Μια στάλα Έρωτα κι απόψε θα κυλήσει
σ' ένα σεντόνι έρημο και μοναχό,
οφθαλμαπάτες της μορφής σου θα γεννήσει
για να χαθώ μες στο κορμί σου το ζεστό...
Κι αν μοιάζει το σεντόνι να ναι μόνο,
με όνειρα παρέα πάντα ζει,
πάνω απ’ τα σύννεφα πετάει, στον αγέρα,
στον ουρανό που πάντα λαχταρεί...
Λειψές οι μέρες δίχως τα φιλιά σου,
σκοτάδι γύρω και παλεύω να σωθώ,
και τι δε θα 'δινα για μια αγκαλιά σου,
για έν' ακόμα τρυφερό σου "Σ' αγαπώ"...
Κι αν είν' η μέρα μας χαμένη στο σκοτάδι,
μιας ερημιάς που η έλλειψη γεννά,
το «σ’ αγαπώ» θα μοιάζει μ’ ένα χάδι,
μιας καρδιάς για σένα που χτυπά...
Λίγος ο χρόνος πριν ξανά εμείς βρεθούμε,
πολύς ο πόνος που είμ' ακόμα μακριά,
σαν δυο ψυχές που 'γίναν ένα θα ενωθούμε,
ξανά στους ώμους θα καρφώσουμε φτερά...
Όταν στον κόσμο το δικό τους θα βρεθούνε
εκείνες οι ψυχές που αγαπούν,
κάτω απ’ τα αστέρια, τις ευχές τους που ακούνε,
στον ουρανό τους, πάλι θα πετούν...
**Στροφές 1, 3 και 5 "mantinada", στροφές 2, 4 και 6 "Νεφελοβάτης"**