43 Ηλιοβασιλέματα...

[Μ.Π]

- Μια μέρα είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαραντατρείς φορές!
Ξέρεις ... όταν είναι κανείς έτσι λυπημένος, του αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα ...
- Τη μέρα που τα είδες σαραντατρείς φορές ήσουνα, λοιπόν, τόσο πολύ λυπημένος;
Μα ο μικρός πρίγκιπας δεν απάντησε.


Στον αρχαίο ναό σκοτωμένα όνειρα
που δεν τα άφησαν...
Καράβια τα πήραν μακριά
σε έναν τόπο που δεν έχει μνήμη.
Κι άφησαν ανθρώπους
έρημους, να στέλνουν ικεσίες για καλή τύχη.

Τα νησιά,
συνηθισμένα σε εικόνες φυγής, έχουν μάθει πια.
Ούτε ρωτάνε τίποτα.
Γεμίζουν θλίψη με το ανεκπλήρωτο.
Μόνο προσφέρουν τις απόκρημνες πλαγιές τους
σαν βωμό
για σκοτεινές πια ελπίδες.
Ξεπλένει η θάλασσα το αίμα από τα βράχια
και βάφει το βασίλειο του Ποσειδώνα.
Αυτός σηκώνει τα νεκρά κορμιά
και τα αφήνει στο μονοπάτι του ήλιου.
Αγγίζουν λίγο το φως
αφου δεν κατάφεραν
να ζήσουν στις καρδιές των ανθρώπων.
Προσεύχονται εκείνοι
για να σβηστούν τα όνειρα από την καρδιά τους
αλλά σκοντάφτουν στην θέληση του Ποσειδώνα.

Τα όνειρα γεννιούνται στις καρδιές.
Εκεί πεθαίνουν.
Μα μένουν σαν ανάμνηση.
Ενώνεται η μοναξιά τους
με εκείνη των ανθρώπων που τα έπλασαν.
Και αναζητούν μέρος χωρίς μνήμη.
Να μην θυμούνται πληγωμένες πια καρδιές
 που κάποτε τα κοιμιζαν.

Καράβια που ταξιδεύουν με μαύρα πανιά
φουσκωμένα από τον άνεμο της προδοσίας.
Με προορισμό την υγρή φυλακή των "θέλω".

Το χώμα στον άγιο τόπο
ποτίζεται χρόνια
από τα δάκρυα όσων έσπρωξαν τα όνειρά τους στην θάλασσα
κι ύστερα μετάνιωσαν.

Τώρα ψάχνουν εξιλέωση στα πιο ψεύτικα "σ'αγαπώ"...

Και το μόνο που μένει για τα όνειρά τους
είναι μια προσευχή για καλό ταξίδι
και ένα δάκρυ
για όσα φοβήθηκαν να κρατήσουν.

Στα ερείπια του αρχαίου νότου σιωπες...
 

15-03-2007, Σούνιο.

[ilianthos-Kanlis]

Πολύ όμορφο,ειδικά το τέλος του !

[Μ.Π]

Σε ευχαριστώ πολυ ηλίανθε, να 'σαι καλα!

[maraua]

"Τώρα ψάχνουν εξιλέωση στα πιο ψεύτικα "σ'αγαπώ"..."
"Στα ερείπια του αρχαίου νότου σιωπες..." 
Όλο ήταν απίθανο αλλά η δυο φράσεις παραπάνω ήταν καταπληκτικές. Καλή συνέχεια κορώνα μου

[geni]

- Μια μέρα είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαραντατρείς φορές!
Ξέρεις ... όταν είναι κανείς έτσι λυπημένος, του αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα ...
- Τη μέρα που τα είδες σαραντατρείς φορές ήσουνα, λοιπόν, τόσο πολύ λυπημένος;
Μα ο μικρός πρίγκιπας δεν απάντησε.

Και αναζητούν μέρος χωρίς μνήμη.

Καράβια που ταξιδεύουν με μαύρα πανιά
φουσκωμένα από τον άνεμο της προδοσίας.

Με προορισμό την υγρή φυλακή των "θέλω".

Στα ερείπια του αρχαίου νότου σιωπες...

ολα αυτα τα χουμε δει τόσο ξεκάθαρα, μας θλίβουν κι ακόμη υπάρχουν μέχρι να πάψουν πια να υπάρχουν ξεχασμένα ακόμη κι απ την αδιαφορία μας.  γιατι???...ξέρουμε πως όσο ζούμε κάθε ηλιοβασίλεμα εχει μια καινουρια αυγη κάθε μέρα 365 φορες το χρόνο είτε το δούμε εμείς είτε το δουν άλλοι. Μετα βεβαιότητας ένας τουλάχιστον άνθρωπος κάθε πρωί και κάθε βράδυ θα το δει. κανένα δε θα περάσει απαρατήρητο. Ισως και να ναι αυτή και μόνο η ευχή μας.

εχεις την εικόνα και πράγματα όμορφα καλό   ειδικά αυτή η υγρή φυλακή είναι..... . . . . . . . . . . .

[Μ.Π]

Σ'ευχαριστώ πολύ geni για τα λόγια σου. να 'σαι καλά.