Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Μηνύματα - The Seed Of The Desolate

Σελίδες: [1]
1
ειχαμε πολυ καιρο να σε δουμε συννεφάκι.  :)

2
Βασικα ευχαριστω για το σχολιο σου....ειναι λιγες μονο λεξεις, αλλα ειναι αρκετες.
Να'σαι καλα...

3
είναι παρα πολυ όμορφο να ανακαλύπτεις παλιά χαρτιά σε συρτάρια.ιδιαίτερα όταν αυτά τα παλιά χαρτιά δεν σε πληγώνουν και δεν επαναφέρουν δυσάρεστες αναμνήσεις. πρέπει να σε συγχαρώ για την πρωτοβουλία αυτή να δημοσιεύσεις ενα τέτοιο γράμμα. νομίζω οτι ξύπνησε σε πολλούς ανθρώπους ευχάριστες αναμνήσεις απο μια παιδική ηλικία που απευχόμαστε ως επί το πλείστον αλλά ενίοτε αναζητούμε πολύ συχνά.
Υ.Γ. Έχω να σου πω νέα απο το Στρασβούργο. Βρήκα σήμερα εναν απο τη Θεολογική!!

4
Συννεφάκι.
Ευχαριστώ για το σχόλιο. Προσωπικά δεν θα χρησιμοποιούσα εκφράσεις όπως μελανώματα για να χαρακτηρίσω τις αναμνήσεις μου. Προφανώς έχεις λόγους για να κάνεις κάτι τέτοιο. Είναι απολύτως σεβαστό.
Προσπάθησε πάντως να συγχωρείς όποιους σε πληγώνουν...έστω κι αν δεν το αξίζουν.

5
Χρόνια αργότερα, ένα αδίστακτο "γιατί"
περιφρουρεί στενα την ευτυχία...

Αυτό το γιατί μας βασανίζει πάντοτε. Νομίζω οτι καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις...
Άλλη μια φορά μπράβο, είναι πολύ ωραίο.

6
Καλέ μου Μ.Π. είναι βέβαιο δυστυχώς πως κάποτε θα ξεχάσουμε να θυμόμαστε. Ωστόσο τούτο είναι κάτι που προσωπικά με τρομοκρατεί, αν
και μερικές φορές επιζητώ τόσο απεγνωσμένα να ξεχάσω προσθέτοντας νέες αναμνήσεις. Πιστεύω πάντως πως θέλει περίσσιο θάρρος να θυμάσαι
γιατί μέσα σε αυτές τις αναμνήσεις, εκτός απο τον πόνο και τη συντριβή που ενίοτε σου προξενούν, υπάρχουν και λάθη, τα οποία
οφείλεις να διορθώνεις.

7
Ευτυχώς υπάρχουν αυτές οι αναμνήσεις και έχουν απομείνει κάποια ψήγματα τρυφερότητας...
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου.
 

8
Γράφεις εξαιρετικά. Θερμά συγχαρητήρια!
Το σώμα το λειψό που λες...Πρέπει να ψάχνουμε σε κάθε μεριά για τα κομμάτια που έχουμε αφήσει στις υποσχέσεις εκείνες για
το ένα που κι εσύ επικαλείσαι...σε νιώθω και θα ήθελα να σε παραπέμψω στο Συμπόσιο του αγαπητού και αειμνήστου Πλάτωνος, στο
μύθο του Αριστοφάνη. Κάνε τον κόπο να το διαβάσεις και θα διαπιστώσεις - και εσύ - πως ίσως να μην είναι τόσο μύθος.
Συνέχισε να γράφεις. ;)

9
Θυμάσαι όλους εκείνους τους δρόμους που περπατήσαμε;
θυμάσαι τότε που μου κράταγες το χέρι. Και γελούσες. Και με αγκάλιαζες.
Θυμάσαι;
Κοιτούσες ψηλά ψάχνοντας εκείνα τα αστέρια που κρύβοταν στο κόκκινο-θυμάσαι;-
και τότε δεν γελούσες και σε κρατούσα, ένα αστέρι ανάμεσα στα χέρια μου να πάλλεται και να φωτοβολεί.
Θυμάσαι;
Θυμάσαι εκείνα τα βράδια κάτω απο το παράθυρο, τότε που άφηνες το φώς σου να με χαρακτηρίζει, τότε που
μου χάριζες λίγο απο εκείνο το χαμόγελο, εκείνο που μοίραζες απλόχερα στους δρόμους στη Θεσσαλονίκη.
Θυμάσαι;
Πόσες φορές σε σκέφτηκα, ξανά κάτω απο εκείνο το παράθυρο, να γίνεσαι δική μου. Πόσες φορές σε σκέφτηκα στους δρόμους,
στη Θεσσαλονίκη, να περπατάς και να γελάς, να είσαι δική μου, κι ας έκρυβε το κόκκινο τα αστέρια, κι ας είχαμε στις τσέπες μας μόνο τσιγάρα.
Θυμάμαι ήσουν εκεί.
Τώρα εδώ, ένα άλλο κόκκινο μου κρύβει κάθε αστέρι που μπορεί να υποδείξει την ύπαρξη σου. Άλλοι δρόμοι κυλούν και ψάχνω αποτυπώματα απο τα βήματα σου, την αμυδρή ηχώ του γέλιου σου.
Θυμάμαι.
Η μόνη μου πληγή η θύμηση. Η μόνη μαχαιριά η θύμηση. Ο πόνος μου σημαία πια και προχωρώ. Και ελπίζω ποτέ να μην ξεχάσω να θυμάμαι.
Θυμάμαι...
Θυμάσαι;

10
Χμ...ναι...Κοίταξε, κάνεις τις επιλογές σου και είσαι υποχρεωμένος να υποστείς τις όποιες συνέπειες. Η προηγούμενη απάντηση δεν απέχει πολύ απο αυτό που εννοείς. Απλώς, φεύγεις. Την αφήνεις και φεύγεις επειδή πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι για τη ζωή σου. Αν θεωρείς οτι είναι θυσία δεν θα διαφωνήσω μαζί σου. Η δική μου  οπτική επιβάλλει να ονομάζονται τέτοιες πράξεις αναγκαία κακά, ώστε να υπάρχει ένας λόγος να κοιμάμαι ήσυχα το βράδι, άσχετα αν αυτό γίνεται σπάνια. Δεν ξέρω φίλε Μ. Π., η αλήθεια είναι οτι μου έχει λείψει πάρα πολύ όλο εκείνο το παραμύθι-γιατί είχαμε τη δυνατότητα να μετατρέψουμε την πεζότητα μας σε παραμύθι. Δεν ξέρω...αυτή είναι η ζωή που ζούμε...

11
Καλέ μου Μ.Π.
Πρωτίστως συγνώμη για την προηγούμενη απάντηση που έγραψα το όνομα σου λάθος...
Όχι τόση θυσία...τούτο είναι μια υποκειμενική άποψη. Δυστυχώς οι επιλογές στον πολυαγαπημένο μας τόπο είναι τόσες λίγες που καμμιά φορά χρειάζεται να προθυμοποιηθείς και να θυσιάσεις ορισμένα πράγματα ώστε να εξασφαλίσεις κάποια άλλα, τα οποία ίσως να μην είναι τόσο ζωτικά απο το να αγαπάς και να αγαπιέσαι, είναι πάντως απαραίτητα και χρήσιμα. Το στιχάκι που έχω επιλέξει λέει πως απο την παρουσία πηγαίνουμε στη σιωπή. Το έχω διαπιστώσει πολλές φορές, ορισμένα πράγματα γύρω μας μας το επιβεβαιώνουν καθημερινά...προσωπικά το πιστεύω και έχω την αίσθηση πως κάποια στιγμή θα το διαπιστώσεις. Απλώς θυσιάζεις, λοιπόν, και προχωράς θυσιάζοντας μέχρι να φτάσεις στο σημείο ισχύος εκείνο που θα απαιτήσεις να θυσιάσουν κάποιοι άλλοι για σένα. Δεν είναι εύκολο, αλλά θα φτάσεις μια μέρα. Το ζήτημα πάντως παραμένει το αν αξίζει να θυσιάσεις...στο τέλος κάνουν ταμείο, όπως λένε.... :)

12
Είμαι όλη την ημέρα καθισμένος σε ένα γραφείο, με ένα τσιγάρο στο στόμα μονίμως να κρέμεται απειλητικό πάνω απο σελίδες και αράδες. Βγάζω το κεφάλι μου στο παράθυρο, κοιτάζω έξω. Κάνει κρύο απόψε, σκέφομαι, και τραβάω μια τζούρα, σαν να μην κάπνισα ολόκληρη την ημέρα. Υπάρχουν ξέρετε κάποιοι τύποι που μιλάνε για τη ζωή, μιλάνε για τον άνθρωπο, τον κόσμο, τον ουράνο και ό,τι είναι πέρα απο αυτόν. Καμμιά φορά σκέφτομαι γιατί αυτοί οι άνθρωποι κάθησαν και ξόδεψαν τα χρόνια τους ψάχνωντας να βρούνε βολικές και ευκολόπεπτες απαντήσεις για όλους εκείνες που δεν είχαν την τόλμη ή τη δύναμη να σηκώσουν ψηλά το κεφάλι τους. Σε μια γωνιά κάποιου πανεπιστημιακού κτιρίου, όχι πολύ μακριά απο δω, στέκονται τέσσερα αγάλματα, τέσσερις άνθρωποι του πνεύματος, των επιστημών...τέσσερις άνθρωποι που πράγματι ξόδεψαν τη ζωή τους. Σκέφτομαι καμιά φορά πως δεν απέχω πάρα πολύ απο μια τέτοια κατάσταση, απο μια αγαλματοποίηση. Δεν είμαι κανένας σπουδαίος ασφαλώς ώστε να σταθώ ψηλά σε κάποιο κτίριο και να ατενίζω, ως ανδριάντας πλέον, φερέλπιδες νέους. Αγαλματοποίηση, δηλαδή στατικότητα, απάθεια απέναντι σε εκείνα που επιμένουν να ομορφαίνουν τον κόσμο. Δεν απέχω πολύ, σκέφτομαι. Το΄χω αποδείξει και στον εαυτό μου και σε εκείνη. Ίσως έπραξα καλώς, δεν ξέρω...δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να περιμένει εναν παράξενο να τελειώσει τις βουτιές του στις αποτυπωμένες σκέψεις μερικών αρχαίων. Πολύ περισσότερο, δεν είχε κανέναν λόγο να υπάρχει με έναν άνθρωπο που δεν προσπαθεί να φέρει την αλλαγή, δεν προσπαθεί να φέρει νέες ιδέες. Προσπαθεί να εξηγήσει τις παλιές. Ενας παλαιοπώλης...χωμένος μες στη σκόνη, στις αντίκες,που πλέον φαίνονται τόσο υπερβολικές αλλά πάντα διαθέσιμες για να ικανοποιήσουν εκείνα τα ελάχιστα γούστα. Για κάποιους ακόμα αυτή η αρχαιολατρεία είναι μια μορφή αντίστασης. Για κάποιους άλλους αναχρονισμός. Μην με ρωτήσετε, σας παρακαλώ, με ποιά άποψη συντάσσομαι. Ειλικρινά, δεν ξέρω...ακόμα.

13
Αγαπητέ μου Α.Π.
Το Στρασβούργο είναι καταπληκτικό, δεν χωράει καμία συζήτηση. Απλώς μερικές φορές αυτός ο νόστος που ακούμε στις ταινίες και στις τηλεοράσεις μας σε πιάνει και είναι πάρα πολύ δυνατός. Πολύ περισσότερο όταν σκέφτεσαι και σχεδιάζεις τη ζωή που άφησες πίσω σου για να αρπάξεις μια ευκαιρία...
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου.

14
Θέλησα να με ξέχασεις, αλλά πάντοτε προσπαθούσα να μη λησμονηθώ. Είμαι εκεί, βόρεια, μακριά απο εσένα...δεν με φτάνεις, δεν μπορείς να με φτάσεις. Δεν ξέρω αν με θυμάσαι, αν με σκέφτεσαι...γιατί πάντοτε η αγάπη να είναι η μεγαλύτερη πληγή;

Σελίδες: [1]