ΒΟΤΣΑΛΑ

[ΠΟΙΟΣ]

ΒΟΤΣΑΛΑ

Η κόκκινη λάσπη κολλάει στις σόλες

 οι μέρες μπροστά μου ξεράθηκαν όλες

τα πεύκα στο δάσος πεσμένα στο χώμα

τα δυό ονόματα σου γλιστράνε από το στόμα

Μα εσένα

οι θάλασσες όλου του κόσμου

 μακριά μου σε πήρανε φως μου

 πουλί ταξιδιάρικο εσύ

Κρυμμένος

ο Αύγουστος μες στα μαλλιά σου

 χειμώνα να βγάλει κοντά σου

με εσένα να ρθεί στο νησί

Τα βότσαλα εμπρός μου  με δάκρυ βρεγμένα

θυμάμαι που σε είδα με μάτια κλαμένα

τον δρόμο του λόφου αργά κατεβαίνω

και εγώ σαν τα δέντρα τριγύρω μου  γέρνω

Και απόψε

κοιτάζω το πράσινο αστέρι

που μόνο εκείνο το ξέρει

 το πόσο πολύ σε αγαπώ

Φεγγάρια

χτενίζουν τα μαύρα μαλλιά σου

τα αστέρια ξαπλώνουν σιμά σου

μα εγώ δεν θα ρθω να στο πω

Α.Π.