Στο κατακάθι του καφέ

[ivikos]

Σε νύχτας ξέφωτα με βγάλανε οι δρόμοι σου
 Οι ενοχές σου στου καφέ το κατακάθι
 Δεν ανταμείβονται οι καημοί με μια συγνώμη σου
 Ούτε ξεχνιούνται τα μεγάλα σου τα λάθη

 Ήταν αρχές το σ’ αγαπώ σου που με πλάνεψε
 Ντυμένος ήμουν της αγάπης σου τα υφάδια
 Κι ο ουρανός απ’ τα φεγγάρια σαν ορφάνεψε
 Δεν ξαναβγήκε ασυννέφωτος τα βράδια

 Ούτε μπερδεύτηκα ξανά μες στην αγέλη σου
 Δεν σου ξανάπα το καημό μου έλα μέτρα
 Θα με μετρούσες με το τόξο και τα βέλη σου
 Κι άδειασες πάνω στο κορμί μου μια φαρέτρα