Piano Based Albums

[schizm]

Αφορμή παίρνω από το thread του freemind γύρω από τη δισκοκριτική του Forest του George Winston για να μιλήσουμε για μερικά ενδιαφέροντα album που επικεντρώνονται στο πιάνο ως όργανο (δεν είναι απαραίτητο πως έχουμε να κάνουμε με χρήση αποκλειστικά του συγκεκριμένου οργάνου).

Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξαρχής την προσωπική μου θέ(α)ση: περιπτώσεις τύπου Yanni, όπου κυριαρχεί -κατ' εμέ πάντα- μια επιφανειακά μελό συνθετική άποψη που ταιριάζει σε ασανσέρ και γκλαμουράτα εστιατόρια, δε μου λέει τίποτα. Το πιάνο είναι ένα όργανο που όταν αξιοποιηθεί για να εκφράσει το ρομαντισμό, εύκολα μπορεί να καταλήξει σε απωθητικά σπαραξικάρδια αισθητική και να θυμίζει τις πλέον ανούσιες στιγμές του Κορκολή. Επίσης δεν είμαι μεγάλος fan ούτε του ήχου της Windham Hill και της folk/new age πρότασής της, με κάποιες εξαιρέσεις.

Με βάση τα παραπάνω, ορίστε μερικά προτεινόμενα σχετικά album (παραθέτω review όπου υπάρχουν):

[schizm]

Dustin O'Halloran - Piano Solos (2004)



Οι παρατηρητικοί θα αναγνωρίσουν σίγουρα στο πρόσωπο του Dustin O'Halloran τον μισό εγκέφαλο των Devics από το Los Angeles. Η ζωή του ως πιανίστας άρχισε μαζί με τις κλασικές του σπουδές στην ηλικία των επτά, για να διακοπεί απότομα έξι χρόνια αργότερα για άλλους λόγους. Τα επόμενα δώδεκα χρόνια δεν άγγιξε τα πλήκτρα. Όταν, όμως, μετέπειτα γνωρίστηκε με τη Sara Lov και άρχισαν να γράφουν μαζί, η σχέση του με το ασπρόμαυρο κλαβιέ αναθερμάνθηκε. Φέτος έφτασε να κυκλοφορήσει το πρώτο του solo album, έναν αποκλειστικά πιάνο δίσκο, και συγχρόνως το πιο βαθιά προσωπικό στη μέχρι σήμερα μουσική του καριέρα. Το τελευταίο σχόλιο φάνταζε εξαρχής μονόδρομος, αφού το 'Piano Solos' είναι ένα εσωτερικό ταξίδι μέσα από επιρροές και υποσυνείδητες εικόνες από εποχές τόσο παλιές, τις οποίες είναι αδύνατον να τις έχει πραγματικά ζήσει κάποιος στους καιρούς μας. Μοιάζει με τον κιτρινισμένο χάρτη του παραμυθιού που οδηγεί στον κρυμμένο θησαυρό. Ποιος δεν τον θυμάται;

Το album ηχογραφήθηκε στο σπίτι του Dustin O'Halloran στην Ιταλία σε ένα επισκευασμένο Saber πιάνο του 1930. Τα δώδεκα θέματα που αυτό περιέχει είναι θα έλεγε κανείς ένας ανεπίσημος φόρος τιμής σε συνθέτες που έχουν επηρεάσει καταλυτικά τον O'Halloran, τόσο στο γράψιμο, όσο και στην εκτέλεση. Ο ίδιος, όμως, δεν ενδιαφέρεται εδώ σε μεγάλο βαθμό για ερωτήματα ανάπτυξης, ύφους και αισθητικής, αν και αυτά προκύπτουν κάποιες φορές. Ακούγοντας, ωστόσο, το cd και νιώθοντας το μελαγχολικό του άγγιγμα που αναβλύζει μέσα από τα γνώριμα, λίγο παράξενα μποέμ, νυχτερινά μοτίβα του σου έρχεται να κλείσεις τα μάτια και να αφεθείς κάπου στη Γαλλία των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Να γιατί οι τίτλοι, ορθώς, δεν έχουν κάποια ειδική αξία και υποβιβάζονται σε αριθμούμενα έργα.

Αν, μάλιστα, κάποιο (τυχαίο) από αυτά έμπαινε σε κάτι όπως η στήλη "Invisible Jukebox" του The Wire να είστε σίγουροι πως θα έπεφταν με άνεση και αυθορμητισμό στο τραπέζι τα ονόματα των Eric Satie, Claude Debussy και Frederic Chopin, αλλά και κάποιοι μουσικοί όροι από τα πολύ παλιά όπως ένα πρελούδιο ή μια σονατίνα για πιάνο. Αισθάνομαι ότι αυτή ήταν και η επιδίωξη του Dustin O'Halloran και γι' αυτό με συγκινεί περισσότερο η απλούστατη, ειλικρινής, αλλά και επιτήδεια φιλοδοξία του. Χρειάζεται, ωστόσο, να ακούσει κάποιος ολόκληρο το cd και όχι αποσπασματικά για να μη συνεχίσει να διαφεύγει του αφτιού η μεταμοντέρνα κρυφή ομορφιά του, ένας πιθανός σύνδεσμος με την Rachel Grimes, τον Michael Nyman ή τον Arvo Part.

Ο Dustin O'Halloran είναι λιτός και ουσιαστικός. Επικεντρώνεται στο συναίσθημα και τον ρομαντισμό και έχει ιδέες, που ίσως να μην φανούν ανατρεπτικές, αλλά αρκούν για να ακουστεί τολμηρός, συγκινητικός, απτά γήινος και ανθρώπινος. Τις επιρροές του τις πιάνει σφιχτά χέρι-χέρι και από ένα σημείο και μετά το στυλ μόνον κυβερνιέται από αυτές, όταν ο ίδιος και η ψυχή του παραμένουν εντυπωσιακά μεστοί και διαυγείς.

Αν και το όνομά του πολύ δύσκολα θα πάρει με αυτά τα, μόλις, σαράντα λεπτά μουσικής μια θέση στο πάνθεον των μεγάλων της σύγχρονης σύνθεσης (ιδιαίτερα όταν είναι εξίσου πολύ δύσκολο να έχει και ανάλογη συνέχεια), από τις πάμπολλες φετινές κυκλοφορίες πιάνο albums, πάντως, το δικό του είναι και το πιο κοντύτερα στο αμιγώς κλασικό. Και αναγνωρίζοντας πως ως εγχείρημα και μόνον μια τέτοια γραφή ενέχει το μεγαλύτερο ρίσκο, έτσι όπως απομακρύνθηκε περίπου έναν αιώνα πίσω από τη σημερινή εποχή - ώστε να πέρασε απ' τη σκέψη ακόμη και ότι κινδύνεψε να μείνει για πάντα εκεί - το αποτέλεσμά του όχι απλώς ενθουσιάζει, αλλά ανεβάζει έναν άσημο πιανίστα χωρίς προηγούμενες σχετικές περγ**ηνές σε περίοπτη θέση. Δεν θα πάψουμε να εκτιμούμε τους ευαίσθητους ανθρώπους και ιδίως όσους δεν φοβούνται να βγάλουν τα παιδικά τους απωθημένα και όνειρα, όντες μεγάλοι.

Έστω και αν αποδειχτεί ένα one-off έργο, έχουμε έναν εξαιρετικό σε συνθετική δύναμη δίσκο που συστήνεται ανεπιφύλακτα. Τουλάχιστον ...

Πάνος Πανότας (MIC.gr)


1) Official Site
2) MySpace Site
3)

YouTube "Opus 23"

Μόλις πρόσφατα ο Dustin κυκλοφόρησε και το "Piano Solos 2" από τη Bella Union. Ένα εξαιρετικό επίσης album που επιβάλλεται να αποκτηθεί από όσους εκτίμησαν το πρώτο.

[schizm]

Max Richter - The Blue Notebooks (2004)



Ο Max Richter ήταν ένας από τους έξι πιανίστες που φορμάρισαν το 1989 τους Piano Circus. Πρώτη και ιδρυτική ιδέα; Να αποδώσουν τη σύνθεση 'Six Pianos' του Steve Reich (το ιδιότυπο αυτό ensemble υπέγραψε στην καταξιωμένη ετικέτα της Decca/Argo). Στα δέκα χρόνια σχεδόν που έμεινε μαζί τους δούλεψε πάνω σε συνθέσεις των Arvo Part, Philip Glass και Brian Eno, πριν το ενδιαφέρον του για τα ηλεκτρονικά τον οδηγήσει στη συνεργασία του με τους Future Sound Of London, η οποία και αποτυπώθηκε στα άλμπουμ των τελευταίων 'Dead Cities' και 'The Isness'. Ο πρώτος του προσωπικός δίσκος, με τίτλο 'Memoryhouse', κυκλοφόρησε μόλις το 2002 στην Late Junction, το label του BBC, με τη συμμετοχή της περίφημης Φιλαρμονικής Ορχήστρας του ραδιοσταθμού.

Γεννημένος στη Γερμανία, αλλά μετανάστης από παιδί ακόμη, ακολουθώντας τους γονείς του, στη Βρετανία, ο 38-χρονος σήμερα Max Richter σπούδασε πιάνο και σύνθεση στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, στη Βασιλική Μουσική Ακαδημία και στη Φλωρεντία της Ιταλίας κοντά στον πρωτοποριακό Ιταλό συνθέτη Luciano Berio.

Στο 'The Blue Notebooks' στράφηκε σε ένα μικρότερο μουσικό σχήμα από ότι στο ντεμπούτο του πριν δύο χρόνια. Ένα πενταμελές σύνολο εγχόρδων συγκεκριμένα, αποτελούμενο από τους Louisa Fuller, Natalia Bonner (βιολί x2), Philip Sheppard, Chris Worsey (τσέλο x2) και John Metcalf (βιόλα). Ως έργο βασισμένο πάνω σε κείμενα από τα λογοτεχνικά έργα 'The Blue Octavo Notebooks' του Franz Kafka και 'Hymn Of The Pearl', 'Unattainable Earth' του Czeslaw Milosz, ο Richter το θέλησε με τονισμένη τη θεατρικότητα. Και την βρήκε στο πρόσωπο της βρετανίδας ηθοποιού Tilda Swinton, συνεργάτη στα τελευταία του Derek Jarman, η οποία απαγγέλλει αποσπάσματα από τα παραπάνω, ως σύντομες εισαγωγές σε αρκετά από τα κομμάτια του cd. Οι ήχοι, άδειοι και αποπροσανατολιστικοί, από τους χτύπους της γραφομηχανής που συνοδεύουν τη φωνή της, λειτουργούν επαυξητικά και καταβλητικά προς κάτι άπιαστο και ιδεώδες, κάτι δυναμικό, κάτι άχρονο.

Ο Max Richter συνθετικά εντυπωσιάζει. Συγκινεί. Δημιουργεί συναισθηματική ευφορία. Κινεί παλμικά ρεύματα εσωτερικού ψυχισμού, σαν ασανσέρ.

Όπως όλοι οι μεγάλοι μουσικοί-συνθέτες αρπάζει τη ματαιότητα του φευγαλέου και τη σφραγίζει στις πτυχές του ανθρώπινου εσώτερου, χρωματίζοντάς τη σε ολιγόλεπτα μουσικά θέματα, τα οποία όμως αρκούν για να υποκλιθεί η φαντασία στο πόσο περιεκτική, αλλά και ελαφριά μπορεί να γίνει, ενίοτε, η ίριδα. Είτε είναι λιτά, μόνο με πιάνο ('Horizon Variations', 'Vladimir's Blues', 'Written On The Sky'), είτε περισσότερο προσαρμοσμένα στις κινήσεις της μικρής ορχήστρας που τον συνοδεύει εδώ ('On The Nature Of Daylight', 'Shadow Journal', 'Arboretum', 'The Trees'), σε κάθε περίπτωση τα θέματα που έγραψε ο Max Richter δεν κρύβουν τις επιρροές του.

[schizm]

Πετυχαίνουν όμως κάτι πάρα πολύ σημαντικό, να δουν πέρα απ' αυτές και να παίξουν με τη φορτισμένη σιωπή, όπως ελάχιστοι της γενιάς του. Πέρα, ας πούμε, από τον δηκτικό μινιμαλισμό του Glass, πέρα από το τόσο ανυπότακτο και αυστηρά προσωπικό tintinnabuli στυλ του Part, πέρα από το διακριτικά νεωτεριστικό (ambient) τρόπο ενός Eno και κοντά στο νεο-κλασικισμό του Michael Nyman, τους χρωματισμούς του Zbigniew Preisner, την αρμονική εσωτερικότητα του Gavin Bryars, την κάποτε αναθεωρητικότητα των Rachel's και Sylvain Chauveau. Μη πάγιοι δρόμοι, σεβασμός, ανιχνεύσεις, αλλά και διακριτικό ρίσκο και γιατί όχι ένστικτο.

Θα προτρέψω να ακούσει κάποιος ένα δίσκο του 1992 στην ECM New Series, το 'Trivium', με συνθέσεις για όργανο των Arvo Part, Peter Maxwell Davies και Philip Glass, για έναν και μοναδικό λόγο: να διαπιστώσει το πώς ακριβώς εκείνα τα στοιχεία ο Max Richter τα πήρε ατόφια υπόψη του και τα έκανε, ενώ φαίνονταν ήδη εξαντλημένα, κλειδιά για άλλα τοπία, αυτά των 'Iconography' και 'Organum'. Δίνοντας τους, ενίοτε, το βλέμμα της ενατένισης των 'The Piano' και 'Music For Egon Schiele'.

Οι μελωδίες και σχεδόν άλλο τόσο και οι ενορχηστρώσεις, του ίδιου του Max Richter, ευλογούν την καινούργια σημασία που απέκτησε πλέον ο όρος minimal στη σύγχρονη σύνθεση. Αν όμως κάποιος μπει βαθιά από πίσω, θα διαπιστώσει το πόσο μοντέρνα αποκεντρωτική αποδείχτηκε στο 'The Blue Notebooks' η προσθήκη στο υπόβαθρο διάφορων περιβαλλοντικών ηχογραφήσεων, που έγιναν επί τούτου φαντάζομαι τριγύρω στο Λονδίνο, αφού πετυχαίνουν το επίκαιρο στην πλοκή και την αίσθηση του κινούμενου, του μη στατικού σε κείμενα που, αντιθέτως, γράφτηκαν στις κλειστές συνθήκες ενός δωματίου, κάποια αλλοτινή εποχή.

Θεωρώ ότι αυτή είναι η σημαντικότερη από τις κυκλοφορίες της 130701, του «κλασικού» off-shot label της Fat Cat, μέχρι σήμερα. Συνάμα, το 'The Blue Notebooks' έγινε ίσως ο πιο ευφάνταστος δίσκος του χώρου από την εποχή του συγκλονιστικού 'Children Of Nature' του Ισλανδού Hilmar Orn Hilmarsson. Must!

Πάνος Πανότας (MIC.gr)


1) Official Site
2) MySpace Site
3)

YouTube "Song"

Πανέμορφα επίσης τόσο το πρώτο του Memoryhouse, όσο και το τελευταίο του Songs From Before.

Το σημαντικότερο: ο Max Richter μας επισκέπτεται μέσα στον Απρίλη.

[schizm]

Goldmund - Corduroy Road (2005)



Boston-based Keith Kenniff takes a remarkable left turn from his Helios style on Corduroy Road, a gorgeous set of piano pieces issued under his Goldmund guise. In some respects, the move doesn’t come as a total surprise, as his acclaimed Helios debut Unomia emphasized a measured yet deeply affecting melodic dimension to a degree not commonly heard on the prototypical electronic release from Merck. In its own quiet way, Corduroy Road is a radically bold gesture, a work of haunting beauty dominated by elegiac and poignant moods. The project is not about virtuosity—no Art Tatum pyrotechnics here—but instead Satie-like simplicity and resonant, elegantly etched wells of emotion.

There’s a bright, oriental feel to the opener “Ba,” the music so quiet the sounds of the piano action itself can be heard alongside his playing. That the album begins with that oriental suggestion is telling, as the album as a whole is as beautiful in its well-tended simplicity as a Japanese garden. Guided by soft arpeggios in the left hand, the pensive, elegiac mood in “Door Of Our Home” recalls Philip Glass’s The Hours, as does the later “My Neighborhood.” As delicate as droplets striking a pond’s surface, “Provenance” is slow, ruminative, and stately, while dulcimer-like cymbal shadings distinguish “Parhelia” as Kenniff strums the piano’s innards to generate percussive effects. “On Extended Wings” assumes gradual flight, its gentle ostinato base joined first by querulous playing layered overtop and then faint shadows of acoustic guitar. The piece turns more dramatic and insistent with the addition of a repeating three-note motif and subtle electronic enhancements until it eventually crystallizes into a stirring and beautiful composition.

Much of the album is rooted in Kenniff’s love of American Civil War folk music and it shows. A waltz-like lilt pervades the lovely “Marching Through Georgia,” which certainly sounds like a centuries-old folk song passed down through the ages and is in fact a Civil War era classic. Despite its 4/4 time, a similar waltz feel emerges in “Methusela Tree” and again one is captivated by the song’s irresistible folk melodies, with audible creaks imbuing it with a homey ambiance. A timeless folk feel likewise surfaces in the funereal “The One Acre,” its piano sweetened by acoustic guitar strums and gentle cascades of soft electronic hum.

Admittedly, by the time the tenth or eleventh song appears, the listener might find the album’s preoccupation with ponderous, slow tempi wearisome; Kenniff might have been wise to reintroduce the opening song’s animated spirit one more time during the latter moments of the album. But that’s the sole caveat that bears mentioning, and does nothing to dispel the fact that Corduroy Road is a lovely and special recording, its music so beautiful it sounds almost entirely anomalous in the context of our present era.

Ron Schepper (Cyclicdefrost.com)


1) Related Site
2) MySpace Site

[schizm]

Hauschka - Substantial (2004)



O Γερμανός Volker Bertelmann ταξίδεψε ως την Oυαλία και εγκαταστάθηκε στο στούντιο του φίλου του Adam Fuest, μέσα στα άγρια βουνά και τα ξωτικά που τα στοιχειώνουν. Με κύριους συντρόφους το πιάνο και το labtop του, έγραψε τα έντεκα κομμάτια του 'Substantial' στηριζόμενος απλώς πάνω σε μια αρχική ιδέα και στην έμπνευση. Oι ολοκληρωμένες συνθέσεις αναπτύχθηκαν και ηχογραφήθηκαν με βάση τον αυτοσχεδιασμό.

Tο τι μένει στον ακροατή έπειτα από 37 λεπτά πιανιστικής ακρόασης είναι θέμα συζήτησης. Η διάθεση του Bertelmann είναι μελαγχολική και το 'Substantial' ηχεί σαν το soundtrack κάποιας λυπητερής θεατρικής πράξης. Αν και οι συνθέσεις βασίζονται στον αυτοσχεδιασμό, ο τρόπος παιξίματος και η αισθητική είναι πολύ πιο προσιτά από όσο υποπτεύεται κανείς. Δεν υπάρχουν ιδιωματισμοί, εκρήξεις ή παραφωνίες. Πουθενά δε συναντάται ένα peak, κάτι που να ξεχωρίζει από το σύνολο. Κάπου κάνει την εμφάνισή του ένα διπλό μπάσο, κάπου αλλού ένα βιμπράφωνο αλλά ποτέ δεν υπερισχύουν του πιάνου. Όλες οι συνθέσεις μοιάζουν μεταξύ τους και μια προσεκτικότερη ακρόαση ίσως αναδείξει το 'Wait' ως την πιο αξιοπρόσεκτη, τη μοναδική κατά τη διάρκεια της οποίας γίνεται αισθητή μια αίσθηση avant garde ή πειραματισμού.

Ο Volker Bertelmann καταφέρνει να δημιουργήσει ατμόσφαιρα κι αυτό αποτελεί πλεονέκτημα. Η ομοιομορφία του άλμπουμ ( της παραγωγής; ) πιστεύω ότι τον αδικεί. Δεν ταιριάζει και το κλίμα του με την εποχή - το Substantial είναι ένα μουντό χειμωνιάτικο άλμπουμ.

Βασίλης Παυλίδης (MIC.gr)


1) Official Site
2) MySpace Site

Δεν πρόκειται για αριστουργηματικό δίσκο, αλλά δε θα απογοητεύσει και τους φίλους του ήχου.

[Symeon]

πολύ ενδιαφεροντα...η αληθεια είναι οτι εκτος απο κλασσικη δεν είχα ασχοληθει με συγχρονο πιάνο..για διαφορους λογους. Αλλά μάλλον θα πρέπει να αρχίσω.

[Salinas]

Συγχαρητήρια για το θέμα και για τις προτάσεις!

 Πολύ ενδιαφέρον...

Σίγουρα ένα παράθυρο προς ένα άλλο μουσικό κόσμο

schizm, πολύ ωραίες οι κριτικές που παραθέτεις.

[freemind]

Νομιζω πως ειναι κριτικες απο αλλα ατομα, αλλα δεν βαζω το ποδι μου στη φωτια!

Συγχαρητηρια για το θεμα!

[schizm]

Πράγματι φίλε Salinas...όπως τα λέει ο Freemind είναι. Οι κριτικές δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικού μου πνευματικού μόχθου. Τις "δανείστηκα" από διαδικτυακές πηγές, γι' αυτό κι αναγράφω στο τέλος κάθε μίας το όνομα του reviewer και τη διεύθυνση.

Και τα μόνα συγχαρητήρια πρέπει να αφορούν τους δημιουργούς κατ' απαοκλειστικότητα. Αν δεν ήταν αυτοί, θα μιλούσαμε μάλλον για τον περονόσπορο και τις ελιές θρούμπες. 

Edit: Αυτονόητο επίσης πως το thread δε μου ανήκει. Όποιος επιθυμεί να προτείνει κάποιο σχετικό album, είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενος.

[Salinas]

Βρε, δεν είπα ότι τις έγραψες εσύ, αφού πολύ σωστά παραθέτεις και το όνομα του εκάστοτε συγγραφέως και την πηγή, αλλά η επιλογή είναι πολύ καλή και γενικά είναι ευχάριστα και καλογραμμένα κείμενα.

 Εγώ να προτείνω με τη σειρά μου ένα κλασσικό: Alina από Arvo Part!
Για όσους νομίζουν ότι η σύγχρονη κλασσική μουσική δε λέει και πολλά...

[kain]

Max Richter - The Blue Notebooks (2004)

Πολύ ωραία η συγκεκριμένη δουλειά. Το αξιοθαυμαστο για μένα είναι η συναισθηματική εναλλαγή που παρατηρείται σε αρκετά σημεία μεταξύ ενός τραγουδιού και του επόμενου, από τη "συμπιεσμένη" εσωστρέφεια στην απελευθέρωση (ακούστε για παράδειγμα την εναλλαγή Iconography - Vladmir's Blues και The Trees - Written On The Sky).

Από πλευράς μου, να "θυμίσω" το The Koln Concert με τους αυτοσχεδιασμούς του κύριου Keith Jarrett.

[mymood]

Με βάση τα παραπάνω, ορίστε μερικά προτεινόμενα σχετικά album (παραθέτω review όπου υπάρχουν):

schizm,εισαι απίστευτος. Παντα παρακολουθω τις προτασεις σου και βγαινω μονίμως κερδισμένος. Αλλά γμτ τι χάος, τι απίστευτο χάος ο κόσμος της μουσικής και ποσα ζευγαρια αυτιά χρειαζεσαι και πόσο χρόνο αλήθεια. Τεσπα αν και "δεν εχω χρόνο μάτια μου",(που λεει και η Σωτηρία η Ιέρεια),πάντα θα παρακολουθω με ενδιαφερον τις προτασεις σου που ναι και σημαντικές και ψαγμένες και τόσο σωστ'α στην παρουσίαση τους δομημένες.
Νασαι καλά να μας ξεστραβώνεις. Απο το λιγο που ακουσα απο τα σαιτ τους ομολογω οτι νεος οριζοντας ανοιγεται!!!!!!!!!!

[kain]

Το σημαντικότερο: ο Max Richter μας επισκέπτεται μέσα στον Απρίλη.

Μας επισκέφτηκε τελικά πριν από τρεις μέρες. Βρέθηκε κανείς στο Gagarin να μεταφέρει εντυπώσεις;

[schizm]

Βρέθηκα εγώ...μέχρι που χάθηκα στους εσωτερικούς μουσικούς διαλογισμούς του αγαπητού Max κι ακόμα με ψάχνω!

2 τσέλα, 3 βιολιά κι από πίσω ο Richter στο -εικάζω- ηλεκτρικό του πιάνο, να καταθέτει ένα μονόωρο περίπου ταξίδεμα των αισθήσεων. Παραφωνία στο όλο σκηνικό η ακαταλληλότητα του χώρου, που δεν ταίριαζε με την αισθητική της μουσικής του (αν κι είχαν φέρει καρέκλες για να βιώσουμε την εντύπωση κλασικής συναυλίας) και του όλου συνόλου, όπως κι ο ήχος ενίοτε, που σμπαράλιζε τις χαμηλές συχνότητες.

Αν όμως κάτι μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν το support, οι δικοί μας Your Ηand In Mine. Κέρδισαν την εκτίμηση του κοινού, παραδίδοντας ένα υβρίδιο Colleen και Yann Tiersen, που δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα από ξακουστά ονόματα του είδους. Μελωδικοί, λυρικοί και με άνεση, χειροκροτήθηκαν θερμότατα και προλείαναν ιδανικά το έδαφος για τα σπουδαία που ακολούθησαν. Είχα ήδη το ep τους (δυστυχώς τα αντίτυπα εξαντλήθηκαν), αλλά δεν ανέμενα τόσο καλή εμφάνιση...το σπουδαιότερο είναι πως οι νέες συνθέσεις τους είναι ακόμα πιο μεστές και ουσιαστικές. Πέρα όμως από το MySpace θα πρότεινα στον οποιονδήποτε να κατεβάσει τη συλλογή Electronica Unplugged 2 του netlabel Aerotone Records, στο οποίο συμμετέχουν με ένα κομμάτι...δωρεάν φυσικά.

Ουσιαστική κι η περιγραφή του m.hulot στο Tranzistor.gr για την εν λόγω συναυλία. Ελπίζω να μας ξανάρθει...

[blueb]

Kαταπληκτικοί οι Your Hand in Mine,συμφωνώ απόλυτα.Πέραν των όμορφων μελωδιών τους,τολμάνε να χρησιμοποιούν συγκεκριμένους ήχους που παραπέμπουν σε soundtracks παλιών παιχνιδομηχανών, κατά τα αυτιά μου και αυτό είναι που τους κάνει να ξεχωρίζουν, κατά την ταπεινή μου άποψη.


back on topic:


Craig Armstrong:Piano Works
Σταύρος Λάντσιας:το ταξίδι μιας νότας