ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΠΟΛΟΓΙΑ

[Μιχάλης13]

Να μη τρομάζεις, όσο νιώθεις την ανάσα μου πιο ήρεμη,
εγώ να ξέρεις δεν ησύχασα ακόμα.
Κι αν σου ηχούν τα λόγια μου γαλήνια,
σα να στεγνώσανε απ' όλα τα γιατί τους,
κρατώ ακόμα όλη τη βραχνάδα που η φωνή μου μάζεψε
(σαν άγουρος συλλέκτης),
χρόνο το χρόνο, τραγούδι το τραγούδι, κραυγή με τη σιωπή,
για να μιλώ περήφανα τις νύχτες στη σκιά μου.
Κι ίσως σκεφτείς πως τούτοι οι διάλογοι
κακογραμμένοι επίλογοι φαντάζουν,
με μια πικρία ανώφελα γυμνή, μέσα στις συλλαβές τους,
ηρωικά μνημόσυνα που αρνήθηκαν να σκεπαστούν
με την αποδοχή της ήττας για τελεία.
Κι ίσως να πεις πως δε χωράει περηφάνεια σε ένα ψίθυρο,
ούτε θεμελιώνεται ένα όνειρο
πάνω σε ξεπεσμένες μνήμες,
μουσειακά εκθέματα που επιμελώς γυαλίζονται τα βράδια,
φτάνει να αστράφτουν παρελθόν,
πριν τ' αντικρίσει ο ήλιος.
Εσύ να μη φοβάσαι κι οι μέρες μου δε ντύνονται με χθες,
όσο το βλέμμα μου μπορεί να ψηλαφίζει ακούραστα,
τους δρόμους και τις γειτονιές,
τη θλίψη ανάμεσα τους
και όλη την κούφια υπομονή που απλώνεται αδιάκοπα
σαν σύννεφο καπνού,
πάνω απ' τον ουρανό μας.
Όχι, να μη τρομάζεις κι όσο δεν το λησμόνησα
πως ο ουρανός κι η μοίρα του
χρέος δικό μας είναι,
εγώ να ξέρεις δεν ηττήθηκα ακόμα.

 
Να μη λυπάσαι κι όταν ξαγρυπώ, είναι γιατί προσπαθώ,
να κλείσω μεσ' τη χούφτα μου τον κόσμο.
Έτσι μονάχα νιώθω τους παλμούς και τις συσπάσεις του
κι όλο τον πόνο που συσσώρευσε
κατηφορίζοντας αδέξια, στο διάβα των αιώνων.
Έτσι μονάχα αντιλαμβάνομαι
πόσο απάνθρωπα βαρύ, ειν' τούτο το φορτίο
που σέρνει κουρασμένος στους καιρούς,
γεμάτο αμέτρητες ζωές που μάταια ξοδευτήκαν,
δίχως να 'χουν γευτεί ποτέ,
λίγη απ' την ομορφίά του.
Έπειτα σκύβω πιο κοντά να ακούσω τη φωνή του,
που άλλοτε μοιάζει σύνθημα, άλλοτε μοιρολόι
και άλλοτε μελωδία απάτητης στιγμής.
Κι είναι πολλές φωνές που αέναα
συνθέτουν τη φωνή του
κι είναι πολλές φωτιές που ανθίζουν
μες σε ερείπια και ρωγμές,
πολλές οι άγονες ελπίδες και ακόμα περισσότερες πληγές.
Κι είναι πολλά τα όνειρα που θάφτηκαν
μέσα στη γη σα σπόροι,
πολλοί οι αγώνες που το δίκιο έχουν ζωστεί
και πιο πολλή η προσμονή για
ένα άφθαρτο ξημέρωμα
που των πολλών η λύτρωση
θα ντύσει σαν ρυθμός λιτός,
το βήμα αυτού του κόσμου.

 
Αυτού του κόσμου που αν αγγίξεις το σφυγμό του
θα καταλάβεις ότι ξεπηδούν σεισμοί
ανάμεσα απ' τους χτύπους.
Γιατί εκείνος δεν ησύχασε ακόμα.
Πως θα περίμενες να ησυχάσω εγώ;