Κοχλάζουν κενό.

[kuiper]

Κοχλάζουν κενό.
(Από το άδειο ημερολόγιο μιας ψυχής...)

Πράνα και τσι απ’ την Ινδία την Κίνα
ένα πακέτο οξειδωμένες αναμνήσεις
σκιές ασάλευτες συμπαντικού πυρήνα
διάττοντες φευγάτες παραισθήσεις.

Ονειροσύννεφα που παρελαύνουν
στον κύκλο τον ατέρμονα του νου
έναν δραπέτη της ζωής που συλλαμβάνουν
σιωπές ναυάγια καιρού αλλοτινού.

Φθαρτές εικόνες στη ματιά του αναπλάθει
τρικυμισμένες κβαντικές αριθμομηχανές
είναι ο κόσμος του ο άυλος τρύπιο καλάθι
από την πράνα την ασύλληπτη στο αχανές.

Η θύμηση της σε παρθένο όνειρο που μένει
της άναρχης αγρύπνιας του πολύ σημαντικό
από το χέρι της κρατά την ειμαρμένη
το τάχυον στον κόσμο του ελπίδα γιατρικό.

[kuiper]

Πληροφορίες:
Οι παραπάνω στίχοι προέκυψαν από το ημερολόγιο – βιβλίο, τριάντα μιας (31) σελίδων που μια περίληψη διαβάζετε.

Το ημερολόγιο είναι το αλεξικέραυνο, ο κεντρικός δέκτης καταγραφής των ψυχικών καταιγίδων, ο σταθμός καταγραφής σημάτων, από δέκα επτά (17) διαφορετικές πηγές, δηλαδή από πάσχοντα άτομα διαφορετικών ηλικιών και φύλων.

Μικρή βοήθεια.
(ή μήπως η μεγάλη πέτρα στις παρθένες ρίζες?)
Βιάστηκε σε πολύ μικρή ηλικία, τριάντα πέντε χρόνων σήμερα, αξεπέραστη εμπειρία, στα εφιαλτικά όνειρα του παλεύει μ’ εκείνο το εξωγήινο τέρας.
Επιζητά το τέλος, το μεγάλο ταξίδι κι’ όταν πιστεύει πως φτάνει ευχαριστεί το Θεό.




Κοχλάζουν κενό.
(Ημερολόγιο)


Σελίδα 1η

Ανθισμένες κερασιές.
Άχρωμα και άοσμα λουλούδια.
Ίσως το μπλάβο τ’ αρχέγονο χώμα να φταίει,
ή μήπως η μεγάλη πέτρα στις παρθένες ρίζες?

Χαράματα.
Οι αστραπές έφεραν βροχή.
Καταιγίδα στον καταποντισμένο ουρανό.
Παλλόμενοι αστρικοί σηματοδότες.
Χάος.

Ο ξεροπόταμος φούσκωσε,
στο πέρασμα του παρασύρει τα πάντα.
Τα κίτρινα φύλλα των δέντρων ταξιδεύουν στο άγνωστο.


Σελίδα 10η

Ξημέρωμα στου φεγγαριού το δορυφόρο.
Ζοφώδεις ερημιά.
Τύμβοι συλημένων ονείρων.
Ήλιος. Φωτιά το χαμόγελο του.
Καψαλισμένα δέντρα, απομεινάρια της κάψας του.

Απολιθωμένα ζαχαρωτά, άγνωστη γεύση.

Καυτός άνεμος, το χαρακωμένο έδαφος υπομένει.
Ο ορίζοντας πλησιάζει, το υγρό στοιχείο έρχεται.
Οφθαλμαπάτη.


Σελίδα 17η

Η σκοτεινή ύλη πλημμυρίζει το κενό,
τα συμπαντικά τέρατα αλυχτούν, έρχονται.
Η Ανδρομέδα η κανιβαλική πλησιάζει.
Ο δορυφόρος του φεγγαριού σείεται, τρεμοσβήνει.

Το τρένο της ερήμου πλησιάζει στο σταθμό.
Κάπου θα υπάρχει μια όαση ελπίδας.
Ίσως στο διαμαντένιο στεφάνι του ήλιου.


Σελίδα 25η

Η ζεστή άμμο στις ερήμους τ’ ουρανού,
απ’ το λιοπύρι του μεσημεριού,
διαπερνά τις σκιές των βράχων.
Μυθεύματα οι πλανητικές οάσεις. 

Η θάλασσα του απείρου γεμάτη υπολανθάνουσες υπάρξεις.
Όντα γεννιούνται και χάνονται στο κενό που κοχλάζει.


Σελίδα 31η

Το άρμα των ανέμων πλησιάζει.
Υπάρχει μια θέση άδεια δίπλα στο παράθυρο.
Η Ανδρομέδα είναι πολύ κοντά, πεινασμένη φαίνεται.
Ο δορυφόρος του φεγγαριού χάνεται.

Επί τέλους νυχτώνει.
Ταξίδι στο άγνωστο.

Σ’ ευχαριστώ Άναρχε μου.

[Βραζίλης]

Μπερδεύτηκα. Στο ποίημά σου μιλάς για άντρα ή γυναίκα; Βλέπω και τα δύο φύλα.

Μ'άρεσαν τα κείμενα από όπου άντλησες έμπνευση, ίσως γιατί μιλάει για διάστημα και άλλους κόσμους κι εμένα μ'αρέσει η Ε.Φ. (Επιστημονική Φαντασία).

[pimami]

εμένα πάλι, αν κάτι με παρέπεμπε στο "κοχλάζουν κενό", αυτό θα ήταν η προηγούμενη ανάρτησή μου, "αγεφύρωτο".. Έχεις τους λόγους σου βέβαια να τα συσχετίζεις και πάνω σ' αυτό μπορεί να γίνει μεγάλη κουβέντα.
Πολύ ενδιαφέρον

[Lo.Lee.Ta]

Ίσως γιατί μιλάει, για τον διπλανό μας, που η φαντασία του, είναι πραγματικότητα. Δεν έχεις άδικο Kuiper, ότι το ποίημα σου αφήνει παρόμοια αίσθηση με αυτή του pimami. Η δεύτερη ανάλυση που κάνεις στο ποίημα, έρχεται κάτα κάποιο τρόπο να μου προσθέσει μια ελπίδα, για μια σκέψη μου, στην άνοιχτή ντουλάπα της Γυναίκας (νύχτας). Αν και κατά κάποιο τρόπο, θεωρώ πως ο pimami, κινείται σε άλλο επίπεδο της φαντασιοπραγματικότητας. Κοινά στοιχεία όμως φαίνεται να υπάρχουν.

[kuiper]

Μου αρέσει ο τρόπος που γράφει ο Δημοσθένης ίσως γιατί κι’ εγώ καμιά φορά (πέφτοντας από μεγάλο ύψος με αλεξίπτωτο και μέχρι να ανοίξει) περνάω μέσα από το άγνωστο.

Στη προκειμένη όμως περίπτωση στο ''Το κοχλάζουν κενό'' περιγράφω αλληγορικά μια πραγματικότητα. Δηλαδή τα συμπεράσματα μου από (17) περιπτώσεις – εγώ το λέω – φίλων μου.

[Αρέθα]

Και μένα μου άρεσε το ποίημά σου, είναι από αυτά που σφίγγουν την ψυχή παρόλα αυτά γίνεται μ΄εναν τρόπο που δεν περιέχει απειλή, ίσως μια αιωρούμενη υπόσχεση για το όλον. Μου άρεσε πολύ η Σελίδα 31 και το ότι είναι περιπτώσεις-φίλοι σου (χωρίς γενική).

[pimami]

ναι, αυτή η σύνδεση με τους ψυχικά πάσχοντες είναι πολύ ενδιαφέρουσα.. απ την άλλη η όποια σουρελιστική διάθεση που έχουν τα κείμενά μου ποιος ξέρει από ποια άγραφα ημερολόγια προκύπτει.. Κι όπως το λέτε κύριε Γιάννη, αλεξικέραυνο, κι όπως το ξαναλέτε, φίλοι σας!

[Neikos]

τωρα ποιος ειναι ο τυχερος? εσυ που "ετυχε" και ειχες αυτες τις εμπειριες-εξομολογησεις και σαν αποτελεσμα εγραψες αυτο εδω το, κατα την δικη μου αποψη, αριστουργημα, ή εμεις που τελικα το διαβαζουμε?
ακομα θα ηθελα να ρωτησω σε ποιον μπορει να ανηκει αυτο εδω το εργο... σε αυτους, σε σενα ή σε μας?
και κανω και μια τελευταια ερωτηση(ρητορικη), υπαρχουν αραγες κι αλλες σελιδες?


υ.γ. ημουν σχολη και δεν προλαβα

[gkou]

Υπέροχο, απλά..Καθώς το διάβαζα ένιωθα να χάνομαι στην κάθε του λέξη, με καθήλωσε πραγματικά!Και εγώ το συσχέτισα πολύ με το "Αγεφύρωτο" του Δημοσθένη. Αυτά προκύπτουν όταν οι μεγάλες πένες συναντιούνται, έστω και τυχαία!

[sofitia]

Μου αρέσει ο τρόπος που γράφει ο Δημοσθένης ίσως γιατί κι’ εγώ καμιά φορά (πέφτοντας από μεγάλο ύψος με αλεξίπτωτο και μέχρι να ανοίξει) περνάω μέσα από το άγνωστο.

Στη προκειμένη όμως περίπτωση στο ''Το κοχλάζουν κενό'' περιγράφω αλληγορικά μια πραγματικότητα. Δηλαδή τα συμπεράσματα μου από (17) περιπτώσεις – εγώ το λέω – φίλων μου.

Κοχλάζουν κενό Το τρένο της ερήμου πλησιάζει στο σταθμό. "το τρένο μπορεί να είναι η ζωή μας"
Κάπου θα υπάρχει μια όαση ελπίδας. "Η ελπίδα που πάντα περιμένουμε"
Ίσως στο διαμαντένιο στεφάνι του ήλιου. "περιμένοντας ένα φως στον ορίζοντα, κάτι να πραγματοποιηθεί"

 πως μπορεί να μεταφραστή το   Κοχλάζουν κενό σίγουρα είναι αλληγορικό αλλα τι? 

[kuiper]

Για τις ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις σας, ευχαριστώ πολύ.

Δημοσθένη, είναι τόσο απαραίτητο αυτό το (κύριε) γνωριστήκαμε στον Ιανό και από τότε σε θεωρώ φίλο μου, είναι πιο κοντά ο ενικός και μ’ αρέσει.
Νίκο άσε τη (ρητορική) υπάρχουν κι’ άλλες σελίδες.
Γεωργία, μεγάλες πένες; Υπερβάλεις.
sofitia, αν ήσουν ψυχίατρος ή ψυχολόγος ίσως να μπορούσες να το μεταφράσεις, μα μόνο εδώ, σχετικά με το ποίημα.
Παναγιώτη, περίμενα μια ποιο μεγάλη ανάλυση από εσένα.
Βασίλη, ε χρειάζεται και το μπέρδεμα, όμως μιλάω και για τα δύο φύλλα.

[Lo.Lee.Ta]

Κuiper, θα το προσπαθήσω.

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Αξιόλογη ματιά-προσέγγιση στα ''εσώτερα'' μιας ψυχής
μου αρέσει πολύ το τελευταίο τετράστιχο
μπράβο και από μένα φίλε Γιάννη

[kuiper]

Γεια σου Παναγιώτη, ευχαριστώ να είσαι καλά.