595 Α/Μ Τ.Π.

[Μιχάλης13]

    Εδώ ο αέρας κουβαλά μια σκόνη
 που όλο σε λούζει –
 που όλο σε καίει –
  που τιμωρεί .
  Μνήμη θολή άξαφνα γίνεσαι για κάποιους δρόμους μακρινούς
  που ακόμα σε θυμούνται .
  Σε λίγο θα ‘σαι λήθη
  ύστερα στεναγμοί .
  Βήματα ίδια και απαράλλαχτα με χθες και έναν αιώνα πιο πίσω .
  Τα ακούς , τα νιώθεις , τα φοβάσαι .
  Έχουνε μάθει να στέκουν προσοχή και να ανασάνουν ,
  σαν άτακτο παιδί που μένει τιμωρία .
  Πότισε και το βλέμμα σου ολάκερο τούτο το χρώμα το χακί
  (κι ύστερα είπες πως έμαθες ) ,
  όπως μαθαίνουν οι τυφλοί να ζουν μες στο σκοτάδι .
  Ζυγίζει πάνω από εκατό καημούς
  το όπλο σου κι απόψε .
  Βαραίνει τόσο ο καιρός τούτα τα πέτρινα χέρια;
  Νύχτες ξαγρύπνιας και σιωπής ,
  μαύρος ιδρώτας στο μέτωπο
  σα να σηκώθηκες από όνειρο κακό ,
  μα τα όνειρα σβηστήκαν εδώ πέρα
  πριν απ’ το σιωπητήριο .
  Τσιγάρο ανάβεις στα κλεφτά κι ύστερα αρχίζεις το κρυφτό
  μ’ αυτό που σου ‘πανε πως λέγεται καθήκον .
  Θύμα μιας δίωρης και αιώνιας μοναξιάς , τον κέρβερο θυμίζεις ,
  σκοπός στο τίποτα πιστός , μπροστά
  σε δύο κόσμους .
  Κι εσύ δεν είσαι ζωντανός , μα ούτε που πέθανες ,
  σκοπός μονάχα απέμεινες και φύλακας
  της ίδιας που σου χτίσαν φυλακής σου .
 
  Κάπως μεγάλωσε και τώρα το φεγγάρι
  κάπως κιτρίνισε πιότερο
  και πώς να το χωρέσεις στο κράνος σου ;
  Κάποτε το φορούσες στα μάτια της
  και το κρατούσαν γέλια παιδικά της γειτονιάς , μα όχι πια ,
  δε χωράει σε τούτο το κράνος .
 
  Κάνει περίπου δυο ζωές εδώ να ξημερώσει , μπορεί και ακόμα μία ,
  δίχως φεγγάρι σιμά σου ,
  δίχως λουλούδια στο διάβα σου ,
  μόνο μ’ αυτή τη σκόνη .
  Χνώτα βαριά , ξερές αναπνοές , τα ίδια ,
  μα άλλα βήματα ακούς να πλησιάζουν .
  Φωνές πνιχτές από στόματα πικρά, που γκρίζα έχουνε βάψει τα λόγια τους, μέσα στις συλλαβές τους .
  Για ποιο ταξίδι κίνησαν μουντό , για ποια κουβέντα όμοια , να ψάξουν ;
  Κι είναι που άφησες και το τραγούδι σου άδειο ,
  δίχως μια χούφτα στίχους , να ταιριάζουν .
  Κι είναι που ένιωσες πως δεν περίσσεψε ούτε μια μελωδία , για να τους χαιρετήσει .
 
  Αλτ τις ει ;
  Και δεν προσμένεις απάντηση που να καταλαβαίνεις .
  Αλτ τις ει ;
  Κι έχεις φυλάξει ένα δάκρυ κρυφό , μες στο χιτώνιο σου .
  Αλτ τις ει ;
  Κι έχεις κιόλας ξεχάσει ποιος είσαι .

[Lo.Lee.Ta]

Σα να του έπεσε βαριά η καλογερική! Καλό κουράγιο! Ωραίο το γραπτό Μιχάλη! Γρήγορα το επόμενο!

[kuiper]

         
 Οι λαβύρινθοι της ψυχής είναι πολλοί, ένας ολόκληρος  γαλαξίας με τα εκατομμύρια των άστρων του.
Όλο και σε κάποιον κατρακυλούμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε  λεπτό.
Πολλοί δεν έχουμε μίτο, τον αγνοούμε, άλλοι με διπλό, αναλόγως…
Γλιστράμε, πέφτουμε, πονάμε, γελάμε, μαθαίνουμε…
 
Κάλμα…  Μιχάλη.
 
Το ποίημα σου, ένα ποίημα. Εύγε.

[Βραζίλης]

Αρκετά συγκινητικό, αρκετά ρεαλιστικό. Και είναι σημαντικό ότι η ανία και ο παραλογισμός του στρατού έγινε για σένα έμπνευση και αφορμή για δημιουργία. Μπράβο

[Ιππέας]

Πανέμορφο γραπτό , περιγραφικό και με πολύ καλή δομή του λόγου . Συγχαρητήρια !!!

[Eagle Of Kamelot]

Kαι ποιος δεν ενιωσε καπως ετσι στη σκοπια? Πολυ ωραιο, Μιχαλη, μπραβο κι απο εμενα...!

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Συγκινητικό, από ψυχής ποίημα για μια πραγματικότητα που έχουμε βιώσει όλοι όσοι έχουμε πάει στο στρατό


Το σημαντικό σου κέρδος είναι η έμπνευση
μπράβο φίλε Μιχάλη