Θέματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΝΑ

« στις: 13/07/06, 19:33 »

ΠΡΙΝ  ΑΠΟ  ΜΕΝΑ ...


Πριν  από  μένα  σε  είχαν  πάρει  φαντασιές
κι  ονειρικοί , χέρσων  εκτάσεων  ζευγολάτες .
Κι  είχες  σε  ρείθρα  κυλιστεί  καί  σε  πρασιές ,
όσο  τρυγούσαν  την  ουσία  σου   αυταπάτες .

Σκηνίτες  έρωτες  σού  κέντησαν  τατού
κι  αερικά  σού  αυλακώσανε  τη  σάρκα ,
πού  είχες  πιεί  χιλιάδες  θάλασσες , προτού
μοίρες  σού  τάξουν  θλιβερά , στημένα  μπάρκα .

Πριν  από  μένα  ήσουν  Σιμούν  καί  ταραχή
στην  αφθονία  της  ακραίας  έκστασής  σου
κι  η  μοναξιά  σου  ήταν  μονάχα  μιά  πτυχή
στο  μαύρο  σάβανο  εκλιπόντος  παραδείσου .

Λυωμένα , διάπυρα  άστρα  σούστρωσαν  χαλί ,
πού  δεν  ευδόκησες  ν΄ αλαφροπερπατήσεις .
Σε  μιά  εικόνα  είχες  ξωκείλει  τού  Νταλί
καί  στού  Σααντί  βυθίζοσουν  τις  θείες  εκκρίσεις .

Πριν  από  μένα  μοσχομύριζες  σκουριά
κι  ανολοκλήρωτη ,αγχωμένη  αμαρτία .
Μιάν  ολοπόρφυρη  ανάδυες  ευωδιά ,
κάτι  από  ίλιγγο , από  σήψη  κι  απουσία .

Πριν  από  μένα  μες  στον  τάφο  μ΄  είχες  δεί
να  βαυκαλίζομαι  πως  ήμουν  καί  πως  ζούσα .
Πριν  από  μένα  με  αγαπούσες , επειδή
αν  καί  νεκρός , μέχρι  θανάτου  σ  αγαπούσα


Σπήλιος

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΘΥΜΑΤΑΙ…

« στις: 04/06/06, 10:13 »

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΘΥΜΑΤΑΙ…

Ποιος θα θυμάται ότι πέρασα από δω…
Σκιές τα ίχνη μου στο πέρασμα του ανέμου.
Στιγμές που αρνήθηκα, σαπίζουν μέσαθέ μου,
κουφάρια διάσπαρτα στου χρόνου το έμπεδο.

Ποιος θα θυμάται ποια κανάκευε απειλή
το βαριανάσεμα και τ αγκομαχητό μου.
Ο,τι φαρμάκωνε το παραμιλητό μου,
να μην πικράνει αυτούς που πόνεσα πολύ.

Ποιος θα θυμάται πόση ικέτεψα στοργή
απ την απόγνωση, που μ είχε υιοθετήσει.
Το χάος που μ άρμεγε και τόχα απορροφήσει.
Την άγια φύση μου και την αμαρτωλή.

Ποιος θα θυμάται όσες μπόλιασα αγκαλιές,
που δεν ξεπέταξαν βλαστούς και δεν ανθίσαν
Τα λιγνοκέρια, που τρεμίζοντας φωτίσαν
αχνά του νου μου τις αβυσσαλέες σπηλιές.

Δε θα γυρίσω, όπως θα φεύγω, να μη δω
να κλαίει η σκιά μου, λιγοστεύοντας. Κι ακόμα,
το θάνατό της να γλυκοφιλάει στο στόμα.
Ποιος θα θυμάται ότι πέρασα από δω…


Σπήλιος

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ...

« στις: 07/05/06, 09:37 »

ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ...

Μορφή  δεν  έχεις ,
δεν  ξεχωρίζεις  μες  στα  σύμπαντα  τού  νού  μου .
Μνήμες  απέχεις
από  τα  πέρατα  τού  πιό  τρελού  όνειρού  μου .
Με  κατατρέχεις
σαν  ψηλαφίζω  το  περίγραμμά  σου  αλλού .
Μορφή  δεν  έχεις ,
ανακυκλώνεσαι  στη  δίνη  τού  μυαλού .

Δεν  έχεις  όρια ,
στο  φάσμα  απλώνεσαι  των  μoβ  καί  των  γκρενά  μου .
Τα  περιθώρια
έχεις  ορίσει , αιώνες  πριν , τού  πουθενά  μου .
Με  αναβατόρια
φτάνω  ως  τούς  ήλιους  πού  πλανιέσαι κι άναρχη .
Δεν  έχεις  όρια
να  σε  γυρέψω , να  σε  πλάσω  απ  την  αρχή .

Δεν  έχεις  ήχο .
Σβήνει  σε  υπόγεια  σιωπής  η  αντήχησή  σου .
Σε  άχρονο  στίχο ,
σε  ρίμες  άταιρες  κυλιέται  η  ύπαρξή  σου .
Πως  να  πετύχω
πέρα  απ  το  στόχαστρό  μου , εικόνα  απατηλή .
Δεν  έχεις  ήχο .
Παίρνω  το  στίγμα  σου  απ  το  πρώτο  σου  φιλί .


Σπήλιος

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ...

« στις: 02/05/06, 21:19 »

ΑΝΕΞΙΤΗΛΑ ...   


Ανεξίτηλα  σημάδια
απ  τα  ψεύτικά  σου  χάδια
καί  πληγές  μούχεις  αφήσει  ανοιχτές .
Στα  μοναχικά  μου  βράδια ,
ανεξίτηλα  σημάδια
ζευγαρώνουν  μ  ένα  προδομένο  χθες .

Την  καρδιά  μου  στ  αργαλειά  σου
λέκιασε  η  απονιά  σου
μ  ανεξίτηλα  σημάδια , της  ντροπής .
Στα  νυχτέρια  μου  σφυρίζω ,
μ  ακομπανιαμέντο  γκρίζο ,
λιανοτράγουδα  πού  δεν  θα  ξαναπείς .

Καρδιά  σημαδεμένη  μου
μη  νυχτοπερπατήσεις ,
γιατί  όταν  δείς  την  απονιά
θα  την  ξαναγαπήσεις .

(Κι ένα ζεΐμπέκικο, για τους φίλους)

Σπήλιος

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΑΝΝΑ...

« στις: 21/04/06, 10:35 »

ΑΝΝΑ ...

Κατέβαζες  τα  μάτια
σε  κάθε  σκανταλιά  σου
καί  μούδειχνες  την  κούκλα ,
πως  τάχα  έφταιγε  αυτή .
Τσαλίμια  καί  γινάτια
στις  τσέπες  τής  ποδιάς  σου
κι  η  χρυσαφένια  μπούκλα
στο  μέτωπο , γερτή .

Αννα , δεν  άλλαξες .
Εμεινες  η  ίδια .
Κόντρα  στη  λογική
καί  στον  καιρό .
Χίλια  μού  χάλασες
χαράς  παιγνίδια .
Γιά  τον  εαυτό  μου ,
σε  συγχωρώ .

Τόπια  καί  στρατιωτάκια ,
δεν  μ  άφηνες  κανένα
καί  μάλλωνες  την  γάτα ,
πως  τάχα  έφταιγε  αυτή .
Γιά  σένα , παιγνιδάκια
όσα  ήτανε  γιά  μένα ,
όχι  όνειρα  φευγάτα ,
μα  όλη  μου  η  ζωή .

Αννα , δεν  άλλαξες .
Εμεινες  η  ίδια .
Κόντρα  στη  λογική
καί  στον  καιρό .
Χίλια  μού  χάλασες
χαράς  παιγνίδια .
Γιά  τη  ζωή  μου ,
σε  συγχωρώ .


Σ όλους όσους....Με αγάπη !

Σπήλιος

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΕΦΤΑ...

« στις: 17/04/06, 23:39 »

ΕΦΤΑ  ΦΟΡΕΣ ...


Εφτά  φορές  σού  τόχα  πεί ,
δεν  είμαι  εγώ  γιά  προκοπή .
Εγώ  είμαι  πεπρωμένο .
Μάνα  έχω  μοίρα  αδιάντροπη ,
εγώ , μιά  στείρα  ανατροπή
κι  εσύ , κατεστημένο .

Εφτα  φορές  σού  τόχα  πεί ,
δεν  είμαι  εγώ  γιά  προκοπή .

Τα  σφάλματά  μου  τα  μετράς
στά  σίγουρα , που  περπατάς
καί  στην  αρχή  είσαι  ακόμα .
Πού  εφτά  φορές  σού  τόχω  πεί
πως  είμαι  μπόρα  και  βροχή
κι  εσύ , παρθένο  χώμα .

Εφτά  φορές  σού  τόχα  πεί ,
δεν  ξέρει  ο  άνεμος  ντροπή .

Εφτά  φορές  σού  τόχα  πεί
δεν  είμαι  εγώ  γιά  προκοπή .


(Στους καλοπροαίρετους, που ψάχνονται...)

Σπήλιος

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΕΛΠΙΣ...

« στις: 12/04/06, 05:59 »

ΕΛΠΙΣ


Ο  σκυλοπνίχτης  μας  βαφτίστηκε  ΄΄ Ελπίς ΄΄.
Προαμνημόνευτων  ετών  νηολογίου.
Πρώην  ΄΄ Θρησκεία ΄΄, ΄΄ Οικογένεια ΄΄, ΄΄ Πατρίς ΄΄,
προΐόν  κατάθλιψης  ενθέου  μικρομορίου.

Ο  σκυλοπνίχτης  μας  βαφτίστηκε  ΄΄ Ελπίς ΄΄,
σε  τελετή  μελλοντικού  μας  ναυαγίου.

Σκαρί  αιθερόφτιαχτο από  όραμα  σκουριάς,
μ  ολοσβηστές  οριογραμές  στα  ίσαλά  του,
ναυπηγημένο  από  απόγνωση  στεριάς
με  υλικά  διαλογής, τού  πεταμάτου.

Σκαρί  αιθερόφτιαχτο από  όραμα  σκουριάς
κι από  μαστόρους, καλαφάτες  τού  θανάτου.

Μ ένα σαπιόσκαρο, πού  λέγεται  ΄΄ Ελπίς ΄΄,
όλοι  μας  έχουμε, απέλπιδες, μπαρκάρει
με  μι  αλλαξιά  σαθρά  όνειρα, πού  αποβραδίς
το  άδειο  του  φρόντισε, ο  καθένας, να  φισκάρει.

Σε  μιά  παραίσθηση, πού  λέγεται  ΄΄ Ελπίς ΄΄
καί  πού  μι  απόγνωση  τυφλή  την  πιλοτάρει.


Σπήλιος

8

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΣΥΝΗΘΗΣ ΕΡΩΤΑΣ, ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ...

« στις: 16/03/06, 19:48 »

ΣΥΝΗΘΗΣ ΕΡΩΤΑΣ, ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ…


Το γενικό είχε με βιάση κατεβάσει,
μην πέσει η νύχτα του στο φως κι αυτοκτονήσει.
Συνειδητά, όσο θυμάται, είχε σφαγιάσει
του ήλιου τη φύση.

Στοιχειά παραίσθησης, σκαστά απ τ όραμά του,
πίσω απ τα μάτια του, το βλέμμα του στραγγίζουν.
Πέτρινες θύμησες τα γυάλινα φτερά του
τα θρυμματίζουν.

Χαΐδεύει η πείνα του τ΄ αειπάρθενο σκοτάδι
ηδονικά, καθώς τη σάρκα μοιχαλίδας,
να χορταστεί από το γλυκόπιοτο μαγνάδι
κούφιας ελπίδας.

Κι απέ απογέρνει σε στιγμές ναυαγισμένες
-Λυσσάει η αιτία, η ψυχή όταν αγαλλιάζει-.
Με πόρνες χίμαιρες, τυφλές, βλογιοκομμένες,
γλυκά πλαγιάζει.

Κι ως φιδοσέρνονταν η απουσία εντός του
νωχελικά, σα βήμα ολέθριου περιπάτου,
τον ερωτεύτηκε ο ανέραστος εαυτός του
μέχρι θανάτου.


Στους φίλους του Kithara...

Σπήλιος

9

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ...

« στις: 13/03/06, 18:45 »

ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ…


Εξαντλημένο το φιλί και ξέπνοο είχε γείρει
στη μαλθακή εσωστρέφεια χορτάτης ηδονής
κι ο ποθοβόλος ο έρωτας, σε κώμα, είχε απογείρει
στην αδυσώπητη αγκαλιά μιάς θλίψης εαρινής.

----------------------------------------

Προκλητικά μας χλεύαζε, αδιάντροπη η ανία,
ως ότου ο πόθος άλωσε τα δυό μας τα κορμιά
και σ έρωτα δοθήκαμε με λύσσα και μανία
με χάδια συσκευάζοντας δυό μοναξιές σε μιά.


Σπήλιος

10

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΜΕΙΝΕ...

« στις: 30/12/05, 21:10 »

...........
Οση απ τη θάλασσά μου πιείς,
τους ποταμούς μου αν καταπιείς,           
κάτι θα μείνει.
Κι αυτό το κάτι θα γεννά
άπειρες θάλασσες για να 
πνιγώ ξανά.

ΜΕΙΝΕ !!!


Σπήλιος

11

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΣΕ ΧΡΕΩΝΩ...

« στις: 10/12/05, 20:03 »

ΣΕ ΧΡΕΩΝΩ...

Σε  χρεώνω  ένα  τραγούδι  θλιβερό ,
πού  αργολυώνω  σ  ένα  αποσταμένο  δείλι .
Πάω  στά  βάθη  σου  με  κόντρα  τον  καιρό ,
χτυπημένος  από  νάρκη  καί  τορπίλη .

Σε  χρεώνω  στίχους  μελαγχολικούς ,
την  αυγή  πού  συνταιριάζουν  με  τη  δύση .
Ζώ  ανύποπτος  σ  εξωπραγματικούς
κόσμους  βίαιους , πού  μ  έχουν  αφανίσει .

Σε  χρεώνω  δυό  στιγμές  μου  σιωπηλές
πού  αντιμάχεται  η  κραυγή  με  το  ουρλιαχτό  μου .
Σ  ανισόπεδες  τού  νού  μου  υπερβολές
ξεστρατίζω , στα  τυφλά , απ  τον  εαυτό  μου .

Σε  χρεώνω  μιάν  ανάσα  ερωτική ,
ένα  ρίγος  μέχρι  τα  συνθέμελά  μου .
Γιά  τη  σχέση  με  το  χάος  τη  μυστική ,
πού  με  αίμα  έχω  υπογράψει  κι  άθελά  μου .

Σε  χρεώνω  μ  όσα  μούπες  "σ  αγαπώ"
κι  όσα , ως  τώρα , έχεις  σκόρπια  σπαταλήσει .
Εχει  ο  χρόνος  το  κεφάλαιό  μου  κλείσει
καί  αχνίζει  το  μελάνι  του  νωπό .


Σπήλιος

12

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΑΛΛΟ ΕΝΑ...

« στις: 25/11/05, 09:58 »

ΑΛΛΟ  ΕΝΑ



Αλλο  ένα  σύνολο  από  σύμπαντα  κενά
θα  στρώσει  ξέφτινο  κιλίμι, να  πλαγιάσω,
να   χωνευτώ  από  όνειρα  πελαγινά
καί  μιά  απ  τις  πείνες  μου  με  σάρκα  να  χορτάσω.

Με  άλλο  ένα  σμήνος  διαβατάρικων  στιγμών
στους  Τροπικούς  της  πλάνης  μου  θα  αποδημήσω
καί  με  χαρμάνι  νοικιασμένων  στεναγμών
πάλι  έναν  κόσμο  υποφερτό  θα  ξαναχτίσω.

Κι  άλλο  ρυτίδιασμα  ενός  χώρου  πού  γερνά
σύντροφο  θάχω  στην  ελεύθερή  μου  πτώση.
Απ  την  απόλυτη  ειρωνία  τού  ΄΄ ωσαννά ΄΄,
άλλο  ένα  ΄΄ αλλοίμονο ΄΄   θαρθεί  να  με  λυτρώσει.

Μιά  ακόμα  απόγνωση, μιά  υποψία  ζωής,
στο  πρόστυχό  της  θα  με  πάρει  το  κρεββάτι,
γιά  να  συρθώ  σ  απόσταση  αναπνοής
ως  την  απόλυτη, της  ύπαρξής  μου, απάτη.

Αλλο  ένα  σύνολο  από  σύμπαντα  κενά
με  ένα  οβολό  θα  μ  αρμενίσει  στο  σκοτάδι,
πού  στού  Αχέροντα, από  γέννα, τα  νερά
κωπηλατώ, σε  βάρκα  δανεικιά  απ  τον  Αδη.


Σπήλιος

13

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΑΤΙΤΛΟ...

« στις: 22/11/05, 19:13 »

Πηλό  σου  πήρα  καί  μπακίρι
κι  άλικη  εσθήτα, ολοχυτή,
από  μιά  Δελφική  γιορτή.
Κι  ένα  λιοπύρι.

Γυρνάω  χιλιάδες  χρόνια  πίσω,
πού  η  ομορφιά, ομορφιά  γεννά,
τα  μάτια  σου  τα  σκοτεινά
μ  ήλιους  να  ντύσω.
Για  τ  αύριο  δε  θα  ξεκινήσω
φως  να  σου  φέρω  της  αυγής.
Γλυκοιμάται... Κι  είν  νωρίς,
να  σε  ξυπνήσω.

Σπήλιος

14

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΔΑΣΚΑΛΑ...

« στις: 19/09/05, 20:22 »

ΔΑΣΚΑΛΑ


Δημοτικό  είναι  η  καρδιά  σου , με  δυό  τάξεις .
Γεμάτη  η  μιά  με  ζωγραφιές  και  παιγνιδάκια ,
μα  εσύ  προτίμησες  στην  άλλη  να  διδάξεις
το  αλφαβητάρι  τής  αγάπης  στα  πρωτάκια .

Ενα  διτάξιο  σχολείο  είν  η  καρδιά  σου
κι  οι  μαθητάδες  σου , ένα  τσούρμο  σχολιαρούδια
πού , γητεμένα  απ  τα  δασκαλέματά  σου ,
σ  ερωτικά  ξελαρυγγιάζονται  τραγούδια .

Κι  εγώ  τα  γράμματα ,
κυρα  δασκάλα ,
κοντά  σου  τάμαθα ,
να  σε  χαρώ .
Το  "ρό"  τού  έρωτα
καί  όλα  τ  άλλα
αγάπης  θάματα
ένα  σωρό .

Κυρά  δασκάλα  μου
με  πόσο  ζήλο
τις  κλίσεις  μούμαθες
τού  σ  "αγαπώ" .
Κι  εγώ  συλλάβιζα ,
χλωμός  σα  φύλλο ,
μα  δεν  κατάφερα
να  σού  το  πω .

(Και κάτι ανάλαφρο...επι τέλους !)

Σπήλιος

15

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΔΙΔΑΞΤΕ ΜΕ...

« στις: 29/08/05, 21:40 »

ΔΙΔΑΞΤΕ  ΜΕ ...


Ασίγαστη  τού  πελάγου  ορμή
κι  υφάντρα  αυγή
των  παρθένων  φασμάτων .
Αφροντισιά , τού  ανέμου  η  μορφή
κι  οι  γλαφυροί
σταλαγμίτες  ασμάτων ,
διδάξτε  με .

Αερικά , τού  Χελμού  οι  σκιές ,
βοερές  στρατιές
ταπεινών  οραμάτων .
Απόλυτες  των  βλημάτων  τροχιές
κι  αναφορές
υποδόριων  θραυσμάτων ,
διδάξτε  με .

Αδέσποτοι  τού  απείρου  εκδρομείς
κι  απρόσκλητες 
των  ιαμάτων  ιώσεις .
Αδόκιμοι  των  ερώτων  φορείς
κι  αυτόνομες
ορθρικές  διαρθρώσεις ,
διδάξτε  με .

Δροσοσταλιά  καί  πάχνη  αυγούλας  , δίδαξέ  με
μ  ένα  κοντύλι  πως  να  γράψω  το  κενό .
Σβηστό  λυχνάρι  μου  άναψε  καί  φώτισέ  με ,
πού  ψάχνω  λάθος  καί  δε  βρίσκω  ουρανό .

Σκαρί  τυχάρπαστο , φθαρτό  μου , οδήγησέ  με
σ  αυτόν  τον  άγριο , πού  μ  ορέχθη , ωκεανό .
Υστατη  λάμψη  τ  αστεριού , ταπείνωσέ  με ,
πού  έχω  πλάσει  έναν  κόσμο  φωτεινό .


Σπήλιος

16

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΙΘΑΚΗ...

« στις: 25/06/05, 08:43 »

ΙΘΑΚΗ...

Τού  γυρισμού  πήρα  τον  δρόμο , πού  η  κραυγή
της  σκόρπιας  Τροίας  στά  άδεια  αμπάρια  μου  ταγγίζει .
Κάτι  πού  μίσησε  κι  αγάπησε  αφορμίζει ,
μακριά  απ  τού  έρωτα  την  νιοκαμμένη  γη .

Στρεβλές  εικόνες  αναπλάθω  καί  επιστρέφω
όπου  νοστάλγησα  καί  όπου  αναπολώ .
Τη  λήθη  μες  στο  λήθαργό  της  προκαλώ
κι  απ  τα  μελλούμενα  το  βλέμμα  μου  αποστρέφω .

Πόσες  πατρίδες , πόσοι  τόποι  αγαπημένοι
καί  πάντα  η  Ιθάκη  ένα  τέλος  καί  μιά  αρχή .
Ζευγάς  ο  χρόνος  κι  ό,τι  οργώνει , μιά  αμυχή
στη  σάρκα  τού  άπειρου , τη  χιλιομαλαγμένη .

Σβήνουν  στο  νόστο  ιαχές  θριαμβικές  μου .
Στην  τιμονιέρα  μου  μιά  δόκιμη  απειλή .
Το  νεκρικό  της  Τροίας  φιλί  μού  πυρπολεί
καί  καίει  στα  Τάρταρα  σοδειές  παρθενικές  μου .

Των  Λαιστρυγόνων  το  χορό  έσυρα  κι  ανάρια .
Δεντρί  καί  λύγισα  στης  Κίρκης  τη  γητειά .
Η  Καλυψώ  με  μιά  με  απόρριξε  ματιά
στης  λησμονιάς  σου  τα  ανθονέρια , τα  καθάρια .

Σφιχτά  δεμένος  στο  κατάρτι  τού  κορμιού  σου ,
να  με  αλλοπαίρνει  η  λαγγεμένη  σου  φωνή
καί  να  σε  ψάχνω  σε  μιά  Ιθάκη  μακρινή ,
πού  είμαι  ένα  ξέφτι  στο  στημόνι  τού  αργαλειού  σου . 

Τού  γυρισμού  μετράω  το  δρόμο . Κι  η  κραυγή
της  Τροίας  πούπεσε , μετράει  την  αντοχή  μου .
Μιά  θάλασσα  είναι , αφιλόξενη , όλη  η  γη
κι  αν  είναι  Ιθάκη , υπάρχει  μόνο  στην  ψυχή  μου .


Σπήλιος

17

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΓΙΑΤΙ...

« στις: 22/05/05, 09:45 »

ΓΙΑΤΙ...

Ο,τι  αγαπάω  στάχτη  γίνεται  και  χώμα .
Σκιά  η  ζωή  μου  σε  παραίσθηση  φτηνή .
Πως  να  χωρέσω  σ  ένα  "όχι"  σου , πού  ακόμα
με  πάει  στην  τρέλα  η  πλευρά  σου  η  σκοτεινή .
Πως  ν  αντικρίσω  την  αλήθεια  σου  γυμνή .

Ο,τι  πονάω  λάσπη  γίνεται  και  σκόνη .
Ζωή  στ  αμόνι  κι  ύλη  πρώτη  σιδερά .
Πως  να  χωρέσω  σε  μια  αδέσποτη  συγγνώμη ,
πού  σε  λατρεύω  απ  την  αρχή , κάθε  φορά .
Πως  ν  αντικρίσω  την  αλήθεια  τρυφερά.

Γιατί  η  ματιά  σου  μου  είπε  "ναι" ,
γιατί  η  καρδούλα  σου  αμανέ
γλυκό  μου  είπε .
Ως  τώρα  δεν  σου  τόχα  πεί
ότι  μαζί  μου  προκοπή ,
απ  όσους  πόνεσα , ποτέ  κανείς  δεν  βρήκε .

(Ενα τραγούδι ακόμα...)

Σπήλιος

18

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΜΗ ΜΕΝΕΙΣ ΣΠΙΤΙ...

« στις: 08/05/05, 21:10 »

ΜΗ  ΜΕΝΕΙΣ  ΣΠΙΤΙ


Μη  μένεις  σπίτι
Στάζουν  οι  τοίχοι  μιά  ανυπόφορη  σιωπή
κι  ο  πανικός  κρυφά  τρυπώνει  απ  το  φεγγίτη.
Λόγια  πού  θάθελε  η  όστρια  να  σού  πεί,
πλανιόνται  αδέσποτα  στις  θάλασσες  τού  Ελύτη.

Μη  μένεις  σπίτι
Πίσω  απ  τα  τζάμια, η  σταγόνα  της  βροχής
ένα  νεκρό  είναι, από  σύννεφο, σπουργίτι
πού  συναντάει  το  πεπρωμένο  του  στη  γης,
καθώς ταιριάζει  στο  όνειρο  καί  στον  αλήτη.

Μη  μένεις  σπίτι
Μιά  σου  παραίσθηση  ζωής, απατηλή
ξέπνοη  απόγειρε  στου  σιφονιού  την  κοίτη.
Απ  τον  καθρέφτη  κάποια  εικόνα  σου  θολή
σβήνει  στο  αχνόθαμπο  το  φως  τού  Αποσπερίτη.
Μη  μένεις  σπίτι.

Κι  έξω, χειρότερα, θα  πείς.
Κι  έξω, πονάει.
Η  μοναξιά  παραφυλάει  κι  η  παγωνιά.
Μα  υπάρχει  ήλιος, πού  γιά  σένανε  γυρνάει
κι  ένα  φεγγάρι, να  σε  πάει  στη  λησμονιά.

Μη  μένεις  σπίτι..


Σπήλιος

19

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΡΩΓΜΕΣ...

« στις: 15/03/05, 18:17 »

ΡΩΓΜΕΣ...

Ξεμονεύω  στιγμές
κι  άλλο  χρόνο  μού  υφαίνω.
Στις  χαώδεις  σου  μπαίνω
ρωγμές.
Μιας  προνύμφης  πνοή
σε  λαμπάδιασμα  βάτου.
Σε  κουκούλι  θανάτου
η  ζωή.

Ανηφόριστη  η  γή
κι  η  σκιά  πετρωμένη.
Της  αβύσσου  ερωμένη
η  αυγή.
Σε  υπόγειες  στοές,
με  ασυντόνιστο  τέμπο,
απ  τα  βάθη  σου  εκπέμπω
s.o.s

Σε  αργοσάλεμα  ο  νους,
βιώνει  εικόνες  στρεβλές  σου.
Ψάχνω  μες  στις  πληγές  σου,
ουρανούς.
Ξεμονεύω  στιγμές
κι  άλλο  χρόνο  ταιριάζω.
Στις  βαθιές  σου  ρεμβάζω
ρωγμές.


Σπήλιος

20

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΕΠΕΝΔΥΣΗ...

« στις: 07/03/05, 20:54 »

Μητρώο  βεβαρημένο ,
στο  απροχώρητο .
Τατού  τα  στίγματα  σού  έχουν  κεντήσει .
Κορμί  φρακαρισμένο
στ  αδιαχώρητο .
Στα  εγκαίνιά  του  η  τρέλα  είχε  μεθύσει .

Στο  πλάι  σου  ξαγρυπνάνε
ρουφιάνοι  σαλπιγκτές ,
καρτέρι  ως  το  στερνό  σου  σιωπητήριο .
Μπουλούκια  σε  τρυγάνε
νυχτόβιοι  πειρατές .
Η  σάρκα  σου  ευλογία  και  καθαρτήριο .

Σιγούν  οι  μετρονόμοι
κι  ο  ήχος  σε  ρεπό ,
στην  ύστατη , εναγώνια  εκπομπή  σου .
Σού  ζήτησα  συγγνώμη
μιά  νύχτα  στο  ντεπό
κι  αντάμωσα  το  βλέμμα  της  αβύσσου .

Λαθραίες  συνυπάρξεις
πτηνών  κι  υδρόβιων
στού  νού  σου  τις  ρωγμές , σ  ανόσιες  στύσεις .
Τον  κόσμο  πως  ν  αλλάξεις ,
μέσω  κοινόβιων
με  όσες  σε  σαλτάρουν  παραισθήσεις .

Σάρκας  σακατιλίκι
κι  ανθούσα  φρόνηση
Ακόμα  κι  όταν  έρπουμε , πετάμε .
Μ  άγριο  νταβαντζιλίκι
καί  περιφρόνηση
τους  εαυτούς  μας  στα  πορνεία  πουλάμε .

Ανάλγητα  συμβάντα
κι  αιτίες  τυχάρπαστες
με  απόχρωση  της  ώχρας  σ  έχουν  ντύσει .
Αλώθηκαν  τα  πάντα
κι  οι  αυγές  σου  ανάρπαστες .
Απάνω  σου  έχει  ο  Χάρος  επενδύσει .

Αλώβητοι  τραβάμε
σε  δρόμους  γυρισμού ,
εκεί  πού  οι  τροχιές  μας  ξεκινάνε .
Σου  είπα  πως  το  φοβάμαι
το  φως  σου , τού  εθισμού
και  μούπες  πως  νυχτώνει  όπου  να 'ναι .

Σπήλιος

21

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΓΕΙΡΩ...

« στις: 06/03/05, 09:34 »

Ασε  με  να  γείρω ,
αν  με  αγαπάς ,
σ  ένα  χάδι  σου  να  τελειώσω .
Είμαι  πάντα  ο  ίδιος
καί  προφίλ  κι  ανφάς
κι  έχω  δώσει  ό,τι  είχα  να  σού  δώσω .
Ασε  με  να  γείρω , αν  μ  αγαπάς .
Ασε  με  να  γείρω , να  τελειώσω .

Ασε  με  να  γείρω ,
αν  με  συμπονάς ,
σ  ένα  γκρίζο  σου  όραμα , να  σβήσω .
Σ  ένα  κόσμο  στείρο
ζώ  καί  τριγυρνάς ,
πού  το  αύριο  έχει  μείνει  πίσω .
Ασε  με  να  γείρω , αν  με  πονάς .
Ασε  με  να  γείρω  και  να  σβήσω .

Μη  με  ξυπνάς ,
σε  κάποιο  σου  όνειρο  κοιμάμαι .
Μη  με  ρωτάς
αν  σ  αγαπάω . Δε  θυμάμαι .


Σπήλιος ΄99

22

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ...

« στις: 05/03/05, 09:15 »

Σήκωσα  αυθαίρετο
να  μη  μετράω  τ  άστρα ,
Μιά  τρύπα  στον  βοριά ,
σε  βράχου  ανηφοριά .
Τσίγκινοι  οι  τοίχοι  του
κι  άδεια  από  χώμα  η  γλάστρα .
Χαγιάτι  στ  όνειρο  και  στέγη  στη  βραδιά .

Σήκωσα  αυθαίρετο
μιά  πίκρα  να  σπιτώσω .
Στη  γύφτισσα  απονιά ,
τσαντίρι  στο  χιονιά .
Ντουβάρια  πλίνθινα
μιά  θάλασσα  κι  ωστόσο
βάρκα  η  καρδιά  μου , στεριανή , χωρίς  πανιά .

Πλάι  στον  Αχέροντα ,
το  πήρα  απόφαση
κι  έστησα  αυθαίρετο ,
με  θέα  στην  Κόλαση .

Σπήλιος ΄99

23

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΔΥΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ...

« στις: 27/02/05, 08:43 »

ΔΥΤΙΚΑ  ΤΗΣ  ΑΓΩΝΙΑΣ ...


Συνοικία  τού  όνειρου , γειτονιά  τού  μόχθου .
Δυό  ξενύχτια  κάμαρη , έρμαιο  στον  καιρό .
Σε  μιά  τρέλα  της  στιγμής , τού  έρωτα  τού  νόθου
άσπρες  μέρες  τάξαμε  καί  χαρές  σωρό .

Σ  ένα  κόσμο  αδιάφορο , έχουμε  αποτύχει .
Μας  αποστερήσανε  φράχτες  τη  ζωή .
Μέρισμα  από  το  άδικο  μάς  μοιράζει  η  τύχη
κι  ό,τι  αποκτήσαμε , μιά  μπουκιά  ψωμί .

Ακρη  στην  αυλόπορτα , γιούλια  καί  σημμύδα .
Κάπου , λένε , η  γειτονιά  πήρε  άλλη  μορφή .
Στα  υγρά  τα  μάτια  σου , αλλαγή  δεν  είδα .
Στάζει  πάντα  ουρανό , τρύπια  η  οροφή .

Δυτικά  της  αγωνίας , πέντε  δρόμους ,
νέο  στήνει  η  ειρωνεία  μαγαζί .
Δυτικά  της  αγωνίας  φτιάχνουν  νόμους ,
μη  μας  δούνε  να  χαρούμε  οι  δυό  μαζί .

Σπήλιος ΄00