ΑΡΧΑΙΑ ΑΙΓΥΠΤΟΣ!!!

[Iroukos]

Οι θεοί της Αιγύπτου


ΜΕΜΦΙΔΑ

ΦΘΑ:

Δημιουργήθηκε από τη σκέψη. Από το στόμα του οι Θεοί, έρχονται σε ύπαρξη. Είναι ο παλιός θεός της φωτιάς και συσχετιζόταν με τα πρωταρχικά Μυστήρια του Ζωντανού Ήλιου, που δεν εκπέμπει όμως ορατό φως. Είναι ο Μυστικός Ήλιος του Μαύρου φωτός. Απεικονίζει το σκοτεινό πυρ, αυτό που γεννά στον κόλπο της γης και σφυρηλατεί τα μέταλλα.

Στη Μέμφιδα τον λάτρευαν σαν προστάτη των καλλιτεχνών και των τεχνιτών δηλαδή εκείνων που χρειάζονται ηλιακή έμπνευση, φως και ζέστη για να μπορούν να πλάσουν τον κόσμο.

Οι Έλληνες τον ταύτιζαν με τον Ήφαιστο. Ο μεγάλος ιερέας του στη Μέμφιδα, που ονομαζόταν Μεγάλος Αρχιτεχνίτης, κατήυθυνε τους αρχιτέκτονες και τους χτίστες, κατά την οικοδόμηση των ναών.

Στο ναό του λατρεύτηκε με τη σύζυγό του Σέκμετ και το γιο του Νεφερτούμ. Μετά την εξάλειψη των τελευταίων Ραμσή, όταν η πολιτική σημασία του Δέλτα ήταν μεγάλη, ο θεός της Μέμφιδας έγινε πολύ ισχυρός. Τρίτος από άποψη σημασίας και πλούτου μεταξύ των θεών της Αιγύπτου, μετά τον Άμμωνα και τον Ρα.

Αναπαράσταση: τον αναπαρίσταναν σαν έναν παραμορφωμένο νάνο που οι καμπύλες του σώματός του, αντιγράφουν τις γραμμές που έχουν οι φλόγες της φωτιάς. Το κεφάλι του είναι ξυρισμένο, έχοντας μόνο τη βασιλική πλεξίδα. Ο Φθα παρουσιαζόταν μουμιοποιημένος, γιατί για να εμψυχώσει τη δημιουργία δεν έχει ανάγκη την κίνηση. Το πνεύμα του διασχίζει τους χώρους με την ταχύτητα αστραπής.
 

[Iroukos]

ΣΕΚΜΕΤ.

Είναι μια από τις αρχαιότερες μορφές της θεάς μητέρας Αθώρ. Αντιπροσωπεύει τη δύναμη της Μοίρας στην εκτελεστική της λειτουργία. Η ενέργειά της έφτανε στους πολεμιστές για τους οποίους ήταν προστάτιδα. Με τη λατρεία της συνδέεται και μια κατηγορία εμπειρικών γιατρών, οι οποίοι χάρη στην επέμβασή της θεράπευαν τα κατάγματα. Απεικονίζει τη θέληση και τη δύναμη της ψυχής. Συμβολίζει το πεπρωμένο όντας ο κόσμος της αιτίας και του αποτελέσματος. Θα εκτελέσει στη γη τα θεϊκά σχέδια. Τα νύχια της είχαν τη φήμη ότι έφταναν κάθε άνθρωπο που ξέφευγε από το νόμο.

Αναπαράσταση: Απεικονίζεται συνήθως σαν λέαινα ή γυναίκα με κεφάλι λέαινας.



ΝΕΦΕΡΤΟΥΜ.

 Είναι το τρίτο πρόσωπο της τριάδας της Μέμφιδας. Ταυτίστηκε από τους Έλληνες με τον Προμηθέα, ίσως γιατί αποδιδόταν στον πατέρα του Φθα (Ήφαιστος) η ανακάλυψη της φωτιάς. Το όνομά του, που σημαίνει "Ατούμ ο νεώτερος", δείχνει ότι ο θεός αυτός ήταν αρχική ενσάρκωση του Ατούμ της Ηλιούπολης. Είναι αιώνια νέος και αυτή η αιώνια νεότητα είναι απλά η αθανασία της ψυχής. Αρα, άφθαρτος, είναι το "Έργο" των Αλχημιστών: είναι η ενέργεια που ξαναβρίσκει μέσα του ο εξαγνισμένος από τη φωτιά, άνθρωπος.

Αναπαράσταση: απεικονίζεται συνήθως σαν ένας άνδρας, οπλισμένος με το κυρτό ξίφος "χοπές" και φοράει στο κεφάλι ανοιχτό άνθος λωτού, από το οποίο βγαίνει κερατοειδής μίσχος. Απεικονίζεται επίσης σαν ένας άνδρας όρθιος σε ξαπλωμένο λιοντάρι και άλλοτε με κεφάλι λιονταριού, λόγω της καταγωγής του από τη θεά λέαινα Σέκμετ.

[Iroukos]

ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ.

ΝΟΥΝ.

 Στην Εννεάδα της Ηλιούπολης, εμφανίζεται σαν το χάος ή Πρωταρχικός Ωκεανός. Είναι τα Γεννεσιουργά Νερά, που βρίσκουμε σε κάθε Αγία Γραφή κάθε θρησκείας, που περιέχει τους σπόρους όλων των πραγμάτων που θα εκδηλωθούν αργότερα. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έδιναν προτεραιότητα στο νερό ως στοιχείο του κόσμου και στην προέλευση από αυτό όλων των υπολοίπων στοιχείων. Αυτή η θεότητα, δεν είχε ναό, ούτε ιερείς.

Αναπαράσταση: αναπαριστάνεται σαν ένα Μεγάλο ον με το μισό του σώμα βυθισμένο στα πρωταρχικά νερά. Με τα χέρια υψωμένα στηρίζει όλους τους θεούς που πηγάζουν από το χάος Νουν.

ΤΟΥΜ Ή ΑΤΟΥΜ.

Είναι ο "Γεννημένος από τον εαυτό του" που εμφανίζεται πάνω στον κόκκινο Λόφο ή οβελίσκο, που δείχνει την αρχή των χρόνων. Θεωρείται αυτογενής και δημιουργός θεών και ανθρώπων. Είναι το πνεύμα που πηγάζει από τα βάθη του Νουν. Ο Ατούμ μόλις βγήκε από το νερό, έβαλε σε τάξη τα στοιχεία του χάους και έτσι, στα κείμενα αναφέρονται οι θεοί που έχουν τοποθετηθεί στις κατάλληλες θέσεις.Ο μύθος του Ατούμ συγχωνεύτηκε με αυτόν του μεγάλου θεού Ήλιου - Ρα και τελικά επικράτησε η θεότητα Ατούμ - Ρα.

Αναπαράσταση: αναπαριστάνεται σαν ένας κόκκινος δίσκος πάνω σε κόκκινο λόφο και τότε ονομάζεται Ατούμ - Ρα και εκφράζει τον Ρα σαν Ήλιο δημιουργό. Στις περιπτώσεις που διακρινόταν από τον Ρα, ο Ατούμ, φαίνεται πως θεωρούνταν ως η πρώτη μορφή που πήρε ο θεός - Ήλιος, ζώντας μέσα στο Νου, την αρχέγονη άβυσσο, ως ένα άλλο πνεύμα, μέχρι τη στιγμή που με η δική του θέληση φανερώθηκε στη συγκεκριμένη μορφή του Ρα.

Σαν Ατούμ αναπαριστάνεται κρατώντας το σκήπτρο "Ουάς" που συμβολίζει την παντοδυναμία, το "Ανκ", το κλειδί της ζωής και το στέμμα του είναι το "Πσχέντ", το διπλό στέμμα της Άνω και Κάτω Αιγύπτου, σύμβολο ένωσης Βορρά και Νότου.

[Iroukos]

ΡΑ.

Είναι ο Ήλιος δημιουργός. Τον ονομάζουν "Κάτοικο του κάστρου του πρίγκιπα". Η ονομασία αυτή αναφέρεται στην ουράνια κατοικία του. Με τη μορφή Ήλιου - Βάρκα ανατρέχει όλες τις περιοχές της Αιγύπτου κατά τη διάρκεια των 12 ωρών της ημέρας. Κατά τη μυθολογία, ταξίδευε στον ουρανό με το πλοίο του Ήλιου την ημέρα και τη νύχτα περνούσε με άλλο πλοίο στον κάτω κόσμο. Εκεί για να ξαναγεννηθεί την άλλη μέρα, έπρεπε να νικήσει τη θεότητα του κακού, "Απάπ" δηλαδή το σκότος των εκλείψεων. Ο Ρα είναι ο Ατούμ που εκδηλώνεται με τη συγκεκριμένη μορφή του Ήλιου.

Είναι ο Ήλιος της γέννησης, ο ορατός και ενεργητικός Ήλιος. Ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Αιγύπτου και δημιουργός του κόσμου και το κυριότερο ιερό του βρισκόταν στην Ηλιούπολη. Λέγεται πως οι άνθρωποι προήλθαν από τα δάκρυα του Ρα (στην αιγυπτιακή γλώσσα "δάκρυα" και "άνθρωποι" ηχούν το ίδιο). Από την 5η δυναστεία, ο Ρα έγινε επίσημη θεότητα των Φαραώ, έτσι που ο Φαραώ ήταν γιος του Ρα και ενσάρκωσή του. Στην 18η δυναστεία ο Ρα συνδυάστηκε με τον Άμμωνα και έγινε Άμμωνας - Ρα.

[Iroukos]

ΔΕΝΔΕΡΑ.

ΑΘΩΡ.

Συμβολίζει την κοσμική αγελάδα, την ουράνια Μήτρα όπου συλλαμβάνεται η Ζωή. Σαν Μητέρα προσφέρει τα χαρακτηριστικά της, τα οποία έχουν μεταφερθεί στις περισσότερες θηλυκές θεότητες του Αιγυπτιακού πάνθεου. Η Αθώρ, διοικούσε τον κόσμο των νεκρών. Συνήθως αναφέρεται σαν κόρη του Ρα και σύζυγος του Ώρου. Άλλοτε θεωρείται μητέρα του. Το όνομά της ερμηνευόταν "Κατοικία του Ώρου", από το ότι ο ηλιακός θεός κοιμόταν κάθε βράδυ στους κόλπους της για να αναγεννηθεί την επόμενη. Προστάτιδα των γυναικών και του καλλωπισμού, η Αθώρ, απέκτησε μεγάλη δημοτικότητα ως μια θεά της χαράς και του έρωτα.

Ταυτίστηκε από τους Έλληνες με την Αφροδίτη. Θεωρούνταν προστάτιδα των νεκρών επειδή ήταν έτοιμη να τους υποδεχτεί κατά την άφιξή τους στον άλλο κόσμο και να τους μεταφέρει επάνω στη ράχη της για να τους προφυλάξει από κάθε κίνδυνο. Αυτό γινόταν μόνο με αυτούς που ήξεραν να την επικαλούνται με καθιερωμένες φράσεις. Λαμπρές γιορτές τελούνταν στο ναό της, ιδίως την 1η κάθε χρόνου, επέτειο της γέννησης της Θεάς.

Αναπαράσταση: οι πιο συνηθισμένοι τρόποι αναπαράστασής της είναι άλλοτε σαν γυναίκα, άλλοτε σαν αγελάδα και άλλοτε σαν γυναίκα με κεφάλι αγελάδας. Σε κάθε αναπαράσταση φέρει κέρατα σε σχήμα λύρας, μεταξύ των οποίων υπάρχει ο ηλιακός δίσκος που τονίζει την ουράνια υπόστασή της. Η αγελάδα είναι το ζώο που δίνει τροφή και ζωή και υποδηλώνει την ιδιότητά της ως Μητέρα Θεά.

[Iroukos]

ΘΗΒΕΣ.

ΑΜΜΩΝΑΣ.

 Η λατρεία του ήταν βαθιά ριζωμένη στις Θήβες. Είναι το μυστικό, το απόκρυφο πνεύμα του Ήλιου. Είναι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης. Είναι το Μυστηριώδες και Μυστικό φως. Θεός του Μυστηρίου και της σιγής, προστάτης των απροστάτευτων ανθρώπων, βασιλιάς των Θεών. Ήταν επίσης θεός της γονιμότητας και μπροστά του εικονιζόταν ο Φαραώ να σπέρνει και να θερίζει τα πρώτα στάχυα.

Είναι η αόρατη πνοή που εμψυχώνει τη δημιουργία γιατί κυβερνά τους ανέμους. Λέγεται πως είχε τη δύναμη να θεραπεύει πολλούς ανθρώπους μαζί. Το ιερατείο του μια φορά το χρόνο, στη μεγάλη γιορτή του Άμμωνα, άνοιγε τις πύλες του Σεραπείου και έμπαιναν μέσα όλοι οι ασθενείς. Εκεί κάποια στιγμή εμφανιζόταν ένα φως πελώριο και όλοι θεραπεύονταν, ό,τι κι αν είχαν. Στη διάρκεια των βασιλικών γιορτών, που γίνονταν στο Λούξορ, προέδρευε των μυστηρίων της Θείας γέννησης.

Οι Έλληνες τον ταύτιζαν με το Δια. Σαν Άμμων - Ρα παίρνει τη μορφή ενός φτερωτού Αυγού ή φτερωτού Ήλιου και τότε ονομάζεται "Άρχοντας των Θηρών", σαν τον Ήλιο που διαπερνάει τις διάφορες πύλες του ουρανού, τις 7 πύλες. Η μυστικιστική του σύζυγος είναι η Μουτ, η "Μητέρα του Κόσμου". Γιος της είναι ο Κονσού, ο "Ουράνιος Ναύτης". Ιερά του ζώα είναι η χήνα και ο κριός. Από τον Άμμωνα προέρχονται η χάρη της προφητείας καθώς και κάθε παραψυχολογική δύναμη. Είναι σύμβολο της Βούλησης.

Αναπαράσταση: σαν Άμμων - Ρα παίρνει τη μορφή ενός φτερωτού Αυγού ή φτερωτού Ήλιου και τότε ονομάζεται "Άρχοντας των Θηρών", σαν τον Ήλιο που διαπερνάει τις διάφορες πύλες του ουρανού, τις 7 πύλες. Αναπαριστάνεται φορώντας στο στέμμα "Ατέφ" με φτερά στρουθοκάμηλου και κρατά το σκήπτρο "Ουάς" και το κλειδί "Ανκ". Άλλοτε εικονίζεται να κάθεται μεγαλοπρεπώς στο θρόνο του και άλλοτε όρθιος, κρατώντας ένα μαστίγιο υψωμένο πάνω από το κεφάλι του.

[Iroukos]

ΜΟΥΤ:

 Το όνομά της σημαίνει η "Μητέρα". Σαν σύζυγος του Άμμωνα μερικές φορές παίρνει το όνομα Αμενέτ. Ταυτίζεται από τους Έλληνες με την Ήρα.

Αναπαράσταση: θηλυκή θεότητα που εικονίζεται με το διπλό στέμμα της Άνω και Κάτω Αιγύπτου, κάτω από το οποίο υπάρχει ένας γύπας που αποτελεί το ιδεόγραμμα του ονόματός της. Το στέμμα αυτό λέγεται στα αιγυπτιακά Πσχέντ.

ΚΟΝΣΟΥ.

 Αρχαίος Σεληνιακός θεός. Το όνομά του σημαίνει : Αυτός που διασχίζει", είναι ο Ουράνιος Ναύτης, ο Οδοιπόρος. Οι Έλληνες τον εξομοίωναν με τον Ηρακλή. Ήταν θεός εξορκιστής και θεραπευτής, στον οποίον πήγαιναν οι δαιμονισμένοι και οι ασθενείς από όλα τα μέρη της Αιγύπτου ακόμη και από όλες τις χώρες.

Αναπαράσταση: Τον αναπαριστάνουν με κεφάλι γερακιού στεμμένο με μισοφέγγαρο, με τον ηλιακό δίσκο επάνω. Μερικές φορές τον αναπαριστάνουν με ανθρώπινη μορφή φορώντας το ίδιο στέμμα. Τέλος, μερικές φορές αναπαριστάνεται με μορφή φασκιωμένου ανθρώπου, όπως ο Φθα, του οποίου κρατάει το σύνθετο σκήπτρο και στο κεφάλι του έχει το δίσκο με την ημισέληνο.

[Iroukos]

ΑΒΥΔΟΣ.

ΟΣΙΡΙΣ.

 Είναι κατεξοχήν ουράνιος και ηλιακός θεός. Το συμβολικό του χρώμα είναι το μπλε σε σχέση με το ζωηρό κόκκινο ή κίτρινο. Οι ενδυμασίες του, είναι λευκοί επίδεσμοι σε ανάμνηση της δικής του μουμιοποίησης. Συμβολίζει τον ουράνιο άνθρωπο, που έχει ξεπεράσει τις δοκιμασίες της Ατραπού της Μύησης δηλαδή τις Δοκιμασίες των τεσσάρων στοιχείων. Η μουμιοποίησή του, συμβολίζει το χάσιμο όλων των ανθρώπινων στοιχείων και την απόκτηση θείων στοιχείων. Η συμβολική και πρόωρη εξαφάνισή του από τον κόσμο των ανθρώπων, τον κάνει να συσχετίζεται με τους θεούς των νεκρών και με τη δυνατότητα να βασιλεύει στους απόκρυφους κόσμους.

Είναι αρσενικός θεός της γονιμότητας και των σταχυών και φυλάει τη μυστική έννοια των τεχνικών της καλλιέργειας και των τελετουργικών λατρειών σε σχέση με το σιτάρι και το ψωμί, το κρασί και τη μπύρα. Προστατεύει την ανάπτυξη του φυσικού σταριού και κάποιου άλλου πιο συμβολικού που έχει 7 πήχεις ύψος και φυτρώνει στο Αμέντι, στη χώρα του Άμμωνα. Έδωσε στους ανθρώπους τους Νόμους για να μπορούν να αναπτυχθούν σε κάθε τομέα της ζωής και της ύπαρξής τους. Ο Όσιρις ανέλαβε τη φροντίδα των ιερών Ύμνων.

Αναπαράσταση: το συμβολικό του χρώμα είναι το μπλε σε σχέση με το ζωηρό κόκκινο ή κίτρινο. Οι ενδυμασίες του, είναι λευκοί επίδεσμοι σε ανάμνηση της δικής του μουμιοποίησης. Ενσαρκώνει την ενωτική δύναμη, κρατάει τη ράβδο και το μαστίγιο που θέτουν σε κίνηση τον τροχό που κόσμου. Σύμβολό του η στήλη "Τζέντ", όπου υπάρχουν τα τέσσερα στοιχεία ή αρχές της ύλης που έχει κυριαρχηθεί.

[Iroukos]

ΙΣΙΔΑ.

Αδερφή και σύζυγος του Όσιρι. Είναι το δεύτερο πρόσωπο της τριάδας της Αβύδου. Είναι η Γη, η πρωταρχική ύλη, γονιμοποιημένη από το πνεύμα και θα γεννήσει τον Κόσμο. Η Ίσιδα είναι το σύμβολο των Νερών του διαστήματος. Ο Όσιρις είναι ο θεός του Πρωταρχικού Σκότους - φωτός και ο Ώρος συμβολίζει την ψυχή του Κόσμου. Εξομοιώθηκε από τους Έλληνες με τη Δήμητρα, την Ήρα, τη Σελήνη και ακόμη με την Αφροδίτη Δίδαξε τις Γυναίκες το άλεσμα του σιταριού, το γνέσιμο του λιναριού και την υφαντική. Δίδαξε επίσης στον άνθρωπο τον τρόπο θεραπείας των ασθενειών.

Επίσης καθιέρωσε το θεσμό του Γάμου. Την Άνοιξη και το Φθινόπωρο γίνονταν προς τιμή της μεγάλες γιορτές και λιτανείες.

Αναπαράσταση: Παρουσιάζεται με θηλυκή μορφή, συχνά καθισμένη και θηλάζοντας το θείο παιδί Ώρο. Έμβλημά της είναι το Άνκ ή κλειδί της Ζωής. Άλλο έμβλημα είναι ο κόμπος της Ίσιδας, που θυμίζει ότι η Ίσιδα μάζεψε τα κομμάτια του συζύγου της. Αυτός είναι ο δεσμός που κρατά όλα τα πράγματα ενωμένα. Την αναπαριστάνουν πάνω σε φόντο από ζεστά χρώματα, ιδίως το σκούρο κόκκινο που θύμιζε το αίμα που δίνει ζωή.


ΏΡΟΣ.

Είναι το τρίτο πρόσωπο της Τριάδας. Είναι το σύμβολο της Ανάστασης για όλους τους ανθρώπους, δηλαδή του εσωτερικού ανθρώπου που μπαίνει σε μάχη με τις δικές του εσωτερικές σκιές Προστατεύει την προσπάθεια της ανθρωπότητας που βαδίζει την πορεία της εξέλιξης. Στον άλλο κόσμο εισάγει τους νεκρούς κοντά στο "Καλό" και πολύ συχνά επιβλέπει κατά το ζύγισμα των ψυχών. Τα μάτια του ήταν ο Ήλιος και η Σελήνη.

Λέει ο μύθος ότι καθώς ο Ώρος μεγάλωνε, ο Όσιρις εμφανιζόταν και του δίδασκε την τέχνη του πολέμου, για να τον κάνει ικανό να επιτεθεί κατά του Σεθ, να διεκδικήσει την αρπαγμένη κληρονομιά και να εκδικηθεί το φόνο του πατέρα του, πράξεις που απέφεραν στον Ώρο δόξα και επωνυμία.

Αναπαράσταση: τον αναπαριστάνουν σαν το θείο παιδί που θηλάζει τη Μητέρα του. Επίσης τον αναπαριστάνουν με ανθρώπινη μορφή και κεφάλι γερακιού ή κατευθείαν σαν γεράκι με ή χωρίς στέμμα κι άλλα χαρακτηριστικά. Σε μερικές περιπτώσεις κρατάει τη ράβδο του Άνουβι για να οδηγεί τον εαυτό του και να μην χαθεί στο Σκοτάδι, και άλλες φορές κρατάει ένα ραβδί, σύμβολο εξουσίας, που αποκρούει τα φυσικά και ψυχολογικά τέρατα. Όταν τον αναπαριστάνουν σαν βαρκάρη, συμβολίζει την πορεία στον κόσμο, αποφεύγοντας τους χίλιους κινδύνους που απεικονίζονται με έναν κροκόδειλο, τον οποίον ο Ώρος σκοτώνει με ένα κοντάρι. Με τα πόδια διπλωμένα στο ηλιακό πλοίο, είναι το φωτεινό πνεύμα που καταστρέφει τα σκοτάδια. Βοηθιέται από το Άνκ, το κλειδί της Ζωής ή επίσης από το λεγόμενο "Σφυρί του Ώρου" που είναι ένα Ταύ κομμένο από την κάθετη μέση. Αυτό το σφυρί ανασταίνει τους πεθαμένους και ξυπνά τους κοιμισμένους.

[Iroukos]

ΕΡΜΟΥΠΟΛΗ.

ΘΩΤ.

 Σεληνιακή θεότητα, πατέρας της Σοφίας, των Γραμμάτων και του Πολιτισμού γενικά, δημιουργός όλων των Επιστημών. Είναι ο προστάτης των Μυητικών Ναών στις σχολαστικές λειτουργίες τους και ο άρχοντας της Σιγής και του Μυστικού, που είναι απαραίτητες προϋποθέσεις στις Μυητικές Γνώσεις. Είναι ο αγέννητος που υπάρχει μέσα στον κόσμο, η σοφία, το μέτρο όλων των πραγμάτων. Είναι ταυτόχρονα γραφέας και κρατά σημειώσεις για όλα τα πράγματα, το δεξί χέρι της δικαιοσύνης. Είναι αυτός που με τον τροχό του αγγειοπλάστη θα διαπλάσει ένα σώμα για τον άνθρωπο από την πρωταρχική ύλη και ένα πνεύμα από την πρωταρχική ψυχή.

Ο Θωτ που οι Έλληνες τον ονομάζουν Ερμή, είναι ο Θεός Σελήνη. Εμπνευστής της χρονολογίας, χωρίζει τα έτη, τους μήνες και τις ημέρες, τόσο του κόσμου, όσο και της ανθρωπότητας. Ορίζει τη διάρκεια της ύπαρξής του και κατευθύνει το πεπρωμένο. Ο Ερμής θα γίνει Τρισμέγιστος, δηλαδή τρεις φορές μέγιστος. Θεωρείται ιδρυτής των μυστηρίων. Είναι αρχειοφύλακας και αγγελειοφόρος των θεών. Αναπαράσταση: Τον αναπαριστάνουν σαν έναν άνθρωπο με κεφάλι ή πρόσωπο Ίβυκα και άλλες φορές με τη μορφή του ίδιου του πουλιού, που φορούσε στέμμα και Ουρέα ή μόνο Ουρέα. Το πτηνό Ίβυκας, είναι φυσικός εχθρός των κροκοδείλων και τρέφεται από τα αυγά τους. Η παρατήρηση αυτού του φαινομένου θύμισε στους Αιγύπτιους την αιώνια μάχη μεταξύ της Σοφίας και της Άγνοιας, του καλού και του κακού.

Άλλος τρόπος αναπαράστασης, είναι σαν Κυνοκέφαλος, δηλαδή πίθηκος με κεφάλι σκύλου. Με αυτόν τον τρόπο σχετίζεται με τη γνώση των περασμένων γεγονότων και ταυτόχρονα με την ανάγκη να ξεχαστεί κάτι πολύ τρομερό που θα είχε συμβεί στις αρχές της εξέλιξης της ανθρωπότητας. Σαν θεός της ανάμνησης εμφανίζεται στην τελετή Ζυγίσματος της Καρδιάς του πεθαμένου, δείχνοντας όλα όσα πρέπει να δικαστούν και θάβοντας όλα όσα ήδη εξοφλήθηκαν και εξουδετερώθηκαν από τον άνθρωπο.

[Iroukos]

Άθωρ (λίγα ακομη πραγματακια για την Αθώρ)

 

Άθωρ από το μουσείο Λούξορ

ιερογλυφική απόδοση του ονόματος της Άθωρ.
Με το όνομα Άθωρ ή Αθώρ εννοείται η θηλυκή αιγυπτιακή θεότητα, την οποία οι 'Ελληνες ταύτιζαν με την Αφροδίτη. Ουράνια θεά, αναφέρεται συνήθως ως κόρη του Ρα ή Ρε και σύζυγος του Ώρου. Ενίοτε, όμως, αποδίδεται ως μητέρα του και τότε το όνομά της ερμηνεύεται ως «κατοικία του Ώρου», επειδή ο ηλιακός θεός κατέβαινε κάθε βράδυ στους κόλπους της, για να αναγεννηθεί την επομένη.

Απεικονίσεις και ιδιότητες
Ο συνήθης απεικονιστικός τύπος για την θεά είναι η μορφή της αγελάδας, του ιερού ζώου της. Στα πλαίσια του αιγυπτιακού ανθρωπομορφισμού και θηριομορφισμού παρουσιάζεται ως θεά με κεφαλή αγελάδας, και συνηθέστερα ως θεά με μαλλιά χωρισμένα σε μακριές πλεξίδες, με κέρατα ή αυτιά αγελάδας.

Η θεά είχε ένα φετίχ, στο οποίο της άρεσε να ενσαρκώνεται, το σείστρο, μουσικό όργανο που αποδιώχνει τα κακά πνεύματα. προς τιμήν της ο αρχιτέκτονας της Ντεντερά σχεδίασε τους κίονες του ναού της ως ισάριθμα κολοσσιαία σείστρα.

Προστάτιδα των γυναικών και του καλλωπισμού, των οποίων θεωρείτο ότι προΐστατο, η Άθωρ απέκτησε τεράστια δημοτικότητα ως θεά της χαράς και του έρωτα. Την αποκαλούσαν βασίλισσα της ευθυμίας και του χορού ή βασίλισσα της μουσικής και του τραγουδιού, ενώ ο ναός της θεωρείτο τόπος μέθης και ευχάριστης διαβίωσης.

Αγαθοεργός θεότητα των ζωντανών, η Άθωρ τους έτρεφε με το γάλα της. Σε ό,τι αφορά στη σχέση της με την βασιλική οικογένεια, απεικονιζόταν να κρατά τον βασιλιά στην αγκαλιά της ή στα γόνατά της και να προσφέρει τον μαστό της για θηλασμό ή ως αγελάδα θηλαζόμενη από τον Φαραώ. Όμως η θεά δεν ήταν αγαθοεργή μόνο στο βασίλειο των ζώντων πλασμάτων. Θεωρείται ευμενής η παρουσία της και στο βασίλειο των νεκρών.




Το βασίλειο των νεκρών
Με την επωνυμία «Βασίλισσα της Δύσης», θεωρείτο προστάτις της θηβαϊκής νεκρόπολης. Ο απεικονιστικός της τύπος στη Βίβλο των νεκρών είναι η αγελάδα, με το μισό σώμα της έξω από το Λιβυκό Όρος, που θεωρείτο εσχατιά του κόσμου των ζωντανών, έτοιμη να υποδεχθεί τους νεκρούς κατά την άφιξή τους στον άλλο κόσμο και να τους μεταφέρει στη ράχη της. Προφύλασσε από κάθε κίνδυνο του μεταθανάτιου ταξιδιού, όλους όσους γνώριζαν πώς να την επικαλούνται με καθιερωμένους τύπους.

Την ονόμαζαν επίσης «Κυρία της συκομορέας» γιατί πίστευαν ότι κάποιες φορές κρύβονταν στο φύλλωμα μεγάλου δέντρου, κοντά στις παρυφές της ερήμου, και ανέμενε την άφιξη του νεκρού για να του προσφέρει μόλις αυτός εμφανίζονταν το νερό και το ψωμί του καλωσορίσματος. Τέλος έλεγαν ότι αυτή κρατούσε την μακριά σκάλα, από την οποία ανέβαιναν οι δίκαιοι στον ουρανό. Καθώς η ειδίκευση της Άθωρ στο ρόλο της χθόνιας θεότητας επεκτείνονταν όλο και πιο πολύ, οι γυναίκες που πέθαιναν δεν αποκαλούνταν πλέον «ο Όσιρις» κατά την προσφιλή συνήθεια της μετονομασίας του νεκρού, αλλά «η Άθωρ».

Ιερά
Το κυριότερο ιερό της θεάς βρισκόταν στην Ντεντερά (Denderah), όπου λατρευόταν μαζί με το σύζυγό της, τον Ώρο της Εντφού, κατέχοντας εδώ τη δεύτερη θέση, και τον γιο τους Ιχί (Ihi-Ehi=ο παίκτης του σείστρου), τον οποίο απεικόνιζαν με τη μορφή μικρού παιδιού που παίζει το σείστρο δίπλα στη μητέρα του. Λαμπρές εορτές τελούνταν στο ναό, ιδίως την πρώτη ημέρα του έτους, επέτειο της γέννησης της θεάς. Πριν ακόμη χαράξει, οι ιερείς ανέβαζαν στην στην σκεπή του ιερού την εικόνα της θεάς και την παρουσιάζαν στον ανατέλλοντα ήλιο (Κεφρί ή Κεπερά). Επακολουθούσαν δημόσιες εορταστικές εκδηλώσεις, οι οποίες κατέληγαν σε αληθινό καρναβάλι και η ημέρα τελείωνε με τραγούδια και μεθύσια.

Η Άθωρ λατρευόταν επίσης στο Εντφού (Edfou), μαζί με τον Ώρο, ο οποίος όμως κατείχε εδώ την πρώτη θέση, και τον γιο του Χορ-σμα-τάουϊ (Hor-sma-taoui). Λατρευόταν επίσης στην Όμβο, όπου απεικονιζόταν και στις δύο τριάδες του ιερού. Στις ακτές της Σομαλίας (από όπου ίσως σε αρχαιότατους χρόνους είχε έλθει στην Αίγυπτο) ονομαζόταν «Κυρά της χώρας Πουντ». Στη χερσόνησο του Σινά αποκαλείτο «Δέσποινα της χώρας Μαφκάτ» και στη Φοινίκη (όπου διαδραματίζεται τμήμα του μύθου για τον Όσιρι) «Δέσποινα της Βίβλου».

[Iroukos]

Άνουβις

Ο θεός Άνουβις.

Ο Άνουβις -όπως μεταγράφηκε στα ελληνικά η αιγυπτιακή λέξη Inpou (Anpou)- ταυτίστηκε με τον ψυχοπομπό Ερμή. Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις των αρχαίων Αιγυπτίων άνοιγε το δρόμο του άλλου κόσμου για χάρη των νεκρών. Απεικονίζονταν ως μαύρος θως (τσακάλι) με χοντρή ουρά, ή ως μελαμψός άνδρας με κεφαλή τσακαλιού ή σκύλου, ιερού τοτεμικού ζώου του Άνουβι. Αυτός είναι άλλωσε και ο λόγος για τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δώσει στη μητρόπολη της λατρείας του το όνομα Κυνόπολις.

Ο μύθος της γέννησης
 Ο θεός Άνουβις σε γλυπτό.Είναι η θεότητα που προΐστατο της ταρίχευσης και της νεκρώσιμης τελετουργίας. Στα κείμενα των Πυραμίδων, ο Άνουβις χαρακτηρίζεται τέταρτος γιος του Ρε και κατονομάζεται επίσης ως κόρη του Κεμπεχούτ (Qebehout) ή "θεά δρόσος". Αργότερα εισήλθε στην οικογένεια του Όσιρι, καθώς σύμφωνα με τον μύθο η Νέφθυς, που είχε μείνει άτεκνη από τον σύζυγό της Σετ, τον γέννησε διαπράττοντας μοιχεία με τον αδελφό της Όσιρι.


ο θεος Άνουβης σε γλυπτό.

Εγκατελειμένος από τη μητέρα του, μόλις γεννήθηκε, τέθηκε υπό την προστασία της Ίσιδας, η οποία ανέλαβε την ανατροφή του. Όταν μεγάλωσε, έλαβε μέρος στην εκστρατεία του Όσιρι για την κατάκτηση του κόσμου. Όταν εκείνος δολοφονήθηκε μετά την επιστροφή του κατόπιν διαταγής του Ρα (Ρε) βοήθησε την Ίσιδα και τη Νέφθυ να τον θάψουν. Ο Άνουβις διαμόρφωσε το τυπικό της επικήδειας τελετουργίας και εκτέλεσε της μουμιοποίηση του θεού, για να τον προφυλάξει από την επαφή με τον αέρα και να παρεμποδίσει τη σήψη του. Από τούτη τη διαδικασία κέρδισε και το προσωνύμιο «Κύριος των επιδέσμων».


Ο Κύριος των Νεκρών
 
Iερογλυφική απόδοση του ονόματος

Από τότε ο Άνουβις συνδέθηκε με τις ταφικές τελετουργίες και απεικονίζονταν συνήθως ως ταριχευτής της μούμιας του νεκρού, την οποία υποδέχονταν στην πύλη του τάφου, για να της παραδώσει τις προσφορές που κατέθεταν οι κληρονόμοι της. Στη συνέχεια απεικονίζεται να κρατά τον νεκρό από το χέρι και με την ιδιότητα του φύλακα του ανακτόρου του Όσιρι να τον οδηγεί προς την Αίθουσα της Κρίσης, για το ζύγισμα της ψυχής του.

Η λατρεία του Άνουβι, χάρις στο ρόλο του ως θεού των νεκρών, έγινε καθολικά αποδεκτή, ενώ η είσοδός του στον κεντρικό μύθο του Όσιρι συνέτεινε στη μακρόχρονη διάρκεια της λατρείας του μέχρι τους νεότερους χρόνους, οπότε και ταυτίστηκε εντελώς με τον ψυχοπομπό Ερμή, επονομαζόμενος Ερμάνουβις. Στη μεγάλη, προς τιμήν της Ίσιδας λιτανεία, την οποία περιγράφει ο Απουλήιος, ο κυνοκέφαλος θεός φέρεται να βαδίζει προς τις εικόνες των θεών, κρατώντας στο χέρι το κηρυκείο και τους φοίνικες.

[Iroukos]

Ατούμ


 
Η ιερογλυφική απόδοση του ονόματος Ατούμ

Ατούμ ή Τουμ Neb-er-djer, ο Κύριος των δύο χωρών, ήταν αρχέγονη θεότητα της αιγυπτιακής μυθολογίας.

Είμαι ο Ατούμ, ο δημιουργός των πρεσβύτερων θεών,
Είμαι εκείνος που γέννησε τον Σου,
Είμσι ο μεγάλος Εκείνος-Εκείνη,
Είμαι εκείνος που έπραξε ό,τι του φαινόταν καλό να πράξει,
Κατέλαβα το χώρο στον τόπο της θέλησής μου
Δικός μου είναι ο χώρος εκείνων που προχωρούν
Στους δρόμους των κύκλων των ερπετών.

Το όνομα Ατούμ, Τουμ, Ατούμου και Τούμου, (Neb-er-djer), σύμφωνα με τους θεολόγους της Ηλιόπολης σημαίνει «ο πλήρης». Πρόκειται για την πεποίθηση ότι ο Ατούμ δημιούργησε τον εαυτό του από τα αρχέγονα ύδατα του Νουν, είτε με τη δύναμη της θέλησής του ή προφέροντας το όνομά του, χρησιμοποιώντας δηλαδή τη μαγική δύναμη του λόγου. Αποκαλείτο επίσης «Κύριος των Ορίων» ή Συμπαντικός Θεός. Αυτός ήταν ο ιδρυτής της Ηλιοπολιτικής Εννεάδας και έφερε συχνά το προσωνύμιο Ταύρος της Εννεάδας, πιθανή αναφορά στη ζωική λατρεία του, τον ταύρο Μένβις. Ενίοτε ο Ατούμ θεωρείται όχι μόνον ότι προήλθε ως ερπετό από το Νουν αλλά και ότι πρόκειται να επιστρέψει εκεί στην ίδια μορφή. Όταν όμως το ιερατείο τον ταύτισε με τον Ρα (Ρε) το ερπετό μετατράπηκε σε αντίπαλό του και τούτο φαίνεται στη θηριομορφική του απεικόνιση με κεφάλι ιχνεύμονα. Σύμφωνα με την παράδοση, όταν του επιτέθηκε ένα ερπετό, μεταμορφώθηκε σε ιχνεύμονα για να το καταβροχθίσει.

Ο Νουν, από τον οποίο όλα προέρχονται, είναι η θεότητα του χάους, ο πρωταρχικός Ωκεανός, στον οποίο εμπεριέχονταν πριν από τη δημιουργία, τα σπέρματα όλων των πραγμάτων και όλων των όντων. Στα κείμενα των Πυραμίδων ονομάζεται «πατέρας των θεών», αν και παρέμεινε πάντα απλό πνευματικό δημιούργημα, που δεν απέκτησε ποτέ ναό ή κάποιου είδους λατρεία. Απεικονίζεται μισοβυθισμένος στο νερό, με τα χέρια υψωμένα στον αέρα, να κρατά τους θεούς που έχουν γεννηθεί από αυτόν.

Ή όψη του Ατούμ ως προερχόμενου από το πρωταρχικό χάος ως αρρενοθήλεια ύπαρξη και η δημιουργία των Σου και Τεφνούτ παραδίδεται σε δύο εκδοχές. Η πρωιμότερη, που ανήκει στην εποχή των Πυραμίδων, περιγράφει πώς ο Ατούμ παίρνει τον φαλλό του στα χέρια του και έρχεται σε οργασμό, δημιουργώντας το ζεύγος με το σπέρμα του.

Ένα απόσπασμα από τον πάπυρο Brehmer-Rhind αναφέρει:

«Όλες οι εκδηλώσεις ήλθαν σε ύπαρξη αφότου αναπτύχθηκα...ούτε ο ουρανός μήτε η γη υπήρχε...δημιουργήθηκα από την ίδια μου την ύπαρξη...η γροθιά μου έγινε η σύζυγός μου...και δημιούργησα ...τον Σου και την Τεφνούτ...κατόπιν ο Σου και η Τεφνούτ δημιούργησαν τον Γκεμπ και την Νουτ...ο Γκεμπ και η Νουτ δημιούργησαν τον Ουεσίρ (ελλ: Όσιρις)...τον Σετ, την Ασσέτ (ελλ. Ίσις) και την Νεμπ-Χετ (ελλ. Νέφθυς)...Αυτοί τελικά δημιούργησαν τον πληθυσμό αυτής της γης».

[Βραζίλης]

Ηρώ, το καλύτερο θα ήταν να μας δώσεις ένα link για την σελίδα από την οποία αντιγράφεις τα κείμενα και τις φωτογραφίες για να πάει όποιος ενδιαφέρεται να τα διαβάσει όμορφα και τακτοποιημένα, και να μη γεμίζεις το φόρουμ με πολλαπλά μακροσκελή μηνύματα.

[Iroukos]

Ατούμ (συνέχεια)

Τα σύμβολα
 
Ψεντ

Το όνομα του Ατούμ φαίνεται πως προέρχεται από μία ρίζα, η οποία σημαίνει "δεν υπάρχω" και "είμαι πλήρης". Ο θεός αυτός, ως τοπική αρχικά θεότητα της Ηλιούπολης, είχε ως ιερό ζώο τον ταύρο Μένβι. Από τα αρχαία όμως χρόνια, οι ιερείς του τον εξομοίωσαν με τον Ρε, τον μεγάλο ηλιακό θεό, διδάσκοντας ότι μέσα στον Νουν, πριν από τη δημιουργία, ζούσε «ένα πνεύμα, αδιαμόρφωτο ακόμη, φέρον εγγενώς το σύνολο των υπάρξεων», ο Ατούμ. Μία ημέρα, το πνεύμα αυτό εκδηλώθηκε με το όνομα Ατούμ Ρε και δημιούργησε, από την ουσία του τους θεούς, τους ανθρώπους και όλα τα όντα.

Αργότερα, ο Ατούμ έγινε προσωποποίηση του ήλιου, την ώρα της δύσης και πριν από την ανατολή του (ως Νεφερτούμ, δηλαδή νεαρός Ατούμ), ενώ η λατρεία του σε συνδυασμό με εκείνη του Ρε ή Ρα, επεκτάθηκε σε όλη την αρχαία Αίγυπτο. Γενικά ο Ατούμ θεωρείτο γενάρχης του ανθρώπινου είδους και απεικονιζόταν πάντα με κεφαλή ανθρώπου εστεμμένη με το "ψεντ" (pschent), το διπλό στέμμα των Φαραώ. Θεός μοναχικός αρχικά, θεωρείτο γεννήτορας, δίχως τη συνδρομή κάποιας θηλυκής αρχής, του πρώτου θεϊκού ζεύγους, όπως είδαμε πιο πάνω. Αργότερα του έδωσαν μία σύζυγο και σε ορισμένες περιοχές δύο, γιατί στη Μέμφιδα τον ένωναν άλλοτε με την Ιιουσάς (Jousas) και άλλοτε με τη Νεμπέτ Χοτέπ, από την οποία απέκτησε δίδυμα παιδιά, τον Σου και την Τεφνέτ.

Η Ιουσάς, Ιουσαασέτ, αναφέρεται ως η σκιά του, (επίσης Αουσάας, στα Ελληνικά Σαόσις) και σημαίνει η μεγάλη, εκείνη που προβάλλει, θυμίζοντας παράξενα τις Αουσός, τις θεές της αυγής του πρωτο-ινδοευρωπαϊκού πάνθεου. Συνεπακόλουθα, η Ιουσαασέτ είναι η μητέρα και πρόγονη των θεών. Η δύναμη, η αντοχή και οι θεραπευτικές ιδιότητες της ακακίας έγιναν το σύμβολό της. Σε αυτόν τον θεογονικό μύθο η ακακία είναι το δέντρο της ζωής και η αρχαιότερη του είδους της, βόρεια της Ηλιόπολης, λέγεται πως ήταν ο γενέθλιος τόπος των θεών. Είναι φυσικό, λοιπόν, το γεγονός πως αποδόθηκε το δέντρο της ζωής στη σύντροφο του Ατούμ.

[Iroukos]

Ηρώ, το καλύτερο θα ήταν να μας δώσεις ένα link για την σελίδα από την οποία αντιγράφεις τα κείμενα και τις φωτογραφίες για να πάει όποιος ενδιαφέρεται να τα διαβάσει όμορφα και τακτοποιημένα, και να μη γεμίζεις το φόρουμ με πολλαπλά μακροσκελή μηνύματα.

δεν ειναι απο ενα λινκ πρωτον και δευτερον προσπαθω να κανω ενα συμαζεμα όλων των θεοτητων...! αν ενοχλει για τα μνμτα ρίχτο καδο! δε με πειραζει!

[Iroukos]

Ατούμ (συνέχεια)


Κοσμογονικές αφηγήσεις
 
Ατούμ(Κείμενα των Πυραμίδων (ΚΠ) 600, Κείμενα των Σαρκοφάγων (ΚΣ) 335, Βίβλος των Νεκρών (ΒΝ) Επωδός 17)

Η ταφική λογοτεχνία διατηρεί δύο πολύ γνωστές ιστορίες της δημιουργίας του Ατούμ. Η μία προέρχεται από την Ηλιοπολιτική παράδοση και η άλλη από την Ερμόπολη. Και τα δύο κείμενα θεωρούν ότι η πρωταρχική γη πρόβαλε από τα ύδατα του αρχέγονου χάους, (Νουν). Στην Ηλιοπολιτική παράδοση (ΚΠ 600), ο ηλιακός θεός Ατούμ στάθηκε στον αρχέγονο λόφο του και έφερε σε ύπαρξη μια δεύτερη γενιά θεών, τον θεό του αέρα Σου, τη θεά της υγρασίας Τεφνούτ και κατόπιν συνέχισε με άλλες πράξεις δημιουργίας. Σε μια άλλη εκδοχή που εξετάσαμε πιο πάνω οι δύο θεοί είναι προϊόν αυνανισμού του Ατούμ2. Τούτος ο αρχέγονος λόφος στο οποίο έλαβαν χώρα αυτές οι δημιουργικές πράξεις, ήταν η μελλοντική τοποθεσία του ιερού της Ηλιούπολης και αναδεικνύει τη μοναδικότητα του θεού στο αιγυπτιακό πάνθεον. Ο μύθος συνεχίζει με την πρόσκληση του Ατούμ σε όλους τους θεούς της Αιγύπτου να προστατέψουν την πυραμίδα του φαραώ και να αποκαταστήσουν τη ζωή του σε μια μεταθανάτια εξύψωση. Εμφανώς εδώ η πυραμίδα συμβολίζει τον πρωταρχικό λόφο και με τη δημιουργική δύναμη του Ατούμ και του μύθου του γίνεται η κατάλληλη κατοικία για τη νέα ζωή που προβάλλει μετά τον θάνατο του φαραώ.

Η πρόσβασή μας στα Κείμενα των Σαρκοφάγων του Μέσου Βασιλείου [(ΚΣ) 335] και στην Βίβλο των Νεκρών" (Επωδός 17)3 δείχνει και την εξέλιξη του κοσμογονικού μύθου. Αν και στα κείμενα του Νέου Βασιλείου παρεισφρύουν μεταγενέστερα στοιχεία, τα συστατικά πρωτογενή σύμβολα των επωδών είναι ίδια σε όλα τα κείμενα. Στο Νέο Βασίλειο ο Ατούμ –εξισωμένος με τον θεό Ρα- φέρνει και πάλι τον εαυτό του σε ύπαρξη από το πρωταρχικό χάος (Νουν) και ξεκινά τη δημιουργία από τη θέση του, πάνω στο αρχέγονο κομμάτι γης, τον λόφο που συμβολίζουν οι πυραμίδες. Αντί να δημιουργήσει τον Σου και την Τεφνούτ όμως, όπως συμβαίνει στην Ηλιουπολιτική παράδοση, σε αυτό το κείμενο δημιουργεί την Εννεάδα (τους μεγάλους θεούς της Αιγύπτου) ονοματίζοντας τμήματα του σώματός του. Ο ένας, ο αρχέγονος, γίνονται πολλοί, τμήματα του ίδιου θεού. Όπως και στον πρώτο μύθο του Ατούμ, η χρήση ενός μύθου της δημιουργίας στην ιερατική τελετουργία αποκαλύπτει αν μη τι άλλο τη δύναμη του μύθου να αναδημιουργεί τη ζωή για τον νεκρό. Η διαφορά του κειμένου από την Ηλιοπολιτική παράδοση έγκειται στο γεγονός ότι αναφέρει ως τόπο του αρχέγονου λόφου όχι την Ηλιόπολη, αλλά τα άδυτα του ναού της Ερμόπολης. Τούτο είναι φυσικό καθώς υπάρχουν μαρτυρίες και για άλλα ιερά που διεκδίκησαν με τον ίδιο τρόπο τα πρωτεία, όπως η Μέμφις και οι Θήβες. Η θρησκευτική εξουσία φαίνεται πως ήταν πάντα αναμεμιγμένη με την πολιτική εξουσία.

Σε αυτό το σημείο είναι δυνατόν να γίνουν δύο συγκρίσεις της αιγυπτιακής και της βιβλικής αφήγησης για την κοσμογονία. Καταρχήν, οι μύθοι της αιγυπτιακής κοσμογονίας αναφέρονται σε μια γη που διαχωρίζεται από τα αρχέγονα ύδατα και τη δημιουργία μιας τάξης πραγμάτων ικανής να συντηρήσει τη ζωή. Αυτά τα θέματα σίγουρα υπενθυμίζουν τον μύθο της δημιουργίας της Γένεσης (κεφ. Α') αλλά η άμεση διασύνδεση που επιχειρούν οι περισσότεροι ερευνητές μεταξύ της Γένεσης και των μεσοποταμιακών και αιγυπτιακών παραδόσεων δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση, ελλείψει βασικών συγκριτικών στοιχείων4. Η δεύτερη σύγκριση, περισσότερο τεκμηριωμένη, είναι η τάση -και στις δύο κοσμογονικές αφηγήσεις- διασύνδεσης των ιερών ναών με σημαντικά γεγονότα του παρελθόντος. Όπως οι Αιγύπτιοι συνέδεαν τα ιερά τους με τη δημιουργία, έτσι και οι Ισραηλίτες συνέδεσαν τον ναό τους στην Ιερουσαλήμ με τη θυσία του Αβραάμ (βλ. Γεν. 22, Χρον. Β’, 3:1) και τη θυσία του Δαβίδ για την προστασία της Ιερουσαλήμ από την καταστροφή, (Σαμ. Β’, 24).

[Iroukos]

Ατούμ (συνέχεια)

Η Μεμφιτική θεολογία
Στον κοσμογονικό μύθο της Μέμφιδας η αρχαϊκή παράδοση που φέρει τον Ατούμ δημιουργό του κοσμου αμφισβητήθηκε. Η δημιουργία αποδόθηκε στον θεό προστάτη της Μέμφιδας, τον Πτα. Το κείμενο, γνωστό επίσης ως Λίθος Σαμπάκα5, από τον Νούβιο βασιλέα Σαμπάκα (716-702 Π.Κ.Ε.) που ισχυρίστηκε ότι ανακάλυψε ένα αρχαίο αντίγραφο του κειμένου, απ’ όπου και το αντέγραψε. Αν και ορισμένοι ερευνητές θεωρούν ότι τούτη η παράδοση είναι αρχαιότερη του Σαμπάκα κατά δύο χιλιετίες, οι περισσότεροι υποθέτουν πως η ανακάλυψη του κειμένου από τον Σαμπάκα κατά τον 8ο αιώνα ήταν απλά μια επινόηση, ένα τέχνασμα που είχε ως στόχο του τη νομιμοποίηση του Πτα ως αρχαιότερου θεού. Ούτως ή άλλως βέβαια στον ίδιο τον μύθο, αντίθετα από τον μύθο του Ατούμ, τα πρωταρχικά ύδατα και ο αρχέγονος λόφος δεν προηγούνται της εμφάνισης του Πτα, καθώς ο θεός εμφανίζεται ως συγχώνευση δύο άλλων θεοτήτων, του Τανενέν (θεού του αρχέγονου λόφου) και του Νουν (ως Πτα-Νουν πρωταρχικά ύδατα).

Οι πρώτες πράξεις δημιουργίας του Πτα περιλαμβάνουν τη δημιουργία του Ατούμ και των άλλων οκτώ μελών της Εννεάδας. Τούτο συνέβη όταν ο Πτα εξέφρασε τις σκέψεις του με λεκτικά σχήματα, εισάγοντας με αυτόν τον τρόπο την έννοια της δημιουργικής δύναμης του λόγου, όπως και στην Γένεση. Φαίνεται μάλιστα πως εκείνοι που συνέθεσαν τον μύθο, γνώριζαν ότι προέβαιναν σε μια ριζοσπαστική θεολογική ανανέωση. Ενώ η Εννεάδα του Ατούμ ήλθε σε ύπαρξη από το σπέρμα και τα δάκτυλα του Ατούμ, η Εννεάδα του Πτα είναι αποτέλεσμα των χειλιών και των δοντιών του, με τα οποία πρόφερε το όνομα όλων των δημιουργημένων πλασμάτων. Σύμφωνα με τη θεολογία της Μέμφιδας6, ένα αποτέλεσμα της δημιουργικής διαδικασίας ήταν ότι ο Πτα συμμετείχε πλέον στα σώματα και στον λόγο των θεών. Βρισκόταν σε κάθε σώμα όλων των ζωντανών πλασμάτων επί της γης. Οι ελλείψεις, ωστόσο, που παρουσιάζει ο συγκεκριμένος μύθος ως προς τις θεογονικές του λεπτομέρειες, όπως και οι ελλείψεις του ως προς την καταγωγή της ανθρωπότητας, υποδηλώνουν ότι είναι μια μεταγενέστερη κατασκευή, που είχε ως στόχο της απλά την έμφαση στα πρωτεία του Πτα στη σειρά διαδοχής των θεών.

Μη αρκούμενοι στην ερμηνεία των φαινομένων του εξωτερικού κόσμου, οι ιερείς των κυριότερων ναών επιδίδονταν στη σύνταξη διαφόρων κοσμογονικών συστημάτων περί της διαδοχικής εμφάνισης των θεών και της δημιουργίας του κόσμου. Από αυτά τα συστήματα πιο καλά γνωρίζουμε εκείνα που διδάσκονταν στα μεγάλα θρησκευτικά κέντρα της Ερμούπολης, της Ηλιούπολης της Μέμφιδας και της πόλης της Βουσίριδος. Σε καθένα από αυτά τα ιερά, οι ιερείς απέδιδαν στον τοπικό θεό το έργο της δημιουργίας. Ο Ατούμ, ο Ατούμ-Ρα, ο Πτα αλλά και ο Όσιρις, καθένας στον ναό του, είχαν αναγορευθεί δημιουργοί του κόσμου με ίσους τίτλους αλλά όπως φαίνεται από τα παραπάνω όχι με ίδιους τρόπους δημιουργίας. Μπορεί στη Μέμφιδα να πίστευαν ότι οι άλλοι θεοί είχαν βγει από το στόμα του δημιουργού και ότι τα πάντα είχαν δημιουργηθεί από τη φωνή του, αλλά σε ένα άλλο ιερό, όπως η Ηλιόπολη, ότι τα θεία όντα γεννήθηκαν από ένα φτάρνισμα, το φτύσιμο του δημιουργού ή από τον αυνανισμό του. Οι άνθρωποι βέβαια σε όλους τους μύθους είναι πλασμένοι από τον ιδρώτα ή από τα δάκρυα του θεού, ή μαζί με τα άλλα ζώα από την αποξηρανθείσα λάσπη του Νείλου.


H προστασία των Φαραώ
Ο Ατούμ ως δημιουργός ολων των πραγμάτων και των υπάρξεων, προστατεύει τον νεκρό από όλους τους κινδύνους και τις αρνητικές δυνάμεις του Κάτω Κόσμου. Νικά το ερπετό Νεχέμπ-Κχαού, πιέζοντας το δάκτυλό του στη σπονδυλική του στήλη και εκμηδενίζει το ερπετό Απέπ. Στους τάφους της περιόδου του Νέου Βασιλείου, ο Ατούμ απεικονίζεται να τιμωρεί τους εχθρούς του ήλιου αποκεφαλίζοντάς τους. Συνεπώς, δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί κάποιος περισσότερο κατάλληλος για την προστασία των φαραώ. Ο Ατούμ θεωρείτο προστατευτική θεότητα των βασιλέων της Αιγύπτου και θεωρείτο πατέρας πολλών διαδοχικών φαραώ. Κατά τη διάρκεια της Εποχής των Πυραμίδων ήταν ο Ατούμ που εξύψωνε τον νεκρό βασιλέα από την πυραμίδα του στον ουρανό, έτσι ώστε να γίνει θεός-αστέρας. Σε μεταγενέστερες εποχές,

ο Ατούμ προστατεύει τον νεκρό φαραώ κατά το ταξίδι του στον Κάτω Κόσμο.

Ο Ατούμ, επίσης, συμμετείχε στην απόδοση του στέμματος κατά την ενθρόνιση του βασιλέα, αποδίδοντας έτσι ένα είδος θεϊκής νομιμοποίησης στην κυβερνώσα δυναστεία. Ανάγλυφα στον ναό του Αμούν απεικονίζουν τον Ατούμ να οδηγεί τον βασιλέα. Ως υπέρτατος δημιουργός ο Ατούμ μεταβιβάζει τις δημιουργικές του ικανότητες και δυνάμεις στον φαραώ, εκείνες που πηγάζουν από τα ουράνια δώματα των δικών του ανακτόρων, με τη μορφή του Ζωντανού Χερού, (ελλ: Ώρος).

«Ω Ατούμ-Κεπερά! Έγινες υψηλός, ανυψώθηκες ως λίθος του Μπενμπέν στο Ανάκτορο του Φοίνικα (Ηλιόπολη7)»

[Iroukos]

Ατούμ (συνέχεια)

Ιερά ζώα και το τέλος του κόσμου
Ο Ατούμ –εκτός από την κύρια ανθρωπομορφική του απεικόνιση, σε ύστερες περιόδους αναλαμβάνει τη μορφή του σκαραβαίου, του ταύρου και του λέοντα. Ανάμεσα στα ζώα που ανήκουν σε πρωτόγονες εποχής της γήινης εξέλιξης οι Αιγύπτιοι επέλεξαν τον Ιχνεύμονα για τον Ατούμ, μια σαύρα που υποδηλώνει την αρχέγονη ερπετική καταγωγή του. Ο συγκεκριμένος συμβολισμός παρουσιάζει ειδικό ενδιαφέρον,καθώς αγγίζει μια μάλλον ασυνήθιστη και πολύ λίγο μελετημένη έννοια της αιγυπτιακής μυθολογίας, την ιδέα του τέλους του κόσμου.

Υπάρχει ένας διάλογος ανάμεσα στον Ατούν και τον Ουεσίρ στη Βίβλο της Εξόδου ανά Ημέρα, όπου ο Ατούμ αναφέρει ότι θα βυθίσει τον κόσμο και όλες τις θεότητες του, τους ανθρώπους και όλα τα υπόλοιπα πλάσματα στα αρχέγονα ύδατα του Νουν και ότι μόνον εκείνος και ο Ουεσίρ θα επιβιώσουν με τη μορφή ερπετών. Μία άλλη ιστορία αναφέρει μια αρχέγονη καταστροφή που τελείωσε με ένα μόνο επιβιώσαντα, το φίδι κερχέτ, υπενθύμιση της ικανότητας του ερπετού να προβάλλει ανανεωμένο μετά την απόρριψη του δέρματός του. Υπάρχει μια κυκλική αντίληψη για την ροή της εξέλιξης προς την καταστροφή και την αναγέννηση, μια πρώιμη εκδοχή πιθανώς του κύκλου της εξελικτικής διαδικασίας.

[Iroukos]

Θωθ

Υπήρξε ένας από τους πλέον δημοφιλείς θεούς της αιγυπτιακής παράδοσης, Στις αρχέγονες περιόδους του αιγυπτιακού πολιτισμού ήταν θεός της Σελήνης και από το σεληνιακό συσχετισμό του λέγεται ότι αντλεί την πολυμορφία του, καθώς εκφράζεται με πολλά και διαφορετικά πρόσωπα. Όπως η Σελήνη αντλεί το φως της από τον Ήλιο, έτσι και ο Θωθ αντλούσε ένα μεγάλο μέρος της εξουσίας του από τον ηλιακό θεό Ρα, όντας γραφέας και σύμβουλός του. Στην πραγματικότητα, τόσο σημαντικές ήταν οι φάσεις της Σελήνης για τους ρυθμούς της αιγυπτιακής ζωής, ώστε ο Θωθ θεωρήθηκε αρχή της κοσμικής τάξης, καθώς και των θρησκευτικών και κοινωνικών ιδρυμάτων. 'Ηταν παρών σχεδόν σε κάθε όψη λατρείας στους ναούς, στην απονομή δικαιοσύνης και στις μαγικές τέχνες, με τις οποίες σχετιζόταν ιδιαιτέρως.

Επίσηςε, είναι ο θεϊκός γραφέας, εκείνος που επινόησε τη γραφή και κύριος της σοφίας. Το ιερατείο απέδιδε σ' εκείνον πολλές από τις ιερές γραφές, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται η Βίβλος των Αναπνοών και ένα τμήμα της Βίβλου των Νεκρών. Του αποδίδονταν τιμές ως Κύριου της Γνώσης όλων των Επιστημών, θεωρούμενος η προσωποποίηση της Κατανόησης και της Λογικής. Υπήρξε, επίσης, μεσολαβητής για να επέλθει ειρήνη ανάμεσα στον Ώρο και τον Σηθ. Ιδιαίτερο πεδίο δράσης του ήταν η εσωτερική σοφία και γι' αυτό αποκαλείτο «ο Μυστηριώδης» ή «ο Άγνωστος». Οι μαγικές του δυνάμεις τον συνέδεσαν, επίσης, με την ιατρική και, όταν το σώμα υπέκυπτε τελικώς στη θνητότητά του, εκείνος ήταν πάλι που οδηγούσε το νεκρό στο βασίλειο των θεών και ακολουθούσε η κρίση της ψυχής του.

Η πιο γνωστή απεικόνισή του είναι εκείνη με τη μορφή της ίβιδας, με το μακρύ και καμπυλοειδές ράμφος, στο οποίο κάποιοι ανακαλύπτουν σεληνιακό συμβολισμό. Προς τιμήν του είχαν ιδρυθεί στην Αίγυπτο πολλές πόλεις, με σπουδαιότερη την Οκτάπολη, τη Μεγάλη Ερμόπολη, σύμφωνα με τις ελληνικές αποδόσεις. Τούτη τελευταία είχε φτάσει να θεωρείται από τους Αιγύπτιους ως ο αρχαιότερος τόπος στη Γη, ενώ ο Θωθ είχε ταυτιστεί με τον ίδιο το δημιουργό, ο οποίος δημιούργησε τα πάντα απλώς και μόνο με τον ήχο της φωνής του.

[zappas]

μαλιστα!!! σε  20 ημερες  με  πτυχιο!!!!!

[Iroukos]

μαλιστα!!! σε  20 ημερες  με  πτυχιο!!!!!

ναι, σε 20 μερες περνω πτυχιο αλλα ειναι λιιιιγο ασχετο με το θεμα ε?

[Iroukos]

Εορτασμός του Οπέτ

Ο εορτασμός του Οπέτ στην αρχαία Αίγυπτο, ή αλλιώς η «όμορφη γιορτή του Οπέτ» ήταν μια από τις πιο σημαντικές ετήσιες γιορτές στην ευρύτερη περιοχή των Θηβών. Η λέξη Οπέτ σημαίνει “μυστικός θάλαμος” και αναφέρεται στα ιδιωτικά και μυστικά δωμάτια που γειτονεύουν με το ιερό άδυτο του θεού Άμων του Λούξορ στον εσώτατο θάλαμο του ναού του Αμενχοτέπ Γ'. Αυτά τα δωμάτια είναι τοποθετημένα πάνω σε ένα χαμηλό ανάχωμα το οποίο αντιστοιχούσε στο πρωταρχικό βουνό της δημιουργίας, το οποίο σύμφωνα με τον μύθο, είχε αναδυθεί από τα αρχέγονα ύδατα.

Ο εορτασμός του Οπέτ ήταν ουσιαστικά ο εορτασμός των γενεθλίων του βασιλικού Κα και μέσω ειδικών τελετουργιών, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η θεία βασιλεία αναζωογονείται και το βασιλικό δικαίωμα στην εξουσία επαναβεβαιώνεται καθώς η δύναμη και η εξουσία του θεού Άμωνα (ο οποίος στο Νέο Βασίλειο ήταν ο επίσημος κρατικός θεός) μεταβιβάζεται στον ζωντανό γιο του επί της γης, τον Φαραώ. Στο Καρνάκ οι ιερείς εξάγνιζαν το ομοίωμα του θεού με νερό. Το έντυναν με πολύχρωμα λινά υφάσματα και το στόλιζαν με μεγαλοπρεπή περιδέραια, βραχιόλια, σκήπτρα, φυλαχτά και στολίδια από χρυσό και ασήμι επιστρωμένα με λαζούριο, σμάλτο, γυαλί και ημιπολύτιμους λίθους. Οι ιερείς περιέκλειαν τον θεό σε μια κιβωτό την οποία τοποθετούσαν πάνω σε μια τελετουργική λέμβο η οποία στηρίζονταν σε κοντάρια που χρησίμευαν στη μεταφορά της. Η λέμβος του θεού Άμωνα στο Καρνάκ, άφηνε το άδυτο του ναού με μια λαμπερή πομπή και το μετέφερε στο αντίστοιχο άδυτο του ναού του Λούξορ περίπου ένα μίλι νοτιότερα. Οι εορτασμοί αυτοί γίνονταν τον δεύτερο μήνα του Akhet, παράλληλα με τον ερχομό της πλημμύρας του Νείλου κατά τη διάρκεια της οποίας οι αγροτικές εργασίες αναστέλλονταν μέχρι την απόσυρση των νερών. Η αναζωογόνηση του μαύρου εδάφους που κάλυπτε την περιοχή εκατέρωθεν των όχθων του ποταμού Νείλου ήταν μεγάλο θέαμα. Έτσι τόσο η πλημμύρα όσο και η γονιμότητα της γης που ακολουθούσε την πλημμύρα συνδέονταν με την γιορτή αυτή.

Οι εορτασμοί κατά την εικοστή δυναστεία διαρκούσαν είκοσι εφτά μέρες. Πριν την δέκατη όγδοη δυναστεία όμως δεν γνωρίζουμε ουσιαστικά τίποτα για αυτούς. Κατά τη διάρκεια της εξουσίας της βασίλισσας Hatsepsut, η λέμβος του θεού μεταφέρονταν στους ώμους απ’ τους ιερείς του ναού σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Για τον σκοπό αυτό είχε δημιουργήσει διάφορους ενδιάμεσους σταθμούς. Παρόλα αυτά στην εποχή του ύστερου Νέου Βασιλείου το ταξίδι συχνά γίνονταν μέσω του ποταμού. Η πομπή συνοδεύονταν από ιερείς, αξιωματούχους, στρατιώτες, αηδούς, ακροβάτες χορευτές, τυμπανιστές, μουσικούς, άρματα του βασιλιά καθώς και από τον ίδιο τον βασιλιά. Πάγκοι με φαγητά, ποτά και προσφορές απλώνονταν στην οδό που οδηγούσε την πομπή από το ποτάμι στον ναό.

Μετά την άφιξή τους στο Luxor η εικόνα του θεού μεταφέρονταν μέσα στο εσωτερικό του ναού. Ανάμεσα στις άλλες θρησκευτικές ιεροτελεστίες που λάμβαναν χώρα στον ναό όπως η λατρεία μιας άλλης μορφής του θεού, του Άμων-Μιν που σύμφωνα με τον μύθο της δημιουργίας ευθύνονταν για την αναζωογόνηση της φύσης, σημαντικό χαρακτήρα είχαν και τα τελετουργικά για την επανάληψη της ενθρόνισης του βασιλιά κατά τα οποία ο τελευταίος έκανε προσφορές στον Άμων-Ρα. Ο Φαραώ εξερχόμενος από τον ναό είχε υποστεί κάθαρση για κάθε κακή πράξη που είχε διαπράξει τον προηγούμενο χρόνο και ήταν έτοιμος να διοικήσει και πάλι την Αίγυπτο.

Παράλληλα ο χώρος λειτουργούσε και ως μαντείο μόνο για εκείνες τις μέρες, αφού ο θεός απαντούσε στις ερωτήσεις των απλών ανθρώπων με ένα απλό ναι ή ένα όχι ανάλογα με το πού έγερνε η λέμβος. Πολλές από τις πληροφορίες που έχουμε για την γιορτή του Οπέτ προέρχονται από τις εγχάρακτες σκηνές στους τοίχους της μεγάλης κιονοστοιχίας του Αμενχοτέπ Γ' στον ναό του Λούξορ. Ο δυτικός τοίχος απεικονίζει την νοτίως κατευθυνόμενη πομπή από το Καρνάκ στο Λούξορ και ο ανατολικός το ταξίδι της επιστροφής.

Περισσότερο όμως απ’ όλους αυτοί που απολάμβαναν τον εορτασμό ήταν οι απλοί πολίτες. Είναι καταγεγραμμένο ότι σε έναν εορτασμό Οπέτ του δωδέκατου αιώνα π.Χ. αξιωματούχοι του ναού μοίρασαν στον λαό 11.341 καρβέλια ψωμιού και 385 βάζα με μπύρα. Η πομπή αυτή, παραδόξως, εξακολουθεί να γίνεται ακόμα και σήμερα, σε έναν διαφορετικό όμως θρησκευτικό φόντο. Κάθε χρόνο στη «γιορτή των Αγίων» μια λέμβος μεταφέρεται από το τέμενος του Αμπού ελ Χαγγάγκ (Abu-el-Haggag) μέσα από τους δρόμους του Λούξορ.

[vert]

   αυτό...:

"Ελληνική Αλφάβητος
ΝΑ ΓΙΑΤΙ H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΛΦΑΒΗΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ:


"Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μία πλήρης γραμματική, συντακτική
και νοηματική συνέχεια, ανωτέρας συλλήψεως. Σύμφωνα με αυτήν την γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμμα) ακούγονται και γράφονται ως εξής:
ΑΛΦΑ-ΒΗΤΑ-ΓΑΜΑ-ΔΕΛΤΑ-ΕΨΙΛΟΝ-ΣΤΙΓΜΑ-ΖΗΤΑ-ΗΤΑ-ΘΗΤΑ-ΙΩΤΑ-
ΚΑΠΠΑ-ΛΑΜΒΔΑ-ΜΙ-ΝΙ-ΞΙ-
ΟΜΙΚΡΟΝ-ΠΙ-ΡΟ-ΣΙΓΜΑ-ΤΑΥ-ΥΨΙΛΟΝ-ΦΙ-ΧΙ-ΨΙ-ΩΜΕΓΑ.

Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.

Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που
παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής
προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του φωτός.
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!
ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ,
ΣΤΗ ΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ)
ΠΥΡΟΣ (ΔΕ)
ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ,
Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ).

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ:

Αλ=Ο νοητός ήλιος
Φα-ος=Το φως
Βη=προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι)
Τα=Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, εις την
Γα=Γη (δωρικός τύπος)
Αμα=(επιρρ.) συγχρόνως
Έλ= ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος
Έψ=ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος.
Ιλών=Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός
Στή=προστακτική ρήματος ίστημι.
Ίγμα=καταστάλαγμα, απόσταγμα.
Ζή=προστακτική ρήματος ζω.
Η=υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι
Θη=προστακτική ρήματος θέτω.
Ιώτα=τα ίωγα, τα Εγώ.
Παλάν=Ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο
παλλάς-πάλλουσι,περιστρεφόμενη (πρβλ: Παλλας Αθηνά).
Δά=άλλος τύπος της Γα, Γης (πρβλ: Δαμήτηρ, Δημήτηρ,
Δήμητρα=Μητέρα γη).
Νύξ=νύκτα.
Ο=το οποί! ο, που
Φυ(οι)=ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).
Κ.Ο.Κ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...(

ΑΛ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, ΕΛΑ ΣΤΗ ΓΗ! ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΛ ΡΙΞΕ ΤΙΣ
ΑΚΤΙΝΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ
ΙΛΥ ΠΟΥ ΨΗΝΕΤΑΙ (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού). ΑΣ ΓΙΝΕΙ
ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ (μία ξηρά) ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΕΓΩ ΝΑ
ΖΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ. ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣ"


   ...πόσο μπορείς να το συσχετίσεις με την Αρχαία Αίγυπτο? για να καταλάβουμε την σχέση των δύο πολιτισμών...

(υ.γ. ίσως είναι χαζή η ερώτηση αλλά μου φάνηκε να μοιάζουν τα ονόματα και δεν μου είναι και τόσο ελκυστικός αυτός ο τρόπος παρουσίασης για να κάτσω να το ψάξω μόνος μου... έχω και κάποια ηλικία εε?

[Iroukos]

χμμμ... δε ξερω κατα πόσο θα σε διαφωτισω! βρηκα όμως καποιο λινκ που ίσως το κανει!
ριξε ενα βλεφαρο κ πες μου!
πάντος θα το ψαξω λιγακι ακομα



http://www.krassanakis.gr/hieroglyphics.htm


http://www.krassanakis.gr/diethnis.htm

http://www.crete.bravehost.com/GREEK_GLOSSA.htm