Για πόσο ακόμα;

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Παιχνίδια παίζονται με μίσος κι απονιά,
μαύρες σημαίες παζαρεύουν την οδύνη,
καίνε το θύμα κι αγαπάνε το φονιά,
θάβουν ελπίδες σε μια πένθιμη ειρήνη.


Παιχνίδια παίζονται σε φόντο γαλανό,
μέσα στο ψέμα και τη λάσπη που τους τρέφει,
σερβίρουν κόλαση για απέραντο ουρανό,
κερνούν κρεμάλα για αλλαγή που επιστρέφει.


Παιχνίδια παίζονται σε πλάτες δουλικές,
παιχνίδια φόβου με μια απόπνικτη ζαλάδα,
τον λόγο παίρνει σιδερόφραχτος λακές
και αποτελειώνει πια τη γύψινη Ελλάδα.


Παιχνίδια παίζονται με μίσος κι απονιά,
πίσω από μάσκες που ψελλίζουν υποσχέσεις,
υψώνουν λόγια που τα λεν στη γειτονιά,
φτιάχνουν κανόνες για να σβήνουν εξαιρέσεις.


Παιχνίδια παίζονται σε κόκκινες γραμμές,
ψάχνουν θυσίες των φτωχών κατεστραμμένων,
ψεύτικοι τρόμοι για χιλιάδες πληρωμές
και κούφια λόγια αρχηγών ξεπουλημένων.


Παιχνίδια παίζονται του σκότους μαζικά,
μαύρα παζάρια των λυγμών και των θανάτων,
ζωές που χτίζονται με πένθιμα υλικά
και κοινωνίες πληγωμένων φαντασμάτων.


Παιχνίδια παίζονται, μα αντίδραση καμιά,
αναταράξεις μας φοβίζουν, μας παγώνουν,
για πόσο ακόμα θα μας σπρώχνουν στη γωνιά;
για πόσο ακόμα τη ψυχή μας θα πληγώνουν;


Παιχνίδια παίζονται σε φόντο γαλανό,
για πόσο ακόμα τις ζωές μας θα ταράζουν;
για πόσο ακόμα θα μας κλέβουν ουρανό;
γράφουμε τέλος σ' όλα αυτά που μας τρομάζουν.

[papous]

Παιχνίδια παίζονταν, μ' αντίδραση καμμιά
οι ισορροπίες ήταν στενά συνυφασμένες
ιστός αράχνης, μεταμοντέρνα γκαντεμιά
αλληλεγύη και αιδώς λησμονημένες.
 
Κι όταν με βία μεταβλήθηκε ο ιστός
σ' άσπρα σκουλήκια που ποθούν την παρθενιά σου
εσύ αναμένεις μια βοήθεια καθιστός
στο ανελέητο χαμό για τα παιδιά σου...