περιπέτεια», το ‘βλεπα για δεύτερη φορά, την πρώτη ήμουνα με τον Μάκη, ο οποίος με χάιδευε τόσο πολύ, που μ’ εκνεύριζε και δεν μπορούσα να δω την ταινία. Με χάιδευε σαν να με κρατούσε να μην του φύγω και πάω και μπω μες στην οθόνη, παρέα με τους πρωταγωνιστές πάνω στο κότερο. Για τέτοιες ανασφάλειες μιλάμε. Το ξανάδα λοιπόν, μόνη μου και γέλασα με την ψυχή μου. Μάσησα και τα φιστίκια μου- τον Θωμά «μου» τον εκνεύριζαν το χρυσό μου!-έβαλα και το ΄να μου πόδι πάνω στ’ άλλο ,μίλησα και κάτι συμφοιτητές που βρήκα κι έτσι και μ’ έβλεπε ο Θωμάς, θα ‘λεγε πως τόσο καιρό έκανε παρέα με που**νακαι δεν το ‘ξερε. Άδικο έχω; Απ’ τη μια χαίρονται και κοκορεύονται να ΄χουνε δίπλα τους γυναίκα όμορφη, με «σάρκα και μεδούλι στα οστά», κι απ’ την άλλη μην την δουν να μιλάει μ’ άλλους άντρες. Αστραπιαία όλοι γίνονται γκόμενοι. ( Με τόσο λίγο μυαλό που έχουνε, δε χρειάζεται και καμιά φοβερή διαδικασία να φτάσουνε σ’ αυτό το συμπέρασμα.) Επειδή το δικό τους , λιγούρικο κι ανικανοποίητο ,μυαλό όλο «εκεί» πηγαίνει, νομίζουν πως και το δικό μας κλούβιο είναι, με σάπια τη φαιά ουσία. Εγώ είχα χωρίσει με τον Χαράλαμπο κοντά ενάμιση χρόνο και μ’ άντρα δεν είχα «κοιμηθεί». (Φαντάσου τι γνώμη επικρατεί για τον έρωτα που έχει γίνει συνώνυμος του «ύπνου»)]

Από το βιβλίο: «Το χειρόγραφο της Ρωξάνης»
Γιώργος Σκούρτης
Νουβέλα
ΔΕΚΑΤΗ ΕΚΔΟΣΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ