Περπατώ και επιστρέφω…

[(Κωνσταντίνος. Γ)]

Περπατώ και επιστρέφω και στο βήμα μου σε νιώθω
σ’ ένα πέρασμα που ο ήλιος δεν μπορεί να με αγγίξει
παρά μόνο ο αέρας στις κινήσεις μου γυρίζει
και μου φέρνει μυρωδιές απ’ το φθινόπωρο
στα κίτρινα, ξερά του φύλλα,
πόσο μοιάζει λυπημένο,  μ’ έναν τρόπο που μπορεί
την λύπη του να μεταδώσει,
μ’ έναν τρόπο που μπορεί το μυαλό σου να λυγίσει
να διασπάσει σε φωνές στις αυγής τα περιγράμματα
σ’ έναν ήλιο μακρινό, πίσω απ’ κρύα τζάμια,
σ’ έναν ήλιο πρωινό, στων δρόμων την γυάλινη επιφάνεια…

Σήμερα το φθινόπωρο έκανε το πρώτο βήμα προς εμάς,
πες μου, πως θα διαβεί και θα γείρει στις πλάτες μας
για μια φορά ακόμα;
πες μου, πόσο η νύχτα θα μείνει σκέπαστρο
πάνω απ’ τη θλίψη των ματιών μας;
πόσο μπορεί ένα μαχαίρι τελικά να σε σκοτώσει
πόσο μπορεί να σ’ αναστήσει
κι από τον χρόνο να χαθείς για μια στιγμή
και να αγγίξεις τελικά την ύπαρξη σου,
θα γυρίσεις με φτερά, θα γυρίσεις με αγκάθια
σαν θα γίνεις ένα με τον κόσμο, τώρα πια δεν θα φοβάσαι
θα νιώθεις ένα κομμάτι ολόκληρο μες στον σπασμένο κόσμο
μες τον σπασμένο ορίζοντα
ένα γεμάτο ηλιοβασίλεμα…

Πια φτερά κι από πια μέρα, θα περάσουν στους αιώνες
σαν με πάθος θα ραγίζουν και στα πόδια σου θα πέφτουν
σαν με μέλι θα σε λούζουν κι ο χειμώνας θα σε κλείνει
σε δωμάτια με νύχτες κρύες και ξεσκέπαστες
κι οι επιφάνειες θα σφίγγουν, θα σκουριάζουν και αθάνατες θα μένουν,
πες μου αν μπόρεσες να κλάψεις για αυτούς που έχεις χάσει
πες μου αν κάποτε μπορέσεις τη ζωή σου να γκρεμίσεις
και στα πιο βαθιά χαλάσματα τη μορφή μου να ξεθάψεις
γιατί εγώ θα περπατώ στις ψυχρές, κόκκινες νύχτες
κι όσο επάνω θα σκεπάζει ο χειμώνας τα αστέρια
θα κοιτάζω τα ζεστά χρώματα μες το ξημέρωμα
και στα μάτια μου το δάκρυ που από χρόνια περιμένω
θα χαρίσω στα πουλιά,
τώρα που γέρνει δίπλα στη νύχτα σιωπηλά
το  πρώτο φως της μέρας…     


Κωνσταντίνος .Γ

[akarayan]

Αστείρευτε Κωνσταντίνε…ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΕ!!!!!!!!!!!!