Πότε θα φτάσουμε εδώ-Γ.Αγγελακας & Νικος Βελιωτης

[Mrs Brightside]

Μετά τις «σκοτεινές» «Ανάσες των Λύκων» που απέσπασαν τις καλύτερες κριτικές, ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Νίκος Βελιώτης συνεργάζονται και πάλι, με άλλη διάθεση. Το «Πότε θα φτάσουμε εδώ;» δεν είναι μόνο πιο εξωστρεφές, είναι μια παραγωγή με εξαιρετικό ενδιαφέρον...

[Δημήτρης (Gear)]

Δεν το έχω ακούσει ακόμα. Σε τι ύφος κυμαίνεται;

[Salinas]

Μετά το "από δω και πάνω" που θεωρώ από τις πιο φωτεινές οάσεις της ελληνικής δισκογραφίας τα τελευταία χρόνια, είμαι πολύ περίεργος ν'ακούσω τι σκαρώνει πάλι ο Αγγελάκας.

[Μαργαρίτα Π.]

Προς το παρόν το μόνο που βρήκα είναι ένα videoclip.

http://rapidshare.com/files/74438465/G.Aggelakas_-_Pote_Tha_Ftasoume_Edo_VDvR268_.rar

[Κούλης]

http://g**ato.info/details.php?id=b7e22bfa68448d07970b00eabbfaa61c94d9452e

[Μαργαρίτα Π.]

1.Γκρράουνγκ
2.Πότε θα φτάσουμε εδώ
3.Μέσα στα άγρια δάση
4.Μέσα στη θάλασσα
5.Έβλεπα τη φωτιά που ερχόταν καταπάνω μου
6.Όπως ξυπνούν οι εραστές
7.Η σιωπή είναι θηρίο
8.Ωκεανός
9.Θέλω να είμαι η μουσική
10.Το ξέρουν τα ποτάμια

[Mrs Brightside]

Ένα θα πω: ο δίσκος ΤΑ ΣΠΑΕΙ!!!!! 

[energos_politis]

Παιδιά πήρα προχτές το cd του Γιάννη Αγγελάκα και του Νίκου Βελιώτη, παρα πολύ καλός δίσκος, μου άρεσε καλύτερο και απο το δίσκο με τους Επισκέπτες είναι εντελώς προχωρημένο το στυλ το μουσικό σε μια Μουσική Ελληνική σκηνή εντελώς συντηρητική και τετριμμένη, ευτυχώς που υπάρχουν άτομα όπως ο Αγγελάκας και ο Κ.Βήτα και ακούμε λίγο διαφορετική μουσική.

Βαρέθηκα τους ίδιους, τους ίδιους κλαψιάρικους στίχους
Έλεος

Κόμματια όπως Μέσα στην Θάλλασσα πρέπει να γίνουν οι ύμνοι της Αναμόρφωσης της Ελληνικής Μουσικής

[TASOSGR]

Ωραιος δισκος και ευτυχως πιο...αισιοδοξος απο τον πολυ βαρυ προηγουμενο τους ¨οι ανασες τον λυκων"

[Mίκα]

Παιδιά δεν έχω ακούσει ολοκληρο τον δίσκο για να εκφράσω άποψη, αλλά το ''πότε θα φτάσουμε εδω'' δυστυχώς δεν μου άρεσε καθόλου... Ωραίο τα πειράγματα με το τσέλο δε λέω αλλά μου φάνηκε πολύ μονότονο.. :-\Λατρεύω τον Γιάννη και τις μέχρι τώρα δουλειές του, και ελπίζω να μην είναι όλος ο δίσκος έτσι...
Δεν ξέρω, απλά μου φάνηκε ο ρυθμός και οι στίχοι (ειδικότερα!) εντελώς βαρετοί και μονότονοι....Ας ελπίσω ότι κάνω λάθος και όταν ακούσω όλο το δίσκο να είναι και αυτός υπέροχος όπως όλοι οι προηγούμενοι....

[energos_politis]

Παιδιά δεν έχω ακούσει ολοκληρο τον δίσκο για να εκφράσω άποψη, αλλά το ''πότε θα φτάσουμε εδω'' δυστυχώς δεν μου άρεσε καθόλου...  Ωραίο τα πειράγματα με το τσέλο δε λέω αλλά μου φάνηκε πολύ μονότονο..

Μίκα ξανάκουσε το δίσκο, είναι αρκετά καλός, θεωρώ ότι θα σου αρέσει πολύ, βέβαια η πρώτη ακρόαση δεν μετράει και τόσο, διότι ο πειραματισμός που κάνει ο Αγγελάκας με τον Βελιώτη είναι για όσους έχουν ανοιχτά αυτιά και όχι για όσους ακούνε μονότονη μουσική.

Περιμένω την Γνώμη σου:)

[Mίκα]

Παιδιά δεν έχω ακούσει ολοκληρο τον δίσκο για να εκφράσω άποψη, αλλά το ''πότε θα φτάσουμε εδω'' δυστυχώς δεν μου άρεσε καθόλου...  Ωραίο τα πειράγματα με το τσέλο δε λέω αλλά μου φάνηκε πολύ μονότονο..

Μίκα ξανάκουσε το δίσκο, είναι αρκετά καλός, θεωρώ ότι θα σου αρέσει πολύ, βέβαια η πρώτη ακρόαση δεν μετράει και τόσο, διότι ο πειραματισμός που κάνει ο Αγγελάκας με τον Βελιώτη είναι για όσους έχουν ανοιχτά αυτιά και όχι για όσους ακούνε μονότονη μουσική.

Περιμένω την Γνώμη σου:)

Ενεργέ πολίτη, πίστεψε με λατρεύω τον Αγγελάκα και ό,τι εχει κάνει μέχρι τώρα...!Είπα ότι έχω ακούσει μόνο το ''πότε θα φτασουμε εδω'' από το νέο του δίσκο, και ότι με την πρώτη δεν με ξετρέλανε επειδή πέρα από το τσέλο είναι εκνευριστικό που λέει συνέχεια τον ίδιο στίχο... Ελπίζω να κάνω λάθος και όταν ακούσω όλο τον δίσκο να μου αρέσει, όπως και όλοι σχεδόν οι δίσκοι του Γιάννη που είναι και κοντοχωριανός μου ...
Δεν είμαι ούτε δογματική στην άποψη αυτή, ούτε ισχυρίζομαι ότι πλήρη άποψη του δίσκου επειδή δεν τον έχω ακούσει καν...
Μόλις τον ακούσω ολόκληρο και εκφέρω κάποια ολοκληρομένη άποψη σαφώς και θα την γράψω, καθώς και ελπίζω να έχει αλλάξει...

[Kli Klis]

Γενικά με τον Βελιώτη μέχρι τώρα αν μπορείς να μιλήσεις για "αδύναμο σημείο" γενικά των κομματιών ήταν η μερική εμμονή με την επανάληψη, που μέχρι τώρα τουλάχιστον εξυπηρετούσε σαφέστατα σκοπούς (το οτι δηλαδή το κομμάτι χτιζόταν με την επανάληψη, ή για να τονιστούν οι επιρροές απο την ηλεκτρονική μουσική και για την απόκτηση "διαφορετικής" δομής των κομματιών).

Το "Ανάσες..." περιείχε πολλούς ακροβατισμούς σε τέτοιο μοτίβο, που όμως η δύναμη των κομματιών του αναιρούσε την μονοτονία που υπήρχε με όλες τις λούπες, samples και επανάληψη στίχων.

Το "Πότε θα φτάσουμε εδώ?" δεν προσπαθεί να κάνει κάτι πολύ διαφορετικό απο αυτό που ήδη υπάρχει. Ο γνωστός τρόπος "χτισίματος" και μελωδίες του "Ανάσες..." υπάρχει ήδη, όμως σε μια πιο ρομαντική διάθεση, όχι φυσικά τόσο φωτεινή όσο οι Επισκέπτες... Ένας σχετικά καλός παραλληλισμός για να καταλάβετε τι εννοώ νομίζω είναι η μουσική διαφορά που έχει το "Ό,τι Απόμεινε απο Την Ευτυχία" των Διάφανων Κρίνων με τα προηγούμενά τους απο αυτό albums. Ταυτόχρονα οι στίχοι του Αγγελάκα παρ' όλο που συνεχίζονται με την γνωστή του διάθεση και χρήση λέξεων, τους θεωρώ μάλλον υποδεέστερους απο τον προηγούμενο, και γενικά απο τις περισσότερες δουλειές του. Ακολουθούν θα έλεγα έναν δρόμο πιο μινιμαλιστικό (χαρακτηριστικό παράδειγμα το ομότιτλο κομμάτι).

Είναι πολύ ωραίος δίσκος, και φυσικά ένα πολύ ωραίο δώρο για όσους ζητούσαν και άλλο απο την ήδη εκπληκτική σύμπραξη που υπήρξε. Παρ' όλα αυτά υπάρχει ένα πρόβλημα... Ο δίσκος δεν έχει την δύναμη, την φόρα και κυρίως την ενότητα του προηγούμενου! Ενώ δεν με ενοχλεί το γύρισμα σε κάτι πιο άσπρο (λατρεύω εξίσου τον μουσικό ρομαντισμό με το έρεβος), θεωρώ οτι σε 2, ίσως και 3 κομμάτια ο δίσκος χάνει, κάτι που όχι απλά δεν συνέβαινε με τον προηγούμενο, αλλά σε χτυπούσε, σε shockαρε, σε έπνιγε με την δύναμή του και την σκοτεινάδα του, και δεν νομίζω να συγκρίνεται το αίσθημα της απελευθέρωσης του "Ανάσες των Λύκων" με το "Πότε θα φτάσουμε εδώ". Τέλος, αν και αυτό ενοχλεί λιγότερο (γιατί ήδη έχει σπάσει το όριο και έχει πάει αλλού ο προηγούμενος), δεν έχει να πεί πειραματιστικά κάτι καινούριο, ίσως μόνο στο καταπληκτικό "Μέσα στα Άγρια Δάση" και στο σχιζοφρενικό "Το ξέρουν Τα Ποτάμια" που αποτελεί το αποκορύφωμα οποιουδήποτε noise στοιχείου δοκίμασαν μέχρι τώρα... Με δύο λόγια πιστεύω πως ήθελε λίγο δουλειά ακόμα, για να ολοκληρωθούν και να "δυναμώσουν" καλύτερα τα τραγούδια...

Σε καμία περίπτωση δεν λέω να μην τον ακούσετε! Έχει φοβερά σημεία, αλλά μην περιμένετε να βιώσετε όσοι βιώσατε ακούγοντας το προηγούμενο τις ίδιες τις ανάσες των λύκων να πνέουν στον σβέρκο σας... Εγώ πάντως και πάλι "φεύγω" εξίσου επιτυχημένα με αυτόν τον δίσκο, απλά δεν πάω τόσο μακριά 

Προσωπικά Highlights:

*Γκρράουνγκ (λατρέυω το φάλτσο τσέλο που σκάει στο 3ο λεπτό)
*Μέσα στα άγρια δάση (εντελώς ατμόσφαιρα ινδιάνικου τοπίου/ζωής κτλ)
*Ωκεανός (φοβερή ροή και αίσθημα έντασης, θυμίζει πιο πολύ το "Ανάσες")
*Η Σιωπή είναι Θηρίο (καταπληκτικό το "γκέλ" των δοξαριών, μου θύμισε Aphex Twin με το Buccephalus Bouncing Ball!)
*To Ξέρουν Τα Ποτάμια (το απόλυτο noise αποκορύφωμα, μάλλον το πιο ακραίο πράγμα που έχουν κάνει, φανταστείτε το τέλος του "Παλιάτσοι" με beat κατεδαφιστικό απο το sampler)

Μένει μόνο να τους ξαναδώ σήμερα live με τα καινούρια κομμάτια, για να εκφέρω μια οριστική άποψη (πάντα ακούγονται εντελώς διαφορετικά τα κομμάτια live, και η τελευταία φορά πέρισι ήταν συγκλονιστική)...