Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: elena351 στις 29/01/10, 17:05
-
Της ερημιάς μου ο καημός
η πίκρα μου αναστεναγμός
κι ένα παράπονο
ποτάμι τα δάκρυα καυτά
ξέθωροι στίχοι και γραφτά
με βλέμμα άπονο .
Το χτυποκάρδι της καρδιάς
ο χωρισμός μίας βραδιάς
χάος και άβυσσος
η κουρασμένη μου αντοχή
κραυγή λυγμός και ιαχή
ψυχής παράδεισος.
Της μοναξιάς μου η φορεσιά
μιά χάντρα πού᾽χω θαλασσιά
για φυλαχτό μου
τ᾽ονείρου ελπίδα και φυγή
η νύχτα δωρίζει στην αυγή
ένα πλεχτό μου.
Μεσ´της νυχτιάς τη σιγαλιά
το σ´ αγαπώ δίχως μιλιά
βουβό τ᾽αηδόνι
οι αναμνήσεις πιά σωρό
εμένα ψάχνουν κι απορώ
πώς μένω μόνη.
Ο πόνος φίλος κι αδερφός
στα στήθη σφήνωσε κρυφός
και μουρμουρίζει
στης αμαρτίας τα σκαλιά
σε είδαν μ᾽άλλη αγκαλιά
κι αυτό κοστίζει.
Τ᾽αντίου η κρυάδα υποφερτή
με μιά κουβέρτα καφετί
τώρα πλαγιάζω
ένα σου μήνυμα απλό
γραμμένο ήταν με στυλό
αυτό.... διαβάζω.
12-02-2009
....@....