Tracklist:
1.Regression
2.Overture 1928
3.Strange Déjà Vu
4.Through My Words
5.Fatal Tragedy
6.Beyond This Life
7.Through Her Eyes
8.Home
9.The Dance Of Eternity
10.One Laste Time
11.The Spirit Carries On
12.Finally Free


Αναδιαμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους Progressive και Concept δίσκους που έχουν υπάρξει ποτέ και μάλλον αποτελεί το καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία των Theater.Οι Theater με τον Jordan Rudess πλέον στα πλήκτρα και πιο μελωδικοί από άλλες δουλειές τους,συνθέτουν την ιστορία του Nicholas και την αποδίδουν στο κοινό με 12 υπέροχα τραγούδια,άρτια από άποψης στίχων αλλά και μουσικά με πολλά και μεγάλα instrumental κομμάτια που δείχνουν την τεχνική και συνθετική ικανότητα της μπάντας.Οι κιθάρες του Petrucci συνδυάζονται άψογα με τα πλήκτρα και το πιάνο του Rudess προκαλώντας ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα.Ότι και να πει κανείς για αυτό το άλμπουμ είναι πραγματικά λίγο.

Eγω απλα να συμπληρωσω πως ο συγκεκριμενος δισκος καταφερνει να σε βαλει οντως στο concept του, ενω το υφος του καθε κομματιου εξυπηρετει απολυτα ον κομματι της ιστοριας που περιγραφει, κατι που ειναι ιδιαιτερα δυσκολο να επιτευχθει και ειναι συνηθως η προκληση για καθε σχημα που αναλαμβανει να κανει ενα concept album. Εδω βιωνεις την αγωνια του Nicholas, την αναζητηση της αληθειας ολων αυτων που βλεπει στα ονειρα του και τη λυτρωση προς το τελος.

Το φιναλε, βεβαια, ειμαι σιγουρος πως μας μπερδεψε ολους (το αποτομο κοψιμο στο τελος), αλλα ηταν το απαραιτητο συστατικο για να κλεισει ο κυκλος με τον τροπο που αρχισε. Απο την αλλη, στο "Metropolis Pt1", οι Dream Theater παρουσιαζαν την αγαπη ως τον τριτο χορο, αυτον της αιωνιοτητας ("Love is the Dance of Eternity..."), οποτε μην παρεξενευτειτε αν δειτε και κανα Metropolis III στο μελλον....ειναι εξαλλου και της μοδας στο metal το να βγαζουν, οι διαφορες μπαντες, συνεχειες των πιο επιτυχημενων δισκων τους.

Προσωπικά δεν πολυσυμπαθούσα τους Theater.Τους θεωρούσα μια μπάντα η οποία ξεκάθαρα προσπαθεί από κάποια φάση και μετά να γράψει καμμάτια ιδιαίτερα τεχνικά και όλοι να κάνουν μια επίδειξη ικανοτήτων χάνοντας το πραγματικό νόημα.Βέβαια δεν είχα ασχοληθεί ποτέ ώσπου αποφάσισα να ακούσω το Scenes from a memory και έπαθα από την πρώτη ακρόαση πλάκα και πλέον είναι μέσα στα αγαπημένα μου άλμπουμ χωρίς να είναι άλμπουμ αγαπημένης μου μπάντας.

Αλμπουμάρα αναδιαμφισβήτητα.

Αγαπάμε Metropolis II και παράλληλα συμφωνούμε με Rosstrobon, οι Theater για εμένα γίνονται πολύ συχνά κουραστικοί κι ανυπόφοροι.

Το συγκεκριμένο album όμως είναι ένα διαμάντι.

Respect στους Dream Theater για τη δισκαρα που εβγαλαν...αναμφιβολα το δημιουργικο τους ζενιθ, ενα καταπληκτικο concept σαν συλληψη και ακομα καλυτερο σαν εκτελεση...μαγικες κιθαρες απο τον Petrucci, καταπληκτικα πληκτρα απο τον Ιορδανη τον Τραγομουσιο, drumming-φωτια απο τον Μike, τρομερες μπασογραμμες απο τον Μyung και παθιασμενες ερμηνειες απο τον LaBrie...και τι δε θα 'δινα για να τον ακουσω ολοκληρο σε καποια μελλοντικη περιοδεια ετσι κι αλλιως ειναι μοδα πλεον οι μεταλ μπαντες να παιζουν ολοκληρους τους πιο επιτυχημενους δισκους τους...W.A.S.P., Katatonia, Paradise Lost και και και...

Επισης συμφωνω με τα παιδια που λενε οτι ωρες ωρες γινονται πολυ κουραστικοι...ειδικα τωρα τελευταια με τα 15λεπτα τραγουδια εχει καταντησει βαρετο να ακους solos και bridges που δεν εχουνε λογο υπαρξης...τι καλα που ηταν στο Αwake με τραγουδια που ειχαν μεσο ορο διαρκειας τα 7-8 λεπτα και δεν κουραζοσουν...

Μπραβο και στον Rosstrobon για την κριτικη...πολυ καλη μαν...ωραιος 

ΥΓ αληθευει οτι το Dance Of Eternity εχει 100φευγα αλλαγες στο τεμπο? Προσπαθησα να τις μετρησω οταν το ακουγα αλλα χαθηκα...

Eγω απλα να συμπληρωσω πως ο συγκεκριμενος δισκος καταφερνει να σε βαλει οντως στο concept του, ενω το υφος του καθε κομματιου εξυπηρετει απολυτα ον κομματι της ιστοριας που περιγραφει, κατι που ειναι ιδιαιτερα δυσκολο να επιτευχθει και ειναι συνηθως η προκληση για καθε σχημα που αναλαμβανει να κανει ενα concept album. Εδω βιωνεις την αγωνια του Nicholas, την αναζητηση της αληθειας ολων αυτων που βλεπει στα ονειρα του και τη λυτρωση προς το τελος.

Αν και δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα lyrics και το concept του album όταν είχε βγει, μου ήταν ξεκάθαρο ότι πράγματι η μουσική ακολουθούσε την ιστορία. Πρόσφατα κοίταζα την παρτιτούρα του "finally free" (τελευταίο κομμάτι του album) και πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το πόσο προσεχτικά έχουν στήσει οι Theater το κομμάτι. Όχι μόνο προσαρμόζουν το ύφος της μουσικής στο κάθε μέρος της ιστορίας (γρήγορο-αργό, πομπώδες-minimal) αλλά και το βαθύτερο επίπεδο της αρμονίας, κάτι που δύσκολα συναντά κανείς σε mainstream μουσική.

Χρησιμοποιούν τελείως διαφορετικές τονικότητες για το παρόν και το παρελθόν, δημιουργώντας έτσι έντονη αντίθεση, και ο κάθε χαρακτήρας "μιλάει" στο δικό του, ξεχωριστό, κλειδί. Επίσης, τα lyrics του κομματιού "συνδέουν" τους τρεις χαρακτήρες, οι οποίοι  απαγγέλλουν, ο κάθε ένας σε διαφορετικό σημείο του κομματιού, τα lyrics "this feeling inside me...". Αυτή η σύνδεση στηρίζεται επιπλέον και από την χρήση του ίδιου κλειδιού σε αυτά τα σημεία του κομματιού!

Respect στους Dream Theater για τη δισκαρα που εβγαλαν...αναμφιβολα το δημιουργικο τους ζενιθ, ενα καταπληκτικο concept σαν συλληψη και ακομα καλυτερο σαν εκτελεση...μαγικες κιθαρες απο τον Petrucci, καταπληκτικα πληκτρα απο τον Ιορδανη τον Τραγομουσιο, drumming-φωτια απο τον Μike, τρομερες μπασογραμμες απο τον Μyung και παθιασμενες ερμηνειες απο τον LaBrie...και τι δε θα 'δινα για να τον ακουσω ολοκληρο σε καποια μελλοντικη περιοδεια ετσι κι αλλιως ειναι μοδα πλεον οι μεταλ μπαντες να παιζουν ολοκληρους τους πιο επιτυχημενους δισκους τους...W.A.S.P., Katatonia, Paradise Lost και και και...

Επισης συμφωνω με τα παιδια που λενε οτι ωρες ωρες γινονται πολυ κουραστικοι...ειδικα τωρα τελευταια με τα 15λεπτα τραγουδια εχει καταντησει βαρετο να ακους solos και bridges που δεν εχουνε λογο υπαρξης...τι καλα που ηταν στο Αwake με τραγουδια που ειχαν μεσο ορο διαρκειας τα 7-8 λεπτα και δεν κουραζοσουν...

Μπραβο και στον Rosstrobon για την κριτικη...πολυ καλη μαν...ωραιος 

ΥΓ αληθευει οτι το Dance Of Eternity εχει 100φευγα αλλαγες στο τεμπο? Προσπαθησα να τις μετρησω οταν το ακουγα αλλα χαθηκα...

Όχι ακριβώς απάντηση σε αυτό που ρωτάς, αλλά το θυμήθηκα με αφορμή την ερώτησή σου:

�mt

(σίγουρα το αγαπημένο μου κομμάτι από theater και στο top10 μου γενικά)

Τι να πούμε για αυτό το άλμπουμ. Είναι σίγουρα πολύ ψαγμένο και ο καθένας στο όργανό του παίζει παπάδες (και συνθετικά μιλώντας). Έτυχε να το ξανακούσω 1-2 φορές σήμερα και πρόσεξα κάτι που δεν είχα ξαναπροσέξει γιατί δεν είχα δώσει σημασία: το παίξιμο του portnoy! Η έμπνευση που είχε στα fills (σε κανονικά κομμάτια, για το dance όλο ένα fill είναι...) ήταν ασύλληπτη! Στο τέλος του finaly free ειδικά έπαθα πλάκα, γιατί οι χρόνοι που παίζει είναι τελείως "άκυροι" με το φυσιολογικό του αυτιού...δεν είναι ότι δεν τα παίζουν άλλοι (που προφανώς τα παίζουν, και πιο δύσκολα ακόμα), αλλά είναι ότι γενικά η μπάντα χρησιμοποιεί την τεχνική για να πετύχει πολύ όμορφα ακουστικά αποτελέσματα...Απλά respect για αυτόν το δίσκο.