Θείο φιλί Θείο κορμί

Ακυρωμένες εντολές υπάκουσε κι ανέβη
 στο άστρο ψηλά , που φαίνονταν η νύχτα μενεξιά
 πώς να ‘ξερε που η παγωνιά, του κόσμου της τα ερέβη,
θα τον απαλοέντυναν με μαύρη μοναξιά

 Κοιμήθη στο στερέωμα, με τα φεγγάρια χύμα
 μύριους αιώνες έχοντας το χάδι της στο νου
 το σώμα της σημάδεψε με των χειλιών το σχήμα
 κι ευθύς τον μεταμόρφωσε σε αστρίτη τ’ ουρανού

 Ακυρωμένες εντολές να εκτελέσει εδέχτη
 σε ονειρεμένο έρωτα ποιος να ‘βαζε φραγή.
Θείο φιλί, Θείο κορμί, γι αυτό και την ανέχτη
 ποτέ δεν το μετάνιωσε, κι ας χάθηκε απ’ τη γη