Προσευχή με παραισθήσεις

[Gus Riskas]

Τα άπειρα τα χρώματα, τα κόκκινα τραγούδια
να τα έπλαθα απ την  αρχή, χωρίς να ρέει ο χρόνος
Να στα ‘δινα να σε ‘ντυνα να σου ‘δινα και μένα.
Μικρό μπαλωματάκι να γινόμουν στην ψυχή σου.

Να ήμουν στο ξεκίνημα προτού αρχίσει ο πόνος.
Ιδέα να ‘μουν άφθαρτη και να ‘μουν αύρα αόρατη.
Να πέταγα στο άπειρο προτού να γίνει χρόνος.
Τα αστέρια όλα να βάφτιζα με δάκρυα των ματιών σου.

Να γνώριζα το σώμα σου προτού εσύ υπάρξεις.
Να βάδιζα στον κόσμο σου προτού εσύ τον φτιάξεις.
Να ήμουν φως αθάνατο και να ‘καιγα τον ήλιο
και την φωτιά του ας χάριζα για ελπίδα στην ψυχή σου.
 
Κι αφού περνούσαν αιώνες και στη γη ξαναγεννιόσουν,
Να έκλεινα τα μάτια μου και όλα να ξανάρχιζαν.
Ο χρόνος να θυμότανε να ρέει όπως πρώτα,
ξανά να ανατρίχιαζα στο πρώτο σου το βλέμμα.

Με την σοφία των θεών απ το μακρύ ταξίδι,
το είναι σου να κέρδιζα με πόνο και με πάθος.
Τον έρωτα να σου ‘δινα ντυμένο με αγκάθια,
σαν λουλουδάκι αμάραντο να τον κρατήσεις μέσα σου.

Κι αφού μ’ ερωτευόσουν και γινόμουνα δικός σου,
Με το φιλί σου φυλαχτό να έφευγα απ τον κόσμο.
Για πάντα πια να πέθαινα έχοντας πιάσει το όνειρο.
Για πάντα πια να πέθαινα χαμένος στο όνομά σου.