Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες > Δικοί μας στίχοι και ποιήματα

Ποίημα της χρονιάς 2009 - Αποτελέσματα

(1/3) > >>

Ο Νέος Κιθαρωδός:
Φίλες και φίλοι

Αυτά είναι τα 10 πρώτα ποιήματα σύμφωνα με τη βαθμολογία τη δική σας και των κριτών.
Ξεχώρισαν και πολλά άλλα μα, "Αιέν Αριστεύειν"  Αυτό όμως που έχει σημασία είναι η συμμετοχή σ’ αυτή τη γιορτή και ήταν εντυπωσιακή μα και άψογη.

1. Μετωπική σύγκρουση             Μιχάλης 13   
2. Υγρό καλοκαίρι                     Μιχάλης 13     
3. Ο κανένας                           ivikos             
4. 28.04                                  Neikos             
5. Σαν Xουάν                           augo             
6. Γλυκιά μητέρα μου                 Βάγια             
7. Στις διαθλάσεις                      ivikos             
8. Εκτελούνται έργα                  Μιχάλης 13     
9. Μια ιστορία παλιά όσο εμείς      rakenditos     
10. Άδειο κοχύλι                       augo             

Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες του διαγωνισμού, καθώς και στα μέλη της οργανωτικής επιτροπής (kuiper, Neikos, Aganippi) και της κριτικής επιτροπής για τη βοήθειά τους.

Λίγα λόγια από την κριτική μας επιτροπή.
- κ. Αυγερινό Ανδρέου
    (Πρόεδρο της Εταιρίας Ελλήνων λογοτεχνών)
- κ. Άννα Μοσχονίδου
    (Συγγραφέα – Ποιήτρια, μέλος της ένωσης Ελλήνων λογοτεχνών)
- κ. Νικόλα Κολοκοτρώνη
    (Συγγραφέα – Ποιητή)




Σας στέλνω τη βαθμολογία για τον διαγωνισμό ποίησης των Φ.Κιθάρα.

Συγχαρητήρια σε όλους που συμμετείχαν, ανεξαρτήτως βαθμολογίας.

Δεν πρέπει να απογοητεύονται αυτοί που δεν πέτυχαν κάτι.
Η προσπάθεια είναι από μόνη της επιτυχία.
Γύρω στα 1910 ο φοιτητής τότε Μάρκος Αυγέρης
συνάντησε στον Παρνασσό τον Παλαμά, ο οποίος του είπε :
- Διάβασα σε ένα περιοδικό ποιήματά σου......
Και ο Αυγέρης ντροπαλός του είπε :
- Τι λέτε κύριε Παλαμά; Εσείς γράφετε ποίηση, εγώ απλώς δοκιμές κάνω.
Και ο Παλαμάς απάντησε :
- Όλοι δοκιμές κάνουμε! Συνέχισε να γράφεις......

Ωστόσο, η ποίηση είναι μια σοβαρή υπόθεση.
Τόσο σοβαρή που λέμε ότι αν καταστραφεί η γη
και μείνει μόνο ένα ποίημα θα πρέπει να είναι τέλειο
για να δείχνει στη νέα ζωή, αν υπάρξει,
το επίπεδο του πολιτισμού των σημερινών ανθρώπων.
Βέβαια, τα θέματα μπήκαν σε τάξη εδώ και 170 περίπου χρόνια
από τον σπουδαιότερο κριτικό λογοτεχνίας, τον Ρώσο Βησσαρίωνα Μπιελίνσκι
που είπε και είχε δίκιο :
- Τι είναι ποίηση χωρίς ιδέες; Ό,τι και ένα σώμα χωρίς ψυχή, δηλ. ένα πτώμα.
Και συνέχισε :
- Και ιδέες να έχει δεν σώζεται, αν δεν έχει τεχνική....................

Γνωρίζω ότι βαθμολόγησα αυστηρά,
αλλά έτσι μπορεί να ωφέλησα και τους ποιητές του διαγωνισμού και την ίδια την ποίηση.

Φιλικά
Αυγερινός Ανδρέου
Δικηγόρος
Πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών




..Με μεγάλη χαρά και ενδιαφέρον, διάβασα τα ποιήματα και τους στίχους του διαγωνισμού του F. kithara.gr και τελικά βαθμολόγησα με κριτήριο την διαίσθηση , την ταπεινή μου γνώση και τη μαγεία που μπορούσε να δώσει το κάθε ποίημα.
Σαφώς και η συμμετοχή ήταν πολύ ικανοποιητική, πράγμα που με κάνει να αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του κάθε δημιουργού για εξωτερίκευση των συναισθημάτων και αποτύπωση αυτών στο χαρτί. Μην ξεχνάμε ότι η ποίηση είναι η μόνη λογοτεχνική δημιουργία που μας δένει με το βαθύτερο εγώ μας και αναγεννάται μέσα από την ποίηση.
Κάποια από τα ποιήματα ήταν πραγματικά ΠΟΙΗΜΑΤΑ. Αγγίζουν τον αναγνώστη και τολμώ να πω ότι τα διάβασα πολλές  φορές.
Διέκρινα σε πολλά την ανάγκη του δημιουργού να θέλει , όχι απλώς να γράψει , αλλά εάν ήταν δυνατόν οι λέξεις να αρχίζουν να πετάγονται από το χαρτί και να μιλούν οι ίδιες.
..Υπήρχαν ποιήματα με ομοιοκαταληξίες και άλλα χωρίς μέτρο .¨Ολα είχαν κάτι να δώσουν  και ο κάθε δημιουργός άφησε το δικό του ιδιαίτερο και προσωπικό στίγμα.
Συγχαρητήρια σε όλους!
 
...Με φιλικούς χαιρετσμούς σε όλους, διοργανωτές και δημιουργούς,
Μοσχονίδου Δ. Άννα


ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ

Πώς να χωρίσεις το συναίσθημα απ’ του μυαλού το μέταλλο που γίνεται γρανάζι;
Πού να σταθείς να δεις το φως, να ξέρεις ότι ο ήλιος πέρασε;
Σε ποιο βαθμό να βρεις ισορροπία κι άλλοθι;
Στο βάθος η ζωή, πάντα στο βάθος. Και ο χρόνος ακούραστος ζητιάνος,
στα πέπλα της ζητάει να βρεθεί. Να ανασάνει. Να αγγίξει. Να υπάρξει πριν στους αριθμούς χαθεί.
Κι εκεί, ανάμεσα θανάτου και ζωής, στον κήπο που ανθίζει της αγάπης, αθέατος κι ονειρεμένος, γεύεται ουρανό το άνθος τού Τώρα και του Εδώ. Του αιώνιου. Ενώνει το ποτέ και το πάντα. Εσένα μ’ εσένα κι εμένα. Το θαύμα. Το γέλιο και η πληγή. Η κραυγή και η σιωπή. Το ποίημα.

Σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνετε να συμμετέχω σ’ αυτή την ομαδική εκδήλωση της έμπνευσης και της επικοινωνίας, του πνεύματος και της ψυχής, του σώματος και της αγάπης.


Νικόλας Κολοκοτρώνης


Ακολουθούν τα δέκα πρώτα ποιήματα...

Ο Νέος Κιθαρωδός:
1) Μετωπική σύγκρουση - Μιχάλης13

ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

Κίτρινα φώτα στις λεωφόρους της νύχτας μου .
Ήχοι σιωπής , πνιγμένα κορναρίσματα ,
ιστορίες ζωής που αγκαλιάζουν την φλεγόμενη άσφαλτο .
Στο φανάρι έχει ανάψει κόκκινο εδώ και αιώνες .
Και εγώ που έχω ξεμείνει
σε τούτο το μποτιλιάρισμα των ματωμένων ονείρων  ,
προσμένω ακόμα να διασχίσεις το δρόμο μου .
Δε χωράνε πια , φοβισμένοι διαβάτες  εδώ πέρα .
Μονάχα περαστικοί της φυγής , που κοιτάνε κατάχαμα
γιατί δεν πρέπει να σ’αντικρίσουν στα μάτια .
Γαντζώνω τα χέρια μου σ’ένα τιμόνι ,
που ‘στριβε πάντα σε άλλη κατεύθυνση
από κείνη που ‘θελα .
Αφουγκράζομαι τους ιδρωμένους παλμούς
που ξεμακραίνουν από το γκάζι μου .
Συνομιλώ για λίγο με τις ανάσες
που με ποτίζει η εξάτμισή μου .
Όλα συνηγορούν πως ήρθε η ώρα να ταξιδέψω
για πρώτη φορά , πέρα από τις θλιβερές μελωδίες
αυτής της συνοικίας .
Θα οδηγήσω κι ας πουν ότι παρανόμησα
πίνοντας αρκετές σταγόνες ελπίδας , πριν φτάσω ως εδώ .
Κι αν τυχόν θελήσεις να έρθεις μαζί μου
θα στο απαγορέψω , με την απελπισία ενός «όχι» διάφανου .
Τέτοια ταξίδια δε χρειάζονται συνοδηγούς ,
διαδρομές μοναχικές τα κυβερνούν .
Ξέρω πως μέχρι την αυγή θα έχω συγκρουστεί μετωπικά
 με τη σελήνη .

Ο Νέος Κιθαρωδός:
2) Υγρό καλοκαίρι - Μιχάλης 13

ΥΓΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Το καλοκαίρι που υποσχέθηκα να σου φέρω
το ξέχασα στην τσέπη του μπουφάν μου .
Μη μου θυμώσεις γι αυτό .
Φταίει η αλμύρα που κρατάω στα μάτια μου .
Έτσι ξεχνώ καμιά φορά τις διαδρομές μου .
Όμως σήμερα βγήκα νωρίς
να μαζέψω κοχύλια από την άσφαλτο .
Ύστερα θέλησα να κάνω μια βουτιά
στη σιωπή που κρύβει
το συνωστισμένο τσιμέντο του κόσμου μου .
Δεν δροσίστηκα .
Κι εσύ που έχεις αφήσει
κόκκινες πατημασιές στην άμμο
- έτσι για να σε θυμάται η θάλασσα -
αναπνέεις ακόμα από τις αναμνήσεις
που σου φέρνει ο άνεμος .
Μη μου πεις πως δεν τηρώ τις υποσχέσεις μου .
Είναι που τέλειωσαν και τα κοχύλια
στην άσφαλτο .
Αλλά κάπως έτσι μάθαμε να ζούμε .
Με τον ιδρώτα να κυλάει στην καρδιά
Είναι που τα σπίτια μας ψήλωσαν πολύ
και άλλαξαν χρώμα .
Εγώ φοβόμουν όμως τα ύψη και το γκρίζο .
Είναι και που οι άνθρωποι
μάθανε να μιλάνε μία μόνο γλώσσα .
Κι εγώ είχα αλήθεια τόσες άλλες λέξεις να πω .
Έτσι όλα αυτά γίναν η αλμύρα
που κρατάω στα μάτια μου .
Καταλαβαίνεις τώρα ;
Καμιά φορά αν χρειαστεί
λέω την ανάγκη μου , αφηρημάδα .
Ξέχνα τα όλα .
Μπες μόνο μέσα μη βραχείς .
Πες ότι φταίω εγώ
μα η μπόρα που θα έρθει δεν είναι καλοκαιρινή
και θα κρατήσει .

Ο Νέος Κιθαρωδός:
3) Ο κανένας - ivikos

Ο Κανένας

Παρατημένη από «πως» κι από «γιατί»
σε διχασμένες εποχές, καημού πελάτες,
φευγάτος έρωτας, καμένο μου χαρτί
κι η καταδίκη μου, να ζω με αυταπάτες.

Σε αντροκρατούμενη νυχτιά ο οβολός
πως να κρατήσει της ζωής την κατρακύλα,
της ξεχασμένης σου Ιθάκης ο γιαλός
ζωσμένος είναι από Χάρυβδη, και Σκύλλα.

Και να το βλέπω το φεγγάρι μου λειψό
και να το βάφω με της νύχτας τους χρωστήρες
τέρμινα χίλια στο νησί, στην Καλυψώ
ποια Πηνελόπη σε ακουμπά, και ποιοι μνηστήρες.

Από την καύτρα του «αγαπώ» είχα καεί
και είχα όνειρο τα μάτια τα γλυκά σου,
μα λειτουργούσαν της αγάπης σου οι ναοί
μ’ έρωτες ξένους, παρτεναίρ  η Ναυσικά σου.

Παρατημένη απ’ ονείρου πινελιές
βορά θηρίου ,μες στο κέντρο της αρένας,
από του Κύκλωπα θα φύγω τις σπηλιές
και θα φωνάξω: «Με αγαπούσε ο Κανένας»

                        9.02.09

Ο Νέος Κιθαρωδός:
4) 28.04 - Neikos

28.04

      Κάποτε ήμουν άνθρωπος, το αναγνωρίζω.
   Σε υμνώ που μου θύμισες εκείνα τα απογεύματα που
                                                  με ντροπή σε κοίταζα.
        Δεν κατάφερα να σου μιλήσω τότε, έτσι θυμάμαι...
      Κάποτε ήμουν άνθρωπος και στην κορυφή μου εκεί ψηλά
          αγνάντευα τον ουρανό που υποκλινόταν στα βουνά.
                           Και με δυο κατοστόκομπα κομποσκοίνια καλούσα δαίμονες τυφλούς.
                            Αλυχτούσαν, μα δε τολμούσαν μπρος μου ν' εμφανιστούν.
     Ίσως γιατί όταν ήμουν άνθρωπος
             προσπέρασα δυο αμαρτήματα βαριά.
                 Δεν σκότωσα και δεν σκοτώθηκα.
           Μόνο με δυο αρπάγες γαντζώθηκα, θρασύς, απ' τα φτερά ενός αγγέλου.
    Τιμωρήθηκα σκληρά, και δεν είμαι άνθρωπος πια.
                               Μπορεί και να μην ήμουν ποτέ.
         Τώρα πια δεν νιώθω,
                         δεν ζω και δεν υπάρχω.
                  Γνωρίζω τα πάντα που έγιναν και όλα όσα θα γίνουν.
          Θυμάμαι πως κάποτε φύτρωσα απ' ένα λάχανο.
                    Ύστερα έπαιξα βιολί
                                και στις δυο μέρες απάνου παντρεύτηκα.
            Εύχομαι να υπήρχα για να μπορώ να μείνω αιώνιος.
           Πλέον δεν αντιλαμβάνομαι την φύση, μα σε υμνώ, όπως παλιά... αρχέτυπα.
                Σε δοξολογώ στο μεταίχμιο της ημέρας με την νύχτα,
                                     στην υπόκλιση της πλάσης μπρος στον θάνατο.
                 Για χιλιάδες χρόνια θυμάμαι, μα δεν μπορώ να αποδείξω
                                                                                    τίποτα...

                                                                                28.04 ...στην κορυφή των καιρών μου.

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων

[#] Επόμενη σελίδα