Διαμάντια και ζαφείρια

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Πάνω στων τρένων τις γραμμές,
γράφονταν πάντα διαδρομές,
στου χρόνου τα λιοπύρια,
διαμάντια και ζαφείρια.

Πάνω απ΄τα ποτήρια, χλωμές φιγούρες αναπνέουν ζωή και θάνατο μαζί.
Κατεστραμμένα πρόσωπα από τις μνήμες του πιο γνώριμου μέλλοντος.
Κατακόκκινα μάτια από του ήλιου την προαιώνια συνήθεια.

Πάνω στου χρόνου την αιώρα ξαπλωμένος εισπνέω τις ανώνυμες κατάρες.
Τραβάω κουπί πάνω στο τσιμέντο με τη λάμψη των θαλασσινών χρωμάτων.
Αναδιπλώνομαι ξετυλίγοντας το κουβάρι του πιο μακρινού παρελθόντος μου.

Πάνω στων τρένων τις γραμμές,
λάμπει του χρόνου το εκρεμές,
κελαϊδεί το καναρίνι,
τραγουδώντας την ειρήνη.

Η νύχτα ξανάρχεται δείχνοντας τα φεγγαρίσια δόντια της.
Τα αστέρια τρεμοσβήνουν μέσα στο ουράνιο κλουβί τους.
Τα μεσημέρια καίγονται σαν τις λάμπες των μοναχικών φάρων.

Η θάλασσα καμαρώνει την ζωηράδα των κυμάτων της.
Η αυγή αφημένη στην αγκαλιά του τελευταίου ξενύχτη.
Η βροχή αγκαλιά με τον ήλιο εναλλάσσονται στην γηραιά γη.
Η ανάσα του χρόνου ξεχύνεται στο διψασμένο στόμα των αθώων.

Πάνω στων τρένων τις γραμμές
μικρά βαγόνια οι στιγμές,
χελιδόνι και σπουργίτι
αδελφωμένα στο φεγγίτη.