Μικρές αλήθειες

[GD]

Μέσα από λέξεις και διαδρομές, στοιβάζω λάθη και ένοχες
λάθη δικά μας παραδοχές, μικρές αλήθειες τυφλές στιγμές
Εγώ για σένα, μου είχες πει, θα ‘μαι τα παντα σ’ αυτή τη γη
και εγώ για σένα, είχα ορκιστεί, σ’ αυτό τον κόσμο θα ‘μαι η ζωή
Εγώ για σένα, είχα ορκιστεί, σ’ αυτό τον κόσμο θα ‘μαι η ζωή
και εγώ για σένα, μου είχες πει, τα παντα θα ‘μαι θα ‘μαι η γη

Σ’ αυτό τον κόσμο σ’ αυτή τη γη, η αγάπη κρατάει για μια στιγμή
σαν την σκιά που τριγυρνά, πίσω από σκέψεις και μυστικά

Κλείνω την πόρτα, άδεια η καρδιά, κάτι της λείπει, δε μου μιλά
αναρωτιέμαι που τριγυρνάς, αν με θυμάσαι αν με ζητάς
Εγώ για σένα, μου είχες πει, θα ‘μαι αγάπη παντοτινή
και εγώ για σένα, είχα ορκιστεί, θα ‘μαι ανάσα θα ‘μαι πνοή
Εγώ για σένα, είχα ορκιστεί, θα ‘μαι ανάσα θα ‘μαι πνοή
και εγώ για σένα, μου είχες πει, αγάπη θα ‘μαι παντοτινή

[pinelopi]

Μικρές αλήθειες για μικρές "αγάπες".
Γιατί η αγάπη χωρίς εισαγωγικά είναι αλήθεια μεγάλη και δεν της ταιριάζουν μήτε οι παρενθέσεις μήτε οι χρονοπεριορισμοί ...
Γιώργο 

[kuiper]

Γεια σου Γιώργο.

Όπως πάντα αληθινός, ευαίσθητος, ερωτικός.

Προσυπογράφω και τα παραπάνω λόγια της Κατερίνας.

[Ωρίωνας]

Ασυνείδητα (?) παρέταξες τους στίχους σαν να θες να μας αφηγηθείς κάτι. Αυτό είναι έκδηλο και απο το πλήθος των κομάτων που έχεις βάλει. Έχεις δηλαδή μυθιστορηματική σύνταξη.
Θέλεις να προκαλέσεις νοερές παραστάσεις στον αναγνώστη.
Κοίτα τι όμορφα που τα παρέταξες.

Εγώ για σένα, μου είχες πει, θα ‘μαι τα παντα σ’ αυτή τη γη
και εγώ για σένα, είχα ορκιστεί, σ’ αυτό τον κόσμο θα ‘μαι η ζωή
Εγώ για σένα, είχα ορκιστεί, σ’ αυτό τον κόσμο θα ‘μαι η ζωή
και εγώ για σένα, μου είχες πει, τα παντα θα ‘μαι θα ‘μαι η γη

Εγώ για σένα, μου είχες πει, θα ‘μαι αγάπη παντοτινή
και εγώ για σένα, είχα ορκιστεί, θα ‘μαι ανάσα θα ‘μαι πνοή
Εγώ για σένα, είχα ορκιστεί, θα ‘μαι ανάσα θα ‘μαι πνοή
και εγώ για σένα, μου είχες πει, αγάπη θα ‘μαι παντοτινή

Ακόμα κι αν λείψουνε οι λέξεις ή οι φράσεις που περικλείονται με κόματα συνεχίζει να έχει νοηματική συνοχή.
Παρόλα αυτά δεν θέλησες να "σπάσεις" τους στίχους. Τους ήθελες μαζί. Σαν να ήθελες απλά να μας αφηγηθείς.

Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι το εξής. Εφόσον απέδωσες μυθιστορηματική υφή για ποιό λόγο δεν διαχώρισες την "πρόζα" απο τον "διάλογο".
Προβληματίζομαι λοιπόν.
Εδώ χωράει το αιώνιο ερώτημα : τι θέλει να μας πει ο ποιητής?
Φιλικά Ωρίωνας