Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Μηνύματα - Panagiotis Melas

Σελίδες: [1]
1
Υποκλίνομαι.
Καλή Χρονιά και Ευτυχισμένη.
 :beer

2
Ευχαριστώ πολύ!!

Υ.Γ.
Μεγάλη η θλίψη για την απώλεια του Θάνου. Έφυγε ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Η απώλειά του μπορεί μόνο να συγκριθεί με εκείνην των Χατζιδάκι, Λοΐζου, αν και βέβαια δεν γίνεται να συγκρίνουμε τις καλλιτεχνικές αξίες, αυτές δε μετριώνται ούτε με κιλά, ούτε με μέτρα.

Ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε: «Μέσα στον δύσκολο αγώνα για την δημιουργία και διάδοση του ελληνικού τραγουδιού ο Θάνος Μικρούτσικος κατέχει μια από τις κορυφαίες θέσεις».
«Η απώλειά του δεν προκαλεί μονάχα πόνο στους φίλους, τους συνεργάτες και τους θαυμαστές του αλλά κι ένα βαθύ τραύμα στο ελληνικό τραγούδι και γενικότερα στο πολιτιστικό «γίγνεσθαι». Γιατί ο Θάνος Μικρούτσικος εκτός του ότι υπήρξε ένας ολοκληρωμένος συνθέτης με ταλέντο, με έμπνευση και με πλούσιο, πρωτότυπο και σημαντικό έργο, έφυγε σε μια ηλικία μεγάλης ανθοφορίας, ωριμότητας και εκπληκτικής διάθεσης προσφοράς στον νεοελληνικό πολιτισμό που τόσο πολύ έχει ανάγκη σήμερα ο ελληνικός λαός», πρόσθεσε.
Τέλος, κατέληξε ότι «τον αποχαιρετώ με οδύνη και πικρία για την μεγάλη αδικία να τον βρίσκει το τέλος σε μια τέτοια στιγμή».

3
Καλημέρα σε όλους

Αναζητώ τη μουσικη παρτιτούρα πλήρη, με τις συγχορδίες της, του τραγουδιού: "Χρέος" από το έργο του Θ. Μικρούτσικου "Καντάτα για τη Μακρόνησο", του 1976, που το πρωτοτραγούδησε η αείμνηστη Μαρία Δημητριάδη. Για διευκόλυνση, οι στίχοι του (σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου) είναι οι εξής:

Κι ύστερα πάλι ομοβροντία τα χαράματα
Διώχνοντας απ’ τα κυπαρίσσια τα σπουργίτια
Τα φορτηγά αυτοκίνητα γιομάτα αγωνιστές
Περνώντας για τον τόπο της εκτέλεσης
Κόβοντας με τις ρόδες στα δυο τον ήλιο
Περνώντας για τον τόπο της εκτέλεσης
Έμεινε πάλι πολύ σκόνη τ’ απογεύματα
Η σκόνη που αφήνουν πίσω τους
Τα μαύρα φουστάνια των μανάδων
Καθώς γυρνάνε απ’ του Αβέρωφ ή απ’ του Χατζηκώστα
Ή από τα τμήματα των μεταγωγών
Οι μαύρες μανάδες με τα μαύρα φουστάνια
Με την καρδιά τους τυλιγμένη στο μαντίλι τους
Σαν ένα ξεροκόμματο ψωμί
Που δεν μπορεί να το μασήσει
Που δεν μπορεί να το μασήσει μήτε ο θάνατος

Ευχαριστώ

 

 Που δεν μπορεί να το μασήσει μήτε ο θάνατος

Σελίδες: [1]