1
Μπάσο / Απ: Ενα παρεξηγημενο οργανο απο τους περισσοτερους...
« στις: 19/12/08, 16:32 »
Προσωπικά, δεν αντιμετώπισα ποτέ την αίσθηση ότι ο ρόλος του μπάσσου είναι "πεπερασμένος", από οποιονδήποτε μουσικό έχω συνεργαστεί μαζί του τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα, θεωρώ ότι οι περισσότεροι αρέσκονται στο να συμπληρώνεται το σύνολο από όσες πινελιές μπορούν να προσφέρουν οι τεχνικές που έχουν αναπτυχθεί ειδικά για το εν λόγω όργανο.
Βέβαια, βασική προϋπόθεση για το "κάτι παραπάνω" είναι πάντα η εκπλήρωση του βασικού ρόλου του οργάνου σε πρώτο επίπεδο, δηλαδή η αρμονική και ρυθμική υποστήριξη. Κάτι το οποίο σε συνδυασμό με έναν ευρηματικό πληκτρά και έναν ικανό ντράμερ μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολη αλλά προκλητική υπόθεση, που προϋποθέτει και θεωρητική γνώση και υψηλό επίπεδο αντίληψης (που φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι διαθέτω, ε!).
Ποιος θα καταλάβει επακριβώς το τι γίνεται "εκεί πίσω" είναι μια άλλη ιστορία, καθώς κάποια πράγματα τα αντιλαμβάνονται εξ'ορισμού μόνο οι κατέχοντες το άθλημα της μουσικής- πιθανόν μεγάλο μέρος του κοινού να συγκινείται μόνο από την φωνή και τα 32α (lol!) σε συνειδητό επίπεδο- ασυνείδητα όμως πιστεύω πως αυτό είναι που δημιουργεί "καλό ήχο" και την αίσθηση ότι η μπάντα "είναι δεμένη".
Ή για να το θέσω αλλιώς, νομίζω πως δύσκολα μια μπάντα χωρίς ικανό μπασίστα μπορεί να αγγίξει "επαγγελματικά" επίπεδα- εκτός και αν βασίζεται στο πολύ τραχύ και θορυβώδες παίξιμο.
Οδηγούμαι πλέον στο να πιστεύω πως το να κάνεις ένα σόλο στο μπάσσο με κιθαριστική ταχύτητα ή να παίξεις μερικά εντυπωσιακά slap patterns δεν είναι και τίποτα- με εξάσκηση και επιμονή όλα κατακτώνται. Αυτό που πραγματικά θέλει (κατ'εμέ) μεγάλο επίπεδο αφοσίωσης και προσπάθειας είναι να βγάλεις ένα 4ωρο λάιβ παίζοντας αλάνθαστα, πάντα με groove και δέσιμο με τον ντράμερ, γνωρίζοντας επακριβώς τι κάνουν τα lead όργανα άνα πάσα στιγμή ώστε να προσαρμόζεσαι, στοχεύοντας στο να μη κρεμάσεις σε κανένα σημείο τη μπάντα- γιατί το λάθος στο μπάσσο (έστω, αν δεν παίζεις με δυο 7χορδους κιθαρίστες ώστε να καλύπτουν τα πάντα-lol) καταστρέφει στιγμιαία όλο το μουσικό οικοδόμημα.
Όσο για τους ηχολήπτες, αν ο μπασσίστας παίζει με την απαιτούμενη ακρίβεια και το σωστό ήχο στα χέρια του, χαρά τους να βγάλουνε "κάτω" ένα δυνατό και γεμάτο ήχο μπάσσου- κάθε άλλο παρά το αντίθετο συμβαίνει με τις προθέσεις τους...
Κάποτε, με ένοιαζε να παίξω όσο πιο γρήγορα γίνεται και να αντιγράψω τα double thumb του wooten. Τώρα, το μόνο που με νοιάζει και με αγχώνει είναι να παίξω όσο πιο σωστά γίνεται, γιατί το δικό μου λάθος μπορεί να χαλάσει όλο το αποτέλεσμα- δεν είναι απλά ένα λάθος διάστημα στην κλίμακα που άντε να εκθέσει μόνο αυτόν που το κάνει. Όσο για lead περάσματα, fills. και arpeggios, ε όλα χωράνε κάπου για τον χαβαλέ, αλλά αυτό είναι το εύκολο μέρος...
Βέβαια, βασική προϋπόθεση για το "κάτι παραπάνω" είναι πάντα η εκπλήρωση του βασικού ρόλου του οργάνου σε πρώτο επίπεδο, δηλαδή η αρμονική και ρυθμική υποστήριξη. Κάτι το οποίο σε συνδυασμό με έναν ευρηματικό πληκτρά και έναν ικανό ντράμερ μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολη αλλά προκλητική υπόθεση, που προϋποθέτει και θεωρητική γνώση και υψηλό επίπεδο αντίληψης (που φυσικά δεν ισχυρίζομαι ότι διαθέτω, ε!).
Ποιος θα καταλάβει επακριβώς το τι γίνεται "εκεί πίσω" είναι μια άλλη ιστορία, καθώς κάποια πράγματα τα αντιλαμβάνονται εξ'ορισμού μόνο οι κατέχοντες το άθλημα της μουσικής- πιθανόν μεγάλο μέρος του κοινού να συγκινείται μόνο από την φωνή και τα 32α (lol!) σε συνειδητό επίπεδο- ασυνείδητα όμως πιστεύω πως αυτό είναι που δημιουργεί "καλό ήχο" και την αίσθηση ότι η μπάντα "είναι δεμένη".
Ή για να το θέσω αλλιώς, νομίζω πως δύσκολα μια μπάντα χωρίς ικανό μπασίστα μπορεί να αγγίξει "επαγγελματικά" επίπεδα- εκτός και αν βασίζεται στο πολύ τραχύ και θορυβώδες παίξιμο.
Οδηγούμαι πλέον στο να πιστεύω πως το να κάνεις ένα σόλο στο μπάσσο με κιθαριστική ταχύτητα ή να παίξεις μερικά εντυπωσιακά slap patterns δεν είναι και τίποτα- με εξάσκηση και επιμονή όλα κατακτώνται. Αυτό που πραγματικά θέλει (κατ'εμέ) μεγάλο επίπεδο αφοσίωσης και προσπάθειας είναι να βγάλεις ένα 4ωρο λάιβ παίζοντας αλάνθαστα, πάντα με groove και δέσιμο με τον ντράμερ, γνωρίζοντας επακριβώς τι κάνουν τα lead όργανα άνα πάσα στιγμή ώστε να προσαρμόζεσαι, στοχεύοντας στο να μη κρεμάσεις σε κανένα σημείο τη μπάντα- γιατί το λάθος στο μπάσσο (έστω, αν δεν παίζεις με δυο 7χορδους κιθαρίστες ώστε να καλύπτουν τα πάντα-lol) καταστρέφει στιγμιαία όλο το μουσικό οικοδόμημα.
Όσο για τους ηχολήπτες, αν ο μπασσίστας παίζει με την απαιτούμενη ακρίβεια και το σωστό ήχο στα χέρια του, χαρά τους να βγάλουνε "κάτω" ένα δυνατό και γεμάτο ήχο μπάσσου- κάθε άλλο παρά το αντίθετο συμβαίνει με τις προθέσεις τους...
Κάποτε, με ένοιαζε να παίξω όσο πιο γρήγορα γίνεται και να αντιγράψω τα double thumb του wooten. Τώρα, το μόνο που με νοιάζει και με αγχώνει είναι να παίξω όσο πιο σωστά γίνεται, γιατί το δικό μου λάθος μπορεί να χαλάσει όλο το αποτέλεσμα- δεν είναι απλά ένα λάθος διάστημα στην κλίμακα που άντε να εκθέσει μόνο αυτόν που το κάνει. Όσο για lead περάσματα, fills. και arpeggios, ε όλα χωράνε κάπου για τον χαβαλέ, αλλά αυτό είναι το εύκολο μέρος...