Αν θελήσεις... Άσματα ηθικά, πειραστικά

[papous]

Άχρονος είναι ο χρόνος μου ποτέ μου δεν γεννήθηκα
σ' άυλη ύλη ξαφνικά από βλήτο μεταβλήθηκα.
Έχω μια άκαρδη καρδιά στην άψυχη ψυχή μου
στα άφωνα φωνητικά μετρώ την αντοχή μου.

Τ' αεροπλάνα μου εγώ τα κάνω εροπλάνα
τ' αστέρια μου είναι στέρια, τα μάτια σου τα πλάνα.
Τις αντιφάσεις μονομιάς βαφτίζω αντιθέσεις
κι εσένα πάω άπαιχτε γιατί πολύ μ' αρέσεις!

[papous]

Ηρεμία. Προσμένοντας την καταιγίδα. Παράξενος τόπος, παράξενο χέρι που γράφει, παράξενη φάση.

Την ιστορία μου την άρχισα ελπιδοφόρα, μα την τελειώνω με τις χειρότερες προοπτικές. Κεκτημένα λάθη που οφείλονται σε υπερβολική συμβατική γνώση, γνώση του τρόπου του σκέπτεσθαι, που τελικά καταντά σε άγνοια. Προτιμότερο να αγνοείς τους λογικούς κανόνες και να αντιδράς με το συναίσθημα?

θάθελα να 'χα ένα όνειρο, άπιαστο, να προσπαθώ. Αποτελματωμένος δεν μπορώ να πετάξω παρά μόνο στον άλλο κόσμο. Ακόμα και η θλίψη δεν είναι πλέον τροφή για μένα. Ζω σ' ένα κυκεώνα ηρεμίας. Μια γαλήνια καταιγίδα. Παραστάσεις και εικόνες που δεν ζω αλλά παρακολουθώ με το βλέμμα κάποιου ξένου.
Εικόνες που προσπερνούνε και χάνονται, φτιαγμένες λες από κάποιον άγνωστο. Μια γλυκιά ανάμνηση του τέλους. Ένας λήθαργος.

Ποιά είναι η τελολογική σημασία της ύπαρξης? Είναι τρομερό να μην έχεις κάποιον άνθρωπο να εμπιστευθείς όταν δεν μπορείς να γράψεις. Πιθανόν να αποτυπώνω τις σκέψεις μου για να εμπιστευθώ τον εαυτό μου στο μέλλον. Αν δεν έχεις αναμνήσεις δεν έχεις και ιστορία. Είναι η τρομερή αίσθηση ότι χάνεις τον παλιό τον χρόνο σου. Προσπαθείς να ξαναχτίσεις ότι έχασες σκαλί - σκαλί.

Η ποίηση είναι σαν μια ξένη γλώσσα. Όλοι αισθάνονται και αντιδρούν, μα ο ποιητής μόνο έχει τον τρόπο να τα συνταιριάζει σε προτάσεις.


Μικρές παγερές μελωδίες
Μικρές χαρές
Και λύτρωση.

Νιώθω σαν ζώο που περπατά
άδειος
λιωμένος.
Νικημένος απ' την ερημιά μου.

Πόσο μου λείπει ένα σπίτι με θέα.....

Τουλάχιστον τεχνογνωστικά προσαρμοζόμενος μπορεί να ανακτήσω κάτι απ' τις παλιές αξίες.

Πρέπει να πάρω μια κιθάρα.....
Τα ροζ τα φύλλα
και ο καπνός στο στόμα.
Στην καμαρούλα που έβλεπε στην θάλασσα
Όταν έβρεχε
μετρούσε τον καπνό
καθώς περίσσευε
και καταχτούσε τον ορίζοντα
Στην οροφή της πίστης

Λησμονημένες οι χαρές
οι συντροφιές οι άχαρες
Κι αυτός μονάχος του κοιτούσε και χαιρόταν.


Η ώρα της δημιουργίας έφτασε. Μα πως να δημιουργήσεις χωρίς υλικό?

[kuiper]

Αγαπητέ papous

Με συγκίνησαν τα παραπάνω λόγια σου και σου το λέω με ειλικρίνεια, αν πραγματικά μέσα από την εμπειρία της ποίησης αγκαλιάζεις μια πραγματικότητα (δική σου)

Τα παρακάτω στιχάκια γράφτηκαν τώρα και επομένως πρόχειρα – άτεχνα, γι’ αυτό αυτή τη φορά αν θέλεις ας μείνουν χωρίς βαθμό.

Καλή σου μέρα.


              Φίλε παλιέ.

Φίλε παλιέ.
που ν’ άσε φίλε της αλάνας
σ’ αναζητώ στο παρελθόν
στο τελευταίο το φιλί της μάνας.

Του χρόνου ο πόλεμος βαρύς
να τον νικήσεις πως μπορείς
με άδεια τη φαρέτρα
και της σφεντόνας της παλιάς
ασήκωτη κι’ η πέτρα.

Βουβά τα δάκρυα βροχή
τ’ απομεινάρια στη ψυχή
σταλαγματιές στα λασπονέρια
κομματιασμένα όνειρα
και οι γραμμές στα χέρια.

Φαρμάκι μαύρο η μοναξιά
σβησμένα όνειρα του Μάι
από το μπρούσκο το κρασί
μια ρουφηξιά
κι’ αργοχτυπάει η καρδιά
χωρίς φτερά που πάει.

Στον καλπασμό της καταιγίδας
μες στο σκοτάδι φως αχτίδας;
δυσκολοδιάβαστο χαρτί
είναι το πως και το γιατί.

Λες και δεν πέρασαν τα χρόνια
λες και δεν ήρθαν ποτέ χιόνια
λες και το σήμερα είναι χθες
λες κι’ η ζωή’ ήταν διακοπές.

Φίλε παλιέ όταν βρεθείς
πέρα’ απ’ τα σύνορα της γης
και τις παλιές αγάπες ξαναβρείς
τότε και πάλι απ’ την αρχή
βίρα τις άγκυρες θα πεις.




 
   

[papous]

"και πάλι απ' την αρχή βίρα τις άγκυρες... " Έτσι είναι justin. Όπως κάθε ποιητής έχεις αναπτυγμένη την προφητική ικανότητα.

Πότε βαθμολόγησα κάποιον για να αρχίσω από έναν αδελφό?

Πραγματικά φίλε μου χαίρομαι αν κατάφερα να κοινωνήσω την εξίσου μεγάλη συγκίνηση που με οδήγησε σ' αυτούς τους στίχους.

[MISTREATED]

Αγαπητέ papou, συνολικά γιά όσα δικά σου έχω διαβάσει μόνο συγχαρητήρια μπορώ να σου δώσω. Στοχαστικά γραμμένα με κοινωνική δομή αλλά και ευαισθησίες πολλές. Μπράβο, γράφε για μας που τα διαβάζουμε και τα χαιρόμαστε.

[papous]

Πόσοι είσαστε? Επιτέλους απέκτησα κοινό.....


Ζητείται ελπίς
Δέκα αιτίες στην σειρά, μα ο λογισμός αντάρτης
"εις οιωνός άριστος, αμύνεσθε περί......" πάρτης

[MISTREATED]

Πόσοι είσαστε? Επιτέλους απέκτησα κοινό.....


Ζητείται ελπίς
Δέκα αιτίες στην σειρά, μα ο λογισμός αντάρτης
"εις οιωνός άριστος, αμύνεσθε περί......" πάρτης
[/quμote]

Φαίνεται ότι είμαστε πολλοί, αλλά και λίγοι να είμαστε δεν αλλάζει τίποτε. Το όμορφο παραμένει όμορφο...

[papous]

Παράπονο εννιάχρονου. Το παρουσιάζω όπως μου παραδόθηκε, χωρίς σχόλια και διορθώσεις.   


      Το χαμόγελο


Ένα χαμόγελο για μια φωτογραφία
-ελάτε χαμογελάστε παρακαλώ!
ένα χαμόγελο δεν είναι αμαρτία
στο κάτω-κάτω ας πάει στο καλό.

Ένα χαμόγελο είν' η ζωή μας μόνο
για μια φωτογραφία που πάει πέρασε
μία χαρά σ' ένα πέλαγος από πόνο
να το θυμάται ο γέρος. Παλιά γέλασε...

Και να του λένε τα εγγονάκια
βλέποντας την φωτογραφία
με τα ωραία τους χειλάκια
γεμάτα αγνότητα όχι κακία.

Παππού εκείνο τον καιρό το βλέπω πως γελάσατε
Γιαγιά τα χρόνια τα παλιά δεν φαντάζομαι να κλάψατε.

Δάκρυα τρέχουν απ' του παππού το πορτοφόλι
δάκρυα τρέχουν στης γιαγιάς του τα γυαλιά
που δεν εφτιάξανε την κοινωνία οι δόλιοι
για να περάσουν τα παιδιά τους πιο καλά.

[argentina]

καλοοο!

[MISTREATED]

papous , δεν είναι αληθινό; Εμείς της κάποιας ηλικίας δεν παρατηρούμε ότι χάνεται σιγά σιγά το χαμόγελο το αληθινο απο τα χείλη των ανθρώπων; Χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν βλέπω ότι το χαμόγελο μαζί με την 'καλημέρα' έγινε πολύ ακριβό για την σημερινή κοινωνία. Πόσο μάλλον για τα μάτια ενός εννιάχρονου παιδιού.

[kuiper]

Λάθος δικό μου. Συγνώμη.

[papous]

MISTREATED, πάντα το χαμόγελο ήταν ακριβό, παλιότερα ίσως και ακριβότερο, αν σκεφτείς ότι αυτά τα στιχάκια γράφτηκαν πριν από 40 χρόνια περίπου.

justin, και νομίζεις πως με ένα απλό συγγνώμη ξεμπλέκεις? Είσαι πολύ γελασμένος φίλε μου. Χρειάζονται πολύ περισσότερα...



Συγγνώμη που γεννήθηκα
συγγνώμη που αναπνέω
και αν στενοχωρήθηκα
τραβάτε με κι ας κλαίω.

Συγγνώμη που σας έγραψα
δυό τριά καυτά στιχάκια
το βλέπετε, τα έκαψα
σέρτικα τσιγαράκια.

Συγνώμη κι αν σας ζήτησα
κάποτε μια συγγνώμη
μαύρ' η καρδιά μου γύφτισα
δική δεν έχει γνώμη......

[kuiper]

Ο Εγγονός μου βρήκε ανοιχτό τον υπολογιστή μου στη σελίδα αυτή και κατέβασε κατά λάθος μια παράθεση που πιστεύω πως είχες δει. Την έσβησα λοιπόν και σου ζήτησα συγνώμη, γιατί άλλο θα μπορούσα να ζητήσω συγνώμη;
και γιατί είμαι γελασμένος; και από τι να ξεμπλέξω; Έχεις κάτι μαζί μου που εγώ δεν ξέρω; Εάν ναι στείλε μου π.μ. και θα σου απαντήσω με ειλικρίνεια.
Καλή σου μέρα.

[papous]

Πω, πω, πω! justin, πως αρπάζεσαι έτσι? Ένα αστείο έκανα βρε παιδάκι μου, γι' αυτό έβαλα και το σηματάκι δίπλα, να μην παρεξηγηθείς.

Όσο για μένα νομίζω πως έχεις καταλάβει ότι δεν χρειάζομαι ιδιωτικότητα για να μιλήσω με ειλικρίνεια. Μιλώ ειλικρινώς και δημοσίως. Είμαι ακριβώς αυτός που δείχνω, χωρίς μάσκες και πολλαπλές προσωπικότητες.

[kuiper]

Αν και η λέξη ιδιωτικότητα μου είναι άγνωστη καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις. Το ότι είσαι αυτός ακριβώς που δείχνεις κι’ αυτό επίσης
γνωστό. 

Νομίζω πως καταλαβαινόμαστε για να χρησιμοποιήσω κι’ εγώ μια άλλη λέξη. 

Επί τη ευκαιρία χάνεις τίποτα να μου στείλεις κάποιο π.μ. ;

[papous]

Όχι, δεν χάνω τίποτες, αλλά είναι ότι....................... η συντομογραφία π.μ. μου είναι άγνωστη!

Για την ακρίβεια, το μόνο ΠιΜι που γνωρίζω είναι η συντομογραφία του Πριζινίκ Μαρινόπουλου. Θυμάμαι το παλιό διαφημιστικό τραγουδάκι:

"Είμαι ο, είμαι ο, είμαι ο ΠιΜι
ο ΠιΜι, ο ΠιΜι, ο ΠιΜι με την δραχμή
τα ξεπουλάω στην πιο φτηνή τιμή"

Αλλά νομίζω ότι αυτή η εταιρεία έχει κλείσει πια.

Edit: Αν και........ εφόσον η λέξη "ιδιωτικότητα" σου είναι άγνωστη, μπορείς να μου στείλεις ένα e-mail έτσι δεν είναι? Γιατί να βαυκαλιζόμαστε?

[x-versous]

Άντε και μου είχαν λείψει τελευταία αυτά
παππούς vs justin  
πλακά κάνω  0:)τα σέβη μου και στους δυό σας .

[papous]

Δεκτή η πλάκα, κι εμείς πλάκα κάνουμε. Έγινε ακριβό το χαμόγελο μην ασκούμε πληθωριστικές πιέσεις και στο γέλιο!



Παις τις ανευρίσκει εις λάκκον εν μικρόν μέλανα δάκον
και στον δικαστή υπάγει εκουσίως ή/και άκων.
-Κύριε δικαστά επείγει, ρούφηξε 'λιές ένα πάκον
κι υπολείπονται, ως εκ τούτου δεν μπορώ να φτιάξω ντάκον
τον οδήγησα δεμένον οπισθάγκωνα εις τον σάκον
δι' απόφασιν ηλειμένην. Ποιήστε τον πλέον ράκον*.

Κι ο σοφός κριτής των πάντων, των εξύπνων και των βλάκων
στεντορίως ανακράζει: "κλείστε τον ευθύς στον λάκκον".


*ποιητική αδεία ή αηδία, όπως προτιμάτε δεν θα τα χαλάσουμε...



Πρόσθετα στοιχεία για την καλύτερη κατανόηση του ποιήματος: Ο βιολογικός κύκλος του δάκου περιλαμβάνει επώαση την άνοιξη, καλοκαιρινή ζωή και βάτεμα, τοποθέτηση του αυγού στον καρπό της ελιάς, πτώση του καρπού και θάψιμό του στην γη και τανάπαλιν.

Βέβαια το νόημα είναι πιο βαθύ απ' όσο ένας λάκκος σ' ένα χωράφι ακόμη και σε μια φάβα και αντανακλά την εξαιρετικό τρόπο σκέψης του ποιητή

[kuiper]

o.k.  λοιπόν ποιητά μου, τώρα που ανακάλυψα ο μ..... πως όταν συνδεθείς βλέπεις και χωρίς γυαλιά το e-mail, θα πάρεις σύντομα γράμμα μου.

Καλό σου βράδυ.

[papous]

Τα ρούχα μου βάζω παπούτσια στενά
εκφράσεις αλλάζω στα σκοτεινά
μπροστά στον καθρέφτη, κρυμμένη ντροπή
ας δούμε τώρα κι ο κόσμος τι θα πει!

R: Γεια γεια γεια γεια (ρούϊ) γεια μου γεια νι γεια
Γεια γεια που που τσα τσα που τσα γεια (ρούϊ ρούϊ)
Πα τσα μου του ρου του ρου του του τζαμ
Γεια γεια γεια γεια γεια ρούϊ ρούϊ γεια.

Ιδέες αραδιάζω στίχους στην σειρά
τις λέξεις που αλλάζω ριχνω στην πυρά
κι αφού καταλήξω στου νου την ροπή...
ας δούμε τώρα κι ο κόσμος τι θα πει!

R

Γλυκιές μελωδίες και λόγια μεστά
λιτές συγχορδίες τα χέρια ζεστά
στου έρωτ' αφήνομαι την προτροπή
μ' ας δούμε τώρα κι ο κόσμος τι θα πει!

R

Ψυχές θαραλέες που η αλήθεια δονεί
λευκές συνειδήσεις καρδιά που πονεί
σε τούτους στηρίζομαι για προκοπή
χέστηκα φίλε ο κόσμος τι θα πει!!!

[x-versous]

Ψυχές θαραλέες που η αλήθεια δονεί
λευκές συνειδήσεις καρδιά που πονεί
σε τούτους στηρίζομαι για προκοπή
χέστηκα φίλε ο κόσμος τι θα πει!!!

Αυτό το τελευταίο είναι η βασική αρχή της ζωής μου και τελικά έτσι δεν θα έπρεπε να είναι για όλους μας ;

[papous]

Τι να σου πω φίλε μου... Δεν γνωρίζω τι πρέπει να κάνει κανείς άλλος εκτός απ' τον εαυτό μου.
Η μεγαλύτερη προσωπική μου ξεφτίλα, απ' την οποία προκύπτει και η βασική μου αρχή το κυρίαρχο "πρέπει" μου δηλ, είναι η αυτοαναίρεση.



Συμβολικός λόγος μπορεί να εμπεριέχεται και σ' ένα πεζογράφημα ενώ δεν είναι ίδιον της ποιήσεως αλλά της ανθρώπινης φύσης. Κλασσικό παράδειγμα τα παραμύθια. Ένα τέτοιο παραμυθάκι έφτιαξα για τα παιδιά μου. Η ιστορία, περιληπτικά, είναι τούτη:

Ο Κράτος ένας μεγάλος γαιοκτήμονας έχει ένα υπέροχο κήπο εγκαταστημένο σ' ένα βουνό. Ο κήπος ποτίζεται από μια λίμνη μέσω ενός συστήματος ενεργητικής αδρεύσεως. Κάποτε ο Κράτος μεγαλώνει και βάζει έναν φίλο του τον Λέφτερο να του προσέχει τον κήπο. Ο Λέφτερος στην αρχή φροντίζει τον κήπο με το σύστημα του αφεντικού του αργότερα όμως σκέφτεται ότι αντί να κουράζεται και να ξοδεύει ενέργεια για το πότισμα την οποία θα μπορούσε να την αποδώσει αλλού να φτιάξει μια δεξαμενή στην οποία να αποθηκεύει το νερό και όταν αυτό φτάσει στο επίπεδο όλων των φυτών αυτά να ποτίζονται παθητικά με μια αέναη ισορροπία. Αρχίζει λοιπόν το χτίσιμο της δεξαμενης εκτρέποντας συγχρόνως την ροή του ποταμού από την λίμνη στην δεξαμενή.

Η θέλησή του όμως να μαζέψει όλο και περισσότερο νερό πιο γρήγορα εξελίσεται σε μανία, ασχολείται μόνο με την κατασκευή της δεξαμενής και την συσώρευση νερού και ξεχνάει τον κήπο. Όσα φυτά ήταν κοντά στην δεξαμενή και τα εξυπηρετούσε η υδροστατική πίεση ποτίζονταν τα άλλα ή αργοπέθαιναν ξεχασμένα ή αφηνόντουσαν στην τύχη τους, στο έλεος της βροχής. Η μανία του έγινε σιγά σιγά τέτοια που έκλεινε σιγά σιγά την στρόφιγγα της δεξαμενής κι έτσι όλα τα φυτά υπέφεραν ανεξάρτητα από την υψομετρική τους θέση.

Ένας χωρικός, ο Λόγος, περνάει από κοντά και τον επικρίνει. Έτσι που πας θα σπάσει η δεξαμενή από την πίεση και θα χάσεις όλο το νερό, του λέει. Θα το πω στο αφεντικό σου. Αυτός τον χλευάζει και τον κατηγορεί για απουσία οράματος. Κάποτε η "προφητεία" του Λόγου εκπληρώνεται. Μετά από ένα μικρό σεισμό σπάει το τοίχωμα της δεξαμενής και το νερό αρχίζει να χύνεται προς την θάλασσα. Ο Λέφτερος έντρομος φωνάζει τον Κράτο ο οποίος αρχίζει τις "οξυγονοκολλήσεις" για να επισκευάσει την δεξαμενή και φέρνει δανεικό νερό για να την ξαναγεμίσει και να μην πέσει η στάθμη.

Περνάει τότε ξανά ο Λόγος και τους λέει: "Άμυαλοι, από την μανία σας να φτάσετε τον στόχο του σχεδίου σας, ξεχάσατε τον αρχικό σας στόχο που ήταν η διατήρηση του κήπου. Με το νερό που δανείζεσαι Κράτε πότισε τα ετοιμοθάνατα φυτά, άλλαξε την ροή του ρέματος για να μην σπαταλιέται το νερό και μην προσπαθείς να διατηρήσεις ένα σχέδιο που ξεμπροστιάστηκε από τον ίδιο τον χρόνο".


Αυτό το παραμύθι θα μπορούσε να αποδωθεί και σε στιχουργική μορφή:

Κάποτε άρχοντας τρανός που τόνε λέγαν Κράτο
είχε μποστάνι ξακουστό σε λόγγο φυτεμένο
δέντρα με ζουμερούς καρπούς, αλάνθιστα περβόλια
ρόδα σκορπούσαν άρωμα στ' αγροτικά δρομάκια
πεύκα σκιάζαν τα βουνά, βατομουριές στο ρέμα
μες στο ποτάμι φλαμουριές λυγούσαν τα κλαριά τους
όταν κουρνιάζαν τα πουλιά και σιγοτραγουδούσαν.
Κι ο ποταμός χυνότανε σ' αστραφτερή λιμνούλα
όπου βουτούσανε πουλιά με πλουμιστές φτερούγες
κι εκείνος τράβαγε νερό με δυό κρουστές αντλίες
και πότιζε τον κήπο του με κόπο και μ' αγάπη.

Ο Κράτος όμως μεγάλωσε κι είχε πολλές σκοτούρες
νιο σέμπρο βάζει, φίλο του, Λέφτερος τ' όνομά του
"Φιλελέφτερε γέρασα και πια δεν έχω χρόνο
προσπάθησε τώρα εσύ τον κήπο να φροντίσεις
μον' να μου φέρνεις ζουμερά σταφύλια, και αχλάδια
χρυσά σπαρτά να μου φυλάς να φτιάχνω το ψωμί μου
μαύρο κρασί γλυκόπιοτο, καπνό για το τσιμπούκι
να σ' ευλογώ σαν στέκομαι το κύμα κι ατενίζω".
κλπ

[papous]

Ο Υπο ζούσε από μικρός μαζί με την γιαγιά του
έναν πατέρ' αυταρχικό και μια μαμά απούσα
έναν παππού που για να δει έβγαζε τα γυαλιά του
και μια θειά. Για να δειχθεί το έπαιζε θεούσα.

Όταν ο Υπο έβαζε το χέρι στον πρωκτό του
ευθύς του φώναζε ο μπαμπάς: "ετούτο είναι λάθος!!!"
"Δεν θέλ' ο γιός μου να φερθεί έτσι στον εαυτό του
και να του μείνει μια ζωή κάποιο άνομο πάθος"

Κι άρχισε τις περιστροφές γύρω απ' τον εαυτό του
τριών χρονών μον' ήτανε, τι άλλο πια να κάνει
και ο πατέρας φούσκωνε που τόνιζε το εγώ του
και παλαμάκια χτύπαγε, τα μπράβο του ροδάνι.


Συνεχίζεται.....

[papous]

Χίλιες στιγμές για έναν πόθο, χίλιες φωνές για μιαν αιτία.

Και η αγάπη χάθηκε?
Και που έχει πάει?
Υπήρχε ποτέ?
Ή είν' ένα τίποτα στο τίποτα γραμμένο
όπως όλα?
Περιφορά σ' ένα κενό
που δεν παράγει
που δεν δημιουργεί
άλλο απ' τον εαυτό του
κι αυτός σαν νάρκισσος
ζωσμένος μ' αυταπάτες
πως όλα κινούν απ' αυτόν
και σ' αυτόν όλα τελειώνουν.
Και δεν υπάρχει άλλη φωνή για ν' ακουμπήσεις
ούτε αφέλεια, αφελή
γεννήθηκε το χάος.

[papous]

Απνοια
Και η οσμή του αέρα εξουθενώνει
Οι λέξεις μένουν να αιωρούνται
δίχως νόημα
κι είν' οι επίτοποι κενοί.
μια υφή πριν γεννηθεί αργοπεθαίνει.

Το πάτωμα στρωμένο μ' ερωτήματα
Βήματα σκόνταψαν, τα κάλυψαν με σκόνη
κι ούτε σκιά τα σημαδεύει ούτε φως.

Μον' τ' αεράκι που κινείται μεσοπέλαγα
θα 'ρθει σφυρίζοντας την σκόνη να σηκώσει
κίνηση δίνοντας σε όλα αυτά που ξέχασες
Μην κλείνεις το παράθυρο
Ακου!!
Σε Ζω σφυρίζει.