Εμφάνιση μηνυμάτων
26
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ετερώνυμα
« στις: 12/03/16, 20:37 »
Πολύ καλογραμμένο και σε αρκετά διαφορετικό στυλ. Πολύ καλό.
Το Στέκι των Κιθαρωδών
Αυτή τη στιγμή στο chat: κανένας.
|
||||
| ! No longer available | |
Χιλιάδες σύμβολα μέσα σε ένα βίντεο 5 λεπτών. Διαλέγω δύο. Τουλάχιστον για την αρχή.
Σύμβλο πρώτο:Εκείνη είναι η "Παναγία".
Θα γράψω για εκείνη πολλά. Δεν μπορώ τώρα. Το τραγούδι είναι για εκείνη και εμένα.
Σύμβολο δεύτερο: Η πορεία.
Έρχονται από την Αμαρτία και πάνε στον θάνατο. Σαν όλους εμάς. Εγώ τους πετυχαίνω στον δρόμο, φοβισμένους. Δεν βλέπω ούτε την αμαρτία τους ούτε τον θάνατό τους. Βλέπω τα βήματα που τρέμουν. Βλέπω την μοίρα τους που από θύτες τους κάνει θύματα. Στον δρόμο αυτο είμαστε όλοι ίδιοι.
Σε έναν δρόμο που το πιο όμορφο κακοποιείται και σαπίζει.
(συνεχίζεται όποτε μου έρθει)
42
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Κάρβουνο στα δόντια (Η σιδερένια ψυχή)
« στις: 30/05/15, 16:00 »
Χολιδόχε το σχόλιο σου με έκανε πολύ χαρούμενο!! γενικά -το έχω πει πολλές φορές- τα κομμάτια μου που εγω θεωρώ καλύτερα περνάνε τελείως απαρατήρητα ενώ άλλα που δεν τα έχω σε μεγάλη εκτίμηση παίρνουν κάποια προσοχή..
Επίσης μου άρεσε πολύ το ότι αναφέρθηκες σε δύο κομμάτια που συγγενεύουν.. το δράμα του γέρου που ακούει στην αυλή του Κουμπλάι Χαν τις ιστορίες του Μάρκο Πόλο είναι πως ενώ έχει και αυτός μια "σιδερένια ψυχή" δεν έφυγε ποτέ του μακριά από τον αφέντη του και την ασφάλεια της αυλής του.
Σε κάποιο άλλο σύμπαν ο γέρος θα μπορούσε να γράψει ο ίδιος το κομμάτι "σιδερένια ψυχή" βλέπεις..
Thank you
Επίσης μου άρεσε πολύ το ότι αναφέρθηκες σε δύο κομμάτια που συγγενεύουν.. το δράμα του γέρου που ακούει στην αυλή του Κουμπλάι Χαν τις ιστορίες του Μάρκο Πόλο είναι πως ενώ έχει και αυτός μια "σιδερένια ψυχή" δεν έφυγε ποτέ του μακριά από τον αφέντη του και την ασφάλεια της αυλής του.
Σε κάποιο άλλο σύμπαν ο γέρος θα μπορούσε να γράψει ο ίδιος το κομμάτι "σιδερένια ψυχή" βλέπεις..
Thank you
43
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ακομα σ αγαπω
« στις: 26/05/15, 21:07 »
Έγώ διαφωνώ, δε θέλει πιο περίτεχνα λόγια ούτε να προσθέσεις τίποτα. Αντιθέτως θα έλεγα να αφαρέσεις.
Παρακάτω έχω πάρει το έργo σου και απλά έχω σβήσει κάποιες λέξεις. Από τον τρόπο που γράφεις (και κυρίως το θέμα του ποιήματός σου) συμπεραίνω πως είσαι πολύ νέα. Συνέχισε να γράφεις και αν θες να ακούσεις την δική μου γνώμη.. γράφε όσο πιο απλά μπορεις..
παραθέτω το πόνημα σου:p
Λαθος εκτιμηση.
Βλεμματα κενα,
λογια ψευτικα και ολα αυτα
που ονομαζουμε ¨αγαπη".
Οι τιτλοι του τελους επεσαν
και εμεις,
χαμενοι από αυτό παιχνιδι
γιατί
σε καθε μας βλεμμα,
δικαιολογία.
Παρακάτω έχω πάρει το έργo σου και απλά έχω σβήσει κάποιες λέξεις. Από τον τρόπο που γράφεις (και κυρίως το θέμα του ποιήματός σου) συμπεραίνω πως είσαι πολύ νέα. Συνέχισε να γράφεις και αν θες να ακούσεις την δική μου γνώμη.. γράφε όσο πιο απλά μπορεις..
παραθέτω το πόνημα σου:p
Λαθος εκτιμηση.
Βλεμματα κενα,
λογια ψευτικα και ολα αυτα
που ονομαζουμε ¨αγαπη".
Οι τιτλοι του τελους επεσαν
και εμεις,
χαμενοι από αυτό παιχνιδι
γιατί
σε καθε μας βλεμμα,
δικαιολογία.
44
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Άγνωστο (απόπειρα γραφής)
« στις: 24/05/15, 21:32 »
Γενικά σαν αφήγηση μου άρεσε. Μου άρεσαν ιδιαίτερα κάποια σημεία που η πολκή κυλούσε πιο απλά είχε μια αμεσότητα.. μου αρεσουν οι ιστορίες που δίνονται "προφορικά"... Θα μου άρεσε περισσότερο αν:
- δεν γινόταν άμεσα αναφορά σε ιδέες όπως η ζωή κει ο χρόνος. για παράδειγμα θα μπορούσε να είναι εκείνη ή η γυναίκα και ο γέρος.
- σε κάποια σημεία υπάρχουν σκηνές κλισέ (πχ "Στη πορεία της είχε συντρόφους τον ήλιο, τη σελήνη, τη δροσιά της θάλασσας και τα αναμμένα τζάκια των σπιτιών")
Θα σου πρότεινα το εξής πείραμα:
κράτησε την ιστορία αλλά κάντε ην ρεαλιστική και απλή. Λιτή, κόβοντας τα επίθετα, τις λυρικές αναφορές κάνοντας πιο γρήγορο τον ρυθμό. Το αποτέλεσμα θα είναι νομίζω πάρα πολύ ενδιαφέρον.
- δεν γινόταν άμεσα αναφορά σε ιδέες όπως η ζωή κει ο χρόνος. για παράδειγμα θα μπορούσε να είναι εκείνη ή η γυναίκα και ο γέρος.
- σε κάποια σημεία υπάρχουν σκηνές κλισέ (πχ "Στη πορεία της είχε συντρόφους τον ήλιο, τη σελήνη, τη δροσιά της θάλασσας και τα αναμμένα τζάκια των σπιτιών")
Θα σου πρότεινα το εξής πείραμα:
κράτησε την ιστορία αλλά κάντε ην ρεαλιστική και απλή. Λιτή, κόβοντας τα επίθετα, τις λυρικές αναφορές κάνοντας πιο γρήγορο τον ρυθμό. Το αποτέλεσμα θα είναι νομίζω πάρα πολύ ενδιαφέρον.
45
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Κανόνας
« στις: 24/05/15, 20:30 »
Σβησμένες μορφές πια,
εικόνες
σχεδόν ιερές
στον Γνώριμο Χώρο.
Κανείς να μην μπει εκεί που θυμάσαι.
Η αιώνια ζωή περνά
μέσα από την λατρεία λεπτών περιγραμμάτων
που σημαίνουν πολλά
μα μένουν ώς μόνον
βυζαντινές παραστάσεις σε μια εκκλησία
παραδομένη στα χέρια βαρβάρων.
Την λήθη.
εικόνες
σχεδόν ιερές
στον Γνώριμο Χώρο.
Κανείς να μην μπει εκεί που θυμάσαι.
Η αιώνια ζωή περνά
μέσα από την λατρεία λεπτών περιγραμμάτων
που σημαίνουν πολλά
μα μένουν ώς μόνον
βυζαντινές παραστάσεις σε μια εκκλησία
παραδομένη στα χέρια βαρβάρων.
Την λήθη.
46
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Doppler
« στις: 10/01/15, 20:19 »με τραβήξανε μέσα σε ένα χριστοθγενιάτικο δέντρο,
με δέσανε και διασχίσαμε τρέχοντας σαν κηνυγημένοι
την άδεια λεοφώρο.Μια σηρήνα τραγουδουσε
για εμας και ο εξωγήινος που καθότανε δίπλα μου
ψυθίρισε με κακία στο αυτί:
"Ακουσε αυτό τον ήχο καλά. Δεν το έχεις ακούσει έτσι ξανά...ε? ποτέ ξανά..ε..?
ποτέ αληθινά.
Είναι που αυτή την φορά μιλάει για εσένα...
Φαινόμενο doppler μαλ**α..
Το Φαινόμενο doppler...θυμάσαι"
Ποντίκια κάλυπταν το σώμα που κοιμόταν
μέσα στην κούνια του αγγαλιά μ 'εναν μπαλτά
τόσο μωρό κι όμως η π...α του καιγόταν
όταν στη ρόγα σου το έφερναν μπροστά
σάρκα ανθρώπινη, βαριά μαγειρεμένη
ζελέ στο πιάτο καναβούρι και μυαλά
γρια μαγέιρισα σερβίρει θυμωμενη
τριάντα έφτασε κι ακόμα δεν μιλά!
Βία στη βία, μια παδεία πειθαρχήμένη
ψάξε το νόημα στο ράσο του παπά
λιβάνη κάπνιζε μια κάνη κι αν θιγμένη
τα ποδια άνοιγε σε όποιον την χτυπά.
Είδα τα όνειρα στα μάτια που κοιτούσαν
μέσα στην κάψουλα το πτώμα που περνά
χιλιάδες τέρατα τριγύρω μου ζητούσαν
την ολοκλήρωση στο πνεύμα που γερνά.
Και είναι πια σίγουρο, είναι σίγουρο πως η σειρήνα αυτή τραγουδάει για εμένα... γύρισα και ξέρασα χάπια και παστικό φαγητό στην μοκέτα. Το διαμέρισμα τιναζόταν σε κάθε λακούβα και εκέινη πλησίαζε ερεθισμένη τράβωντας το φίμωτρο
και γριλίζοντας. Ο εξωγήινος μας κοιτουσε και την έπαιζε.
Άναψε το φως! Άναψε το φως που**να!
Άναψε το φως!!
Ένιωσα όλο το βάρος μου στις αμυγδαλές, πόνο και να μην έχω αέρα.Να μην έχω αέρα... Πνευμόνια γεμάτα σκόνη και χόρτα. Γεμάτα χαρτιά, συρμάτινα δίχτυα και σαν τοπία ξεχασμένα. γεμάτα καπνό και μπισκότα.
Ξηρά λιβάδια πια με σπίτια ερηπωμένα
γυρίζω σκάβωντας πηγάδια για να βρω
μνημεία μαρμάρινα, πεδία στειχειωμένα
αίμα και σάρκα για να φάω και να πιω
κι αν το οξυγώνο που μου μένει τοσό λίγο
μέσα στην κάψουλα αρκεί και για τους δυο
έχω δυο σφαίρες στην θαλάμη και πριν φύγω
θα στις φυτέψω μια μια στον λαιμό.
Να ξεδιψάσουνε παιδάκια διψασμένα
απ'τα ποτάμια που στα στήθη σου κυλάν -
κόκκινα είναι! και εκείνα που πρησμένα
από την πείνα τους ξεχάσαν να μασάν
μαύρα θα γίνουνε πουλιά και μαύρα δάση
φίδια που βίαια στον κόλπο σου ζητούν
μια μήτρα απόκρυμνη που σκιές έχει ξεβράσει
μέσα στην κόλαση που κλήρωσε να ζουν.
Ο αέρα μπούκαρε μέσα από τα ματωμένα μου ρουθούνια και όπως με έσπρωχναν με βία στο πάτωμα ένοιωσα το άδειο στομάχι να γεμίζει και αντανακλαστικά
ξέρασα ξανά βγάζοντας αίμα και σοκολάτα ανακατεμένη με σκατά και φάρμακα. Κάποιος με κώτσησε δυνατά και ένοισω να τρυπάνε οι κόρες των ματιών μου από ένα εκτυφλωτικό κίτρινο φως στις άκρες του οποίου έλιωναν οι μορφές των αδερφών και των Πατέρων μου.
Η σειρήνα στρίγγλιζε γνώριμα αι ανακουφισμένος άφησα στο παντελόνι ότι είχε απομείνει από την τελευταία μου επιθυμία: να φάω.
Δεν ήμουν εγώ. Δίπλα μου μαζεύαν ένα πτώμα και αφού μ βοήθησαν να σηκωθώ,
ανακουφισμένος κατούρησα πάνω του και έφυγα γελώντας δυνατά.
Με τους πατέρς και τους αδρφούς μου. Πνιγμός εικονικός.
Δεν ήταν για εμένα.
Όχι.
Όχι αυτή την φορά.
"Αρκει η φωνη της
να κανει του Κοσμου
απεραντους δρομους
σαν φυλλα
να τρεμουν.
ΠΙΣΤΗ και
ΥΠΟΤΑΓΗ."
υ.γ1 κρατάω την (αν)ορθογραφία και την στίξη από το προτότυπο αν δεν σας πειράζει..
υ.γ2 οι τελευταιοι στίχοι είναι από το "για Εκείνη" που έγραψα πριν περίπου 8 χρόνια. Αυτούσιοι οι ίδιοι στίχοι υπάρχουν το "queen attractor" και το "ο φυλακισμένος των χρόνων". Τα παραπάνω κείμενα (και πολλά ακόμη όπως και το "Doppler") είναι όλα "για Εκείνη".
47
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ρεφρέν για ένα μπιζέλι
« στις: 11/11/14, 22:35 »
Πολύ ωραίο Πέτρο και στο κλίμα των στίχων.. Σε ευχαριστώ πολύ!!
48
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ρεφρέν για ένα μπιζέλι
« στις: 03/11/14, 21:40 »
ευχαριστώ για τον χρόνο σου Πέτρο 
Χολιδόχε.. χορευουμε..?
https://www.youtube.com/watch?v=L-XwrAjHODM
Χολιδόχε.. χορευουμε..?
https://www.youtube.com/watch?v=L-XwrAjHODM
49
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Αθηναικός μύθος.
« στις: 02/11/14, 17:44 »
Έχουν φωνή οι φυλακές,
τραγούδι τα ποτάμια.
Τα σπίτια πόρτες μυστικές
κι ο έρωτας πλοκάμια.
Όσοι χαθήκαν στα βουνά
ή ζουν στο μαύρο χώμα
σκιές στου μύθου τη σπηλιά
η ιδέα από σώμα.
Την ηρεμία τα θεριά
την βρίσκουνε στην πέτρα-
τόσο ψυχή να μη χωρά
πηγάδι δύο μέτρα.
Ξοπίσω τρέχει συννεφιά,
στεγνές οι καμινάδες
μένει του κόσμου η ρετσινιά
κι ο πόνος στις μανάδες.
Μία φωνή οι φυλακές,
ακούς μες στα σχολεία
στων στρατοπέδων τις βολές
και στα νοσοκομεία.
τραγούδι τα ποτάμια.
Τα σπίτια πόρτες μυστικές
κι ο έρωτας πλοκάμια.
Όσοι χαθήκαν στα βουνά
ή ζουν στο μαύρο χώμα
σκιές στου μύθου τη σπηλιά
η ιδέα από σώμα.
Την ηρεμία τα θεριά
την βρίσκουνε στην πέτρα-
τόσο ψυχή να μη χωρά
πηγάδι δύο μέτρα.
Ξοπίσω τρέχει συννεφιά,
στεγνές οι καμινάδες
μένει του κόσμου η ρετσινιά
κι ο πόνος στις μανάδες.
Μία φωνή οι φυλακές,
ακούς μες στα σχολεία
στων στρατοπέδων τις βολές
και στα νοσοκομεία.
50
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ρεφρέν για ένα μπιζέλι
« στις: 01/11/14, 18:07 »
Σε φίλους αφιερωμένο,
γραμμένο για εκείνους που γνωρίζουν καλύτερα αυτό που θα γινόμουν
παρά τελικά εκείνο που είμαι.
Τραγούδι απο κιθάρα
παραγωγής μαζικής, εμφάνισης κοινής
μα φωνής
που μιλάει μονάχα σε εμένα.
Κομμάτια έκφρασης πολιτικής σε δωμάτιο εφηβικό
που γυρίζω τα σάββατα. Όταν βραδιάζει.
Και βυθίζομαι στο παρελθόν μου.
Αντικειμενοστρεφής προγραμματισμός, συμπλέγματα πλατωνικά
ατέρμονες λούπες
και εφαρμοσμένες πιθανότητες
με άσπρα μαλλιά.
Μπροστά στον καθρέφτη.
Το ρεφρέν για ένα μπιζέλι.
Μες στο πιάτο το μπιζέλι
σε χορό μοναχικό
με κρασί από τ' αμπέλι
ένα φίλτρο μαγικό
σε μιαν νάρκη αφημένο
δεν σταμάταγε ποτέ
όταν άκουγε να παίζω
το επόμενο ρεφρέν:
Άσπρο, ολόλευκο παρόν μου,
κρύο σπίτι, αδειανό
άφησα τον εαυτό μου
σε έναν τόπο μακρινό.
Μια κοπέλα μαυρομάλλα
και γεννέθλιων γλυκά,
μαυροδάφνη μια μπουκάλα
και τραγούδια ιταλικά"
Το κακόμοιρο μπιζέλι,
πως τα φέραν οι καιροί
δεν γουστάρει τους μεζέδες
κι όταν λείπω απορεί.
Ποιός το πιάτο, ποιός το ντέφι
ποιός θα σέρνει τον χορό
και ποιό χέρι το ντουφέκι
θα κρατάει αν όχι εγώ?
Το κακόμοιρο μπιζέλι,
πως τα φέραν οι καιροί
τώρα ζει σε ένα πιάτο
και να φύγει δεν μπορεί.
γραμμένο για εκείνους που γνωρίζουν καλύτερα αυτό που θα γινόμουν
παρά τελικά εκείνο που είμαι.
Τραγούδι απο κιθάρα
παραγωγής μαζικής, εμφάνισης κοινής
μα φωνής
που μιλάει μονάχα σε εμένα.
Κομμάτια έκφρασης πολιτικής σε δωμάτιο εφηβικό
που γυρίζω τα σάββατα. Όταν βραδιάζει.
Και βυθίζομαι στο παρελθόν μου.
Αντικειμενοστρεφής προγραμματισμός, συμπλέγματα πλατωνικά
ατέρμονες λούπες
και εφαρμοσμένες πιθανότητες
με άσπρα μαλλιά.
Μπροστά στον καθρέφτη.
Το ρεφρέν για ένα μπιζέλι.
Μες στο πιάτο το μπιζέλι
σε χορό μοναχικό
με κρασί από τ' αμπέλι
ένα φίλτρο μαγικό
σε μιαν νάρκη αφημένο
δεν σταμάταγε ποτέ
όταν άκουγε να παίζω
το επόμενο ρεφρέν:
Άσπρο, ολόλευκο παρόν μου,
κρύο σπίτι, αδειανό
άφησα τον εαυτό μου
σε έναν τόπο μακρινό.
Μια κοπέλα μαυρομάλλα
και γεννέθλιων γλυκά,
μαυροδάφνη μια μπουκάλα
και τραγούδια ιταλικά"
Το κακόμοιρο μπιζέλι,
πως τα φέραν οι καιροί
δεν γουστάρει τους μεζέδες
κι όταν λείπω απορεί.
Ποιός το πιάτο, ποιός το ντέφι
ποιός θα σέρνει τον χορό
και ποιό χέρι το ντουφέκι
θα κρατάει αν όχι εγώ?
Το κακόμοιρο μπιζέλι,
πως τα φέραν οι καιροί
τώρα ζει σε ένα πιάτο
και να φύγει δεν μπορεί.