4o Review: Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Η Βροχή Απο Κάτω (2006)

[Kli Klis]

Τελικά, τα 4ο κλπ review το γράφω για να ξεχωρίζω τα δικά μου απο το υπόλοιπο χάος 
Αν πώ καμιά κοτσάνα, σας παρακαλώ, συγχωρέστε με και διορθώστε με, διότι δεν είμαι ειδικός στην ελληνική μουσική...

1  Ό,τι δεν μπόρεσε     
2  Βάλια Κάλντα
3  Ο σκύλος των άστρων    
4  Ορυχεία    
5  Άϋπνη πόλη    
6  Μου ‘κλασες τ’ @@ κύριε Μοίραρχε    
7  Sara    
8  Η βροχή από κάτω
9  Το όνειρο της σκιάς
10 Τα μολύβια
11 Ο Tselnikas
12 Ο Satie στη Χιμάρα
13 Τώρα τέλος
14 ...κι άλλη Άυπνη πόλη

1995: Κυκλοφορεί το "Στην Ανδρομέδα και στην Γή", ένας εντυπωσιακός δίσκος που αποτελεί μια επιστροφή στην ρίζες, στο δημοτικό τραγούδι, με την αντίστοιχη ενορχήστρωση. Πολύ ιδιαίτερο στοιχείο οι στίχοι, που απο τότε ακόμα αποτελούσαν χαρακτηριστικό του Παπακωνσταντίνου, που διηγείται με εικόνες, παρά με κάποιου είδους στιχομυθία με συνέχεια και συνοχή.

Ακολουθούν σειρές απο συνεργασίες που αποτέλεσμα είχαν την κυκλοφορία δύο ακόμα δίσκων, πάντα μουσικά και στιχουργικά πλούσιων, κινούμενων σε ενα πολύ ενδιαφέρον πλαίσιο και θέτοντας ισχυρά θεμέλια απο άποψη εμπειριών και "ψαξίματος" για το τι θα ακολουθήσει.

γύρω στο 1999: Γνωρίζεται και ξεκινάει συνεργασία με τον πρώην κιθαρίστα των Τρύπες, Μπάμπη Παπαδόπουλο... Η επιρροή που ασκεί αυτή η συνεργασία στον Θανάση είναι φανερά τεράστια και του αλλάζει κατα πολύ τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τις δυνατότητες των συνθέσεων του, και αν στην αρχή ο Παπαδόπουλος ήταν ο υπεύθυνος των ενορχηστρώσεων που αποκτούν έναν ρεαλιστικά πια πειραματικό χαρακτήρα, ο Παπακωνσταντίνου και μετά την φυγή του Παπαδόπουλου απο το συγκρότημα συνεχίζει να επιδιώκει την ιδιαιτερότητα και χωρίς φόβο βουτάει στο να δοκιμάζει... Πρίν πάμε εκεί όμως....

2000: Ο "Βραχνός Προφήτης", το πρώτο δημιούργημα με τα μισά ηνία να κρατιώνται απο τον Παπαδόπουλο είναι ένα αριστουργηματικό υβρίδιο σύγχρονης μουσικής και ιδεών και μιας ειλικρινής αγάπης προς την παράδοση, μουσικά και πνευματικά. Συνεχίζοντας, στην κυκλοφορία του "Αγρύπνια" το 2002, το οποίο πήγε ακόμα πιο πέρα και σε άλλη διάσταση την ιδέα του Προφήτη, σε ένα εντελώς πιο σκοτεινό και ισχυρό ηχητικό τοπίο που σφραγίζει την παρουσία του Παπαδόπουλου και την ολοκληρωτική πια στροφή του Θανάση σε κάτι πολύ πιο μεγάλο και σοβαρό, που είχε πολύ, πολύ καιρό να εμφανιστεί στην ελληνική μουσική. Σχηματίζεται ένα μουσικό σύνολο πλαισιωμένο απο πολύ δυνατούς μουσικούς (Παπαδόπουλος, Σιώτας, Φριτζήλα, Στόικος), που υιοθετεί ένα απο τα πιο ταιριαστά ονόματα (και χιουμοριστικά) που έχουν γίνει ποτέ: Λαϊκεδέλικα. Οι συμμετοχές στους δίσκους είναι άλλο τόσο αξιομνημόνευτες (Μάλαμας, Αγγελάκας, Καργιωτάκης), απο έναν κύκλο που συνεχίζει να αποτελεί κατ' εμέ την πιο σημαντική μουσική κοινότητα που καταφέρνει και δημιουργεί και πειραματίζεται ουσιαστικά και ειλικρινά.

2006: Ύστερα απο live περιοδείες, την αντικατάσταση του Μπάμπη απο τον Μπαντούκ, την δημιουργία soundtracks για θεατρικές παραστάσεις και ταινίες (Μυστικός Δείπνος, Η μοιρασιά του διαβόλου, Ο Βασιλιάς), και γενικότερα μια περίοδο ενεργητικότητας, γεννιούνται δύο δίσκοι, ο ένας στα τέλη του 2006, ο όλλος στις αρχές. Ο "Διάφανος", και το "Η Βροχή απο Κάτω", αντίστοιχα.

[Kli Klis]

Νομίζω είναι μια κατηγορία δίσκων που είναι τόσο προσωπικοί, στον ήχο τους, στο concept τους, που γίνεται προσωπική υπόθεση και για τον ακροατή, και εν τέλει τόσο θα αγαπηθούν όσο θα αγνοηθούν. Το "Βροχή απο Κάτω" δεν αποτελεί για μένα απλά έναν τέτοιο δίσκο... Είναι κάτι στον οποίο είναι μέσα ενσωματωμένη η απόλυτη βύθιση στην ανατομία της ψυχής του ίδιου του Παπακωνσταντίνου που καταλήγει να είναι η ίδια η εμβάθυνση με τον δικό μου εαυτό, είναι το πάντρεμα της παράνοιας με την ιδιοφυία, της μουσικής αποδόμησης με την ουσία της, η αντιεμπορικότητα κάποιου που δεν έχει να αποδείξει σε κανέναν τίποτα και έτσι απλά το κάνει, το ηχοτόπιο της ψυχικής απομόνωσης που βιώνει ένας άνθρωπος, πολύ περισσότερο ο (όπως έχει δείξει τουλάχιστον) ήδη εσωστρεφής Θ.Π..

Εισαγωγή: Κάψιμο. Όπως πρέπει για να σε μπάσει στο κλίμα. Σαν να σου λέει "Δεν πρόκειται να ακούσεις αυτόν τον δίσκο όπως πας, μην περιμένεις μελωδίες, λογική, χιούμορ. Απλά βούτα μέσα σου και μην περιμένεις να βγείς πουθενα". Ένας μηχανικός "Άι Βασίλης made in China" τραγουδάει απο πίσω την μόνη "μουσική", που αντηχεί παραμορφωμένη κάπου, στο βάθος - και που είσαι ακόμα!

Αμέσως μετά την απαγγελία των μινιμαλιστικών στίχων, απο τους πρώτους ήχους του "Βάλια Κάλντα" κάτι με ωθεί κατ' ευθείαν στο απόλυτο σκοτεινό trip. Ίσως οι πρώτοι ήχοι που μοιάζουν να είναι μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της πραγματικότητας, κάτι που φαινομενικά είναι αναγνωρίσιμο αλλά τελικά δεν αντιστοιχούνται σε ήχους που ακούς γύρω σου, σαν να προσθέτει καινούρια φαινόμενα και όντα σε αυτά που ξέρεις ήδη. Γίνομαι γραφικός? Πραγματικά αυτή την αίσθηση μου δίνει. Στο καπάκι τα πιο χαμηλά φωνητικά που κάνει ποτέ ο Παπακωνσταντίνου σε συνδυασμό με τον τόνο του, την φαλτσαδούρα του και το οτι δεν τραγουδάει κανείς άλλος στον δίσκο επιβεβαιώνει για μένα την εσωστρέφεια που αναδύει αυτό το σύνολο.

Ειλικρινά δεν έχω αρκετά λόγια για τις ενορχηστρώσεις οι οποίες ξεπερνούν κάθε όριο σίγουρα όσης ελληνικής μουσικής έχω ακούσει, ίσως συγκρινόμενες μόνο με το "Ανάσες Των Λύκων" (παρεπιπτόντως ο Βελιώτης συμμετέχει και εδώ), αλλά και πάλι σε σχέση με αυτό φτάνει σε άλλα ύψη η πολυπλοκότητα και η εξωφρενική διαλογή των samples (ναι, samples! o δίσκος είναι κατα συντριπτική πλειοψηφία ηλεκτρονικός) απο οπερατικά φωνητικά, φάλτσα πιάνο, τελάληδες, απαγγελίες ποιημάτων (Ο Σκύλος Των Άστρων), τα παιδιά του Θ.Π. και το πιο τρελό τελικά είναι οτι δένουν ανατριχιαστικά και διεστραμμένα καλά. Σαν να δημιουργείται μια νέα σύνδεση μεταξύ πράγματων που ποτέ δεν θα μπορούσαν και δεν θα έπρεπε να μπορούν να σχετίζονται.

Οι στίχοι είναι ακόμα πιο μυστικιστικοί απ' ότι συνήθως και ψιθυρίζουν αλήθειες που αγγίζουν χορδές πολύ, πολύ μέσα και βαθειά. Είτε γραμμένοι απο τον ίδιο, είτε απο άλλους που μίλησαν πρίν απο και μέσα απο αυτόν, απαγγέλονται, ψέλνονται, ψιθυρίζονται, ή μπλέκονται ακρωτηριασμένοι απο φίλτρα μέσα στο χάος των κομματιών για να τους προσέξεις σε μελλοντική ακρόαση ή ακόμα και καθόλου.

Το γενικότερο αίσθημα outro που παίρνω ξεκινώντας με το "O Satie στην Χιμάρα", για μένα λειτουργεί ως ένα είδος ηρεμίας μετά την καταιγίδα, κατευνάζει με μια δόση απο το μούδιασμα της "μετα-μέθης", μετά τον ψυχαναγκασμό και την συγκρατημένη βιαιότητα κομματιών όπως "Το όνειρο της σκιάς". Σαν να φτάνεις σε κάτι λίγο πιο φωτεινό, σε κάποιο σημείο που δεν είναι όλα μια ατελείωτη και ανεξέλεγκτη ροή. Γεύση απο ανήσυχο ύπνο, ίσως. Και την ευκαιρία να βάλεις λίγο σε σειρά όσα ένιωσες σκάβοντας.



Επιλογικά, αυτός είναι ο δίσκος ο οποίος μαζί με το "Αγρύπνια" έβαλε τον Θανάση στο ύψος που τον έχω αξιολογικά, και τον θεωρώ απο τις σημαντικότερες απόπειρες της μουσικής ιστορίας της χώρας, γνωρίζοντας φυσικά οτι πολύ πιθανόν όλα αυτά να ακούγονται υπερβολικά και οτι πολλοί μπορεί απλά να το ακούσουν, να απογοητευτούν και να το ξεχάσουν αντίστοιχα εύκολα. Δεν είναι εύπεπτος, και όπως είπα είναι απο τους πιο προσωπικούς και υποκειμενικούς δίσκους που έχω συναντήσει ποτέ, και τελικά αυτό έχει σημασία, το τι θα σημάνει για τον καθένα και ποιά μέρη μέσα του θα στιγματίσει.