Διλημματα "χρονου"

[ilektrojohn]

Παρασκευή μεσημέρι, μάτια κλειστά
Ο ήλιος που καίει για τη δύση τραβά
Προχωράω προς τα πίσω μα πάω μπροστά
Κι αφού πριν λίγο ξεκίνησα ,πες μου πως γίνεται να’ναι ήδη αργά.

Για το παρόν μου είναι αργά η για το μέλλον νωρίς;
Μα ονειρεύομαι αξίζει μιαν άλλη ζωή;
Ή να ζω ότι έρθει κι όπως μου βγει;
Τον καθρέφτη κοιτάω, τον εαυτό μου ρωτάω να δω τι θα πει

Να ζω το τώρα η για μετά;
Ποιο απ’τα δυο καλά θα με κάνει;
Τουλάχιστον δε ζω στο πριν
Κι’αυτό γι’αρχη μου φτάνει

Το τέλος μου βρήκα κυνηγώντας μια αρχή
Βράδιασα πάλι ψάχνοντας το πρωί
Αυτό που πάντα περίμενα λες να’χει χαθεί;
Απ’τον καθρέφτη κοιτάει, ο εαυτός μου ρωτάει, να του πω πως θα ζει.

Να ζω το τώρα η για μετά;
Ποιο απ’τα δυο καλά θα με κάνει;
Τουλάχιστον δε ζω στο πριν
Κι’αυτό γι’αρχη μου φτάνει

[kostaskapa]

Το τώρα, το αύριο είναι του χθες
Κι αυτές οι ερωτήσεις αιώνια βαθιές
Το «πότε» δεν έχει πολύ σημασία
Το «πώς» πολεμάει του χρόνου τη βία

Η ζωή του καθένα, μια συνισταμένη
Αυτών που ‘χει κάνει κι αυτών που προσμένει
Η σούμα πια θα ΄ναι κανείς δεν το ξέρει
Και ούτε αν το «ψάχνω», το «βρήκα» θα φέρει

Ξερνάει ο καθρέφτης αυτά που ΄χεις φάει
Απάντηση δίνει κι αμέσως ρωτάει
Αργά και νωρίς τι θα πει δεν γνωρίζει
Το τέλος μια αρχή, θα σου πει, καθορίζει

Μαζί μας γεννιέται μαζί θα πεθαίνει
Κι αν δεν ανασάνουμε, δεν ανασαίνει
Εσύ εισ’ ο χρόνος και μην τον φοβάσαι
Σ’ αυτό το ταξίδι μαζί του θε να ‘σαι…