Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: x-versous στις 01/12/07, 02:48
-
Είναι οι ανάσες μας χαμένες, σ ένα Όνειρο στεγνό.
Κι όλο παλεύουμε, με δαίμονες, και κτήνη .
Είναι η μέρες, μας δαρμένες, από γκρίζο ουρανό,
Σαν πέσει ο ήλιος, θα μεθύσει την σελήνη.
Ανάσες δίνεις στην φωτιά, μα αυτή δεν σβήνει.
Με ένα χαμόγελο ποίος ξέρει τι θα γίνει;
Όσα φανάρια στην ζωή σου κι αν πέρασης,
Κάπου το κόκκινο, ν ξέρεις καρτερεί.
Όσες στροφές κι αν πάρεις ξέρεις, θα γεράσεις,
Κι αυτό θα είναι κάπου εκεί.
Σαν σε γιορτή, κάποιου σχολειού
ίσος εκεί, και κάπου αλλού,
να γυροφέρνεις, την ψυχή σου… μην τη χάσεις!.
σαν σε παράγκα αγοριού,
τον χαζό Γιάννη, του χωριού, μην τον γελάσεις.
είναι στιγμές, που κι αν το θες
τον εαυτό σου δεν μπορείς να αγοράσεις.
για αυτό πουλήσου στην φωτιά,
με τα παιδία σου αγκαλιά, προτού γεράσεις.
Όσα φανάρια στην ζωή σου κι αν πέρασης.
Κάπου το κόκκινο, να ξέρεις καρτερεί.
Μα αν μπορείς, τον άγγελο σου να γελάσεις,
κάντο και μείνε παντοτινά παιδί.
-
"σαν σε παράγκα αγοριού,
τον χαζό Γιάννη, του χωριού, μην τον γελάσεις.
είναι στιγμές, που κι αν το θες
τον εαυτό σου δεν μπορείς να αγοράσεις.
για αυτό πουλήσου στην φωτιά,
με τα παιδία σου αγκαλιά, προτού γεράσει."
οι εικονες απο το χωριο παντα μου αρεσαν....ειναι αυτη η αισθηση οτι ζεις σε καποια αλλη εποχη...
δεμενο παντα με την γνωριμη ομοιοκαταληξια...
αλλα θα σε συμβουλευα να μην γελας τον αγγελο σου...
-
οι εικονες απο το χωριο παντα μου αρεσαν....ειναι αυτη η αισθηση οτι ζεις σε καποια αλλη εποχη...
δεμενο παντα με την γνωριμη ομοιοκαταληξια...
αλλα θα σε συμβουλευα να μην γελας τον αγγελο σου...
neikos Σ ευχαριστώ να είσαι καλά, και όχι δεν θα τον γελάσω εγώ είμαι της πρώτης κατηγόριας
Όσα φανάρια στην ζωή σου κι αν πέρασης,
Κάπου το κόκκινο, ν ξέρεις καρτερεί.
Όσες στροφές κι αν πάρεις ξέρεις, θα γεράσεις,
Κι αυτό θα είναι κάπου εκεί.
-
Πολύ όμορφο κι αληθινό !
Με ταξίδεψες σε παλιές καλές εποχές !
Μακάρι να επιστρέψουμε ξανά στο παρελθόν,όσο γρηγορότερα γίνεται....