στη Βίκυ Μοσχολιού

[Gregori]

            στο Στέκι των Αθάνατων
Πάνω στο γλυκοΰπνι σου ο πάνσοφος Θεός
γνέφει τ' αγγέλου ορθός κι η όψη σου χλωμιάζει'
μ'ανθούς και ροδοπέταλα το διάβα σου να ράνει,
με μύρο και λιβάνι το σώμα που λαγιάζει.

Γνέφει και τ' Άστρου της αυγής την ώρα που χαράζει
και η μορφή σου αλλάζει, να πορευτεί στον Αδη'
ζεύει κι ο Ήλιος στ' άρμα του το Μουσικό Πανέρι,
και μέρα μεσημέρι οδεύει στο σκοτάδι.

Ο Μουσηγέτης τ' ουρανού την άρπα του προσφέρει
στου τραγουδιού τ' αστέρι να τραγουδά με χάρη,
ώς του θανάτου ο άρχοντας που θα του τραγουδήσει,
μια πόρτα να σφαλίσει παιδί μην ξαναπάρει.

Σβήσανε τ’ άστρα κι έσβησες
Βασιλική στο φως’
ως φαίνετ’ ο καλός Θεός
σε θέλει πιο κοντά του.

Στο Στέκι των Αθάνατων στην πίστα τη δικιά του
παρέα με τα λαϊκά  Αγιουργήματά του,
του Μπιθικώτση τη φωνή της Ρίτας και του Στράτου
για να χορεύει θεϊκά κι αυτός τη ζεμπεκιά του.

[mymood]

Ωραιο θέμα,καλη χρηση λεξεων και συνθεση εικονων αλλα ειναι κριμα να σου χανεται το μετρο,καπου αναμεσα σε ιαμβικους οξυτονους και τροχαικους. Χωρις ομοιοκαταληξίες και χωρις τα δεσμα του εμμετρου, σε ελευθερο στιχο θα σου ησουν πιο δυνατος. Δεξου τις σκεψεις μου πραγματικα χωρις ιχνος έπαρσης. Αλλωστε πιστευω οτι με το να ανεβαζουμε στιχους μας εδω , επιζητουμε την αλλη αποψη. Νασαι παντα καλα και συνεχισε .

[Gregori]

Σ' ευχαριστώ για τα σχόλιά σου
Πάντα ευπρόσδεκτα όταν είναι καλοπροαίρετα.
Νάσαι καλά.